ออกตัวก่อนว่าเป็นเด็ก ม.ปลาย ที่อ่อนด๋อยเรื่องรักๆ ค่ะ
อิอิ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เรามีพี่สาวอยู่ปี 3 มีแฟนแล้วค่ะ
แม่เครียดมาก เพราะกลัวโดนผู้ชายหลอก แม่บอกว่าต้องเรียนจบ วัยทำงานจริงๆ ถึงจะมีแฟนได้
นอกจากนี้แม่จะพาไปดูตัวเองกับมือเองด้วย
ประมาณว่าท่านเป็นคนหัวเก่าอะค่ะ พี่เคยลองอธิบายให้ฟังแล้ว
แต่ท่านไม่รับฟังและจะต่อต้านด้านเดียว พี่เราเลยเก็บเป็นความลับมาตลอดหลังจากนั้นค่ะ
คืออธิบายก่อนว่าพี่เราเป็นคนฉลาด แยกแยะได้และมีขอบเขต
ผลการเรียนออกมาก็ดีมากและไม่ค่อยมีปัญหากับเรื่องนี้ค่ะ
แต่ข้อเสียคือเวลาคบกันต้องหลบๆ ซ่อนๆ จะคุยโทรศัพท์จู๋จี๋กันก็ต้องไปหลบไม่ให้แม่ได้ยิน
หรือจะไปเที่ยวกันก็หาข้ออ้างว่าไปกับเพื่อนอะไรแบบนี้
...จากที่เราเห็นพี่ที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ตั้งแต่นั้นเลยรู้สึกว่าเราจะไม่มีความรักในวัยเรียนเด็ดขาด
ตอน ม.ต้นก็มีคนมาจีบบ้าง แต่ตอนนั้นไม่สนใจจริงๆ เพราะรู้สึกว่ายังเด็กไปและเราโฟกัสเรื่องเรียนสุดๆ ค่ะ
พอมา ม.ปลาย ก็ยังยึดหลักเดิมอยู่ ทั้งๆ ที่เพื่อนรอบตัวเรานี่คบกันเป็นเรื่องปกติเลยค่ะ
ประเด็นคือหลายครั้งแล้วที่เรารู้สึกว่าไอ่คนที่มาจีบเราเนี่ย คุยสนุก เข้ากันได้ และดูท่าทางจะเป็นเพื่อนที่ดี
ก็คุยๆ กันไป ถึงจุดๆ หนึ่งพอมันเริ่มจีบจริงจังเราก็จะปฏิเสธทันทีค่ะ
หลังจากนั้นมันก็คุยกับเราน้อยลง ไม่เหมือนเดิม เข้าใจว่ามันคงเฮิร์ทบ้างไรบ้าง
แต่เราก็รู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ ความรู้สึกดีๆ เพื่อนดีๆ ที่อุตส่ามาได้เจอกันอะค่ะ
เราทำถูกรึเปล่าที่สร้างกำแพงให้กับเรื่องนี้ พี่เราเคยพูดว่าเรากลัวการมีความรัก
...ความจริงเราอาจกลัวเพราะถ้ามีแล้วจะโดนคนรอบข้างล้อก็ได้ 555+
อีกประเด็นนึงคือ เราคิดว่า ถึงเป็นแฟนกันไปก็ไม่เห็นจะวิเศษบินได้อะไร
เพื่อนเรามันคบแปปๆ ก็เลิกกันแล้ว เราชอบแบบเพื่อนสนุกๆ มากกว่าอีก
แต่บางทีก็สับสนในตัวเองว่าทำไมเวลามีคนมาจีบ มาให้ความสำคัญกับเรา
(ส่วนใหญ่จะเริ่มจากเพื่อนก่อน >> เพื่อนสนิท >> แล้วค่อยจีบอะค่ะ)
เราถึงรู้สึกดีนะ ไม่มีมันก็เหงาๆ ไป สรุปแล้วคบเป็นแฟนไปเลยหรือเพื่อนดีกว่ากัน
เอาจริงถ้าไม่มีเรื่องค่านิยมในครอบครัว เราคงมองว่าเป็นแฟนกันเนี่ยปกติมากๆ จนอาจจะคบไปแล้วก็ได้ค่ะ
เพื่อนๆ พี่ๆ มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับความรักในวัยเรียนบ้าง รบกวนให้คำแนะนำด้วยนะคะ
ปล1. พึ่งตั้งครั้งแรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
ปล.2 อย่าด่าหนูโลกสวยนะ หนูอยากรู้จีจีอ้ะ
เพื่อน vs. แฟน ถูกไหมที่ตัดโอกาสด้านความรักในวัยเรียน
อิอิ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เรามีพี่สาวอยู่ปี 3 มีแฟนแล้วค่ะ
แม่เครียดมาก เพราะกลัวโดนผู้ชายหลอก แม่บอกว่าต้องเรียนจบ วัยทำงานจริงๆ ถึงจะมีแฟนได้
นอกจากนี้แม่จะพาไปดูตัวเองกับมือเองด้วย
ประมาณว่าท่านเป็นคนหัวเก่าอะค่ะ พี่เคยลองอธิบายให้ฟังแล้ว
แต่ท่านไม่รับฟังและจะต่อต้านด้านเดียว พี่เราเลยเก็บเป็นความลับมาตลอดหลังจากนั้นค่ะ
คืออธิบายก่อนว่าพี่เราเป็นคนฉลาด แยกแยะได้และมีขอบเขต
ผลการเรียนออกมาก็ดีมากและไม่ค่อยมีปัญหากับเรื่องนี้ค่ะ
แต่ข้อเสียคือเวลาคบกันต้องหลบๆ ซ่อนๆ จะคุยโทรศัพท์จู๋จี๋กันก็ต้องไปหลบไม่ให้แม่ได้ยิน
หรือจะไปเที่ยวกันก็หาข้ออ้างว่าไปกับเพื่อนอะไรแบบนี้
...จากที่เราเห็นพี่ที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ตั้งแต่นั้นเลยรู้สึกว่าเราจะไม่มีความรักในวัยเรียนเด็ดขาด
ตอน ม.ต้นก็มีคนมาจีบบ้าง แต่ตอนนั้นไม่สนใจจริงๆ เพราะรู้สึกว่ายังเด็กไปและเราโฟกัสเรื่องเรียนสุดๆ ค่ะ
พอมา ม.ปลาย ก็ยังยึดหลักเดิมอยู่ ทั้งๆ ที่เพื่อนรอบตัวเรานี่คบกันเป็นเรื่องปกติเลยค่ะ
ประเด็นคือหลายครั้งแล้วที่เรารู้สึกว่าไอ่คนที่มาจีบเราเนี่ย คุยสนุก เข้ากันได้ และดูท่าทางจะเป็นเพื่อนที่ดี
ก็คุยๆ กันไป ถึงจุดๆ หนึ่งพอมันเริ่มจีบจริงจังเราก็จะปฏิเสธทันทีค่ะ
หลังจากนั้นมันก็คุยกับเราน้อยลง ไม่เหมือนเดิม เข้าใจว่ามันคงเฮิร์ทบ้างไรบ้าง
แต่เราก็รู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ ความรู้สึกดีๆ เพื่อนดีๆ ที่อุตส่ามาได้เจอกันอะค่ะ
เราทำถูกรึเปล่าที่สร้างกำแพงให้กับเรื่องนี้ พี่เราเคยพูดว่าเรากลัวการมีความรัก
...ความจริงเราอาจกลัวเพราะถ้ามีแล้วจะโดนคนรอบข้างล้อก็ได้ 555+
อีกประเด็นนึงคือ เราคิดว่า ถึงเป็นแฟนกันไปก็ไม่เห็นจะวิเศษบินได้อะไร
เพื่อนเรามันคบแปปๆ ก็เลิกกันแล้ว เราชอบแบบเพื่อนสนุกๆ มากกว่าอีก
แต่บางทีก็สับสนในตัวเองว่าทำไมเวลามีคนมาจีบ มาให้ความสำคัญกับเรา
(ส่วนใหญ่จะเริ่มจากเพื่อนก่อน >> เพื่อนสนิท >> แล้วค่อยจีบอะค่ะ)
เราถึงรู้สึกดีนะ ไม่มีมันก็เหงาๆ ไป สรุปแล้วคบเป็นแฟนไปเลยหรือเพื่อนดีกว่ากัน
เอาจริงถ้าไม่มีเรื่องค่านิยมในครอบครัว เราคงมองว่าเป็นแฟนกันเนี่ยปกติมากๆ จนอาจจะคบไปแล้วก็ได้ค่ะ
เพื่อนๆ พี่ๆ มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับความรักในวัยเรียนบ้าง รบกวนให้คำแนะนำด้วยนะคะ
ปล1. พึ่งตั้งครั้งแรก ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
ปล.2 อย่าด่าหนูโลกสวยนะ หนูอยากรู้จีจีอ้ะ