ไม่รู้ควรจะเริ่มยังไงกลัวคนอ่านจะไม่เข้าใจความรู้สึก อาจจะยาวนิสนึงนะค่ะ
เรื่องเริ่มตั้งแต่สมัยมัธยมปลายเพื่อนสนิทเราเคยชอบผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนคนละห้องในรุ่นเดียวกัน และเคยให้เราช่วยไปบอกเขา เราก็ไม่ได้ไปบอกคือตอนนั้นผู้ชายคนนี้มีแฟนอยู่แล้ว ไม่อยากเข้าไปเป็น กขค แล้วตัวเราเองก็มีแฟนอยู่แล้วเหมือนกัน จนเราเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ไม่นานตอนนั้นเราได้เลิกกันแฟนเก่าที่คบกันมาตลอด 3 ปีเนื่องจากไม่ค่อยได้เจอกัน เป็นแฟนคนแรกที่เราพาไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก บ้านเรากับแฟนเก่าอยู่ใกล้กันมากทางผู้ใหญ่ก็รู้จักกันอยู่แล้วด้วยเลยทำให้คบกันเปิดเผย และเราได้เรียนคนละที่กับเพื่อนสนิทคนนี้ แต่เพื่อนสนิทคนนี้ได้เรียนที่เดียวกันกับผู้ชายคนที่เพื่อนแอบชอบ เราก็มีโอกาสได้คุยกันบ้างไปเล่นที่หอพักของเพื่อนสนิทคนบ้างจนเรารู้ว่าเพื่อนคนนี้มีแฟนที่กำลังคบกัน(ไม่ใช่คนที่เพื่อนเคยแอบชอบ) จนเราอยู่ปี 3 ก็มีเฟสบุ๊คของผู้ชายคนที่เพื่อนเคยแอบชอบแอดมา เราก็รับแอดเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน
พอเริ่มคุยกันไปได้สักพักเขาก็บอกว่าแอบชอบเรามาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมแล้วแต่เห็นเรามีแฟนเลยไม่กล้าเข้ามาคุยด้วย เราก็บอกปฏิเสธไปเพราะมันจะดูไม่ดีถ้าเพื่อนสนิทรู้เข้าแต่เขาบอกว่าได้บอกเรื่องนี้ให้เพื่อนเราฟังแล้วเราเลยโทรไปถามเพื่อนเราก็บอกว่าเป็นเรื่องจิงตอนนี้เพื่อนเลิกชอบเขาแล้วเพราะเพื่อนคนนี้ก็มีแฟนไปแล้ว เราก็เริ่มคิดละว่าทั้งที่ผ่านมาไม่เคยคุยกันเลย ตอนนั้นตัวเราก็คุย เล่นๆไปในฐานะเพื่อนสนิทคนหนึ่ง นานเข้าก็มีไปดูหนังกันบ้างไม่บ่อยตลอดเวลา 1 ปีที่คุยกันมาตอนนี้ประมาณ 3 ครั้ง เขาขอเป็นแฟนตอนที่ไปดูหนังด้วยกันครั้งแรกประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่คุยกัน(เร็วมาก) แต่เราก็บอกว่าขอดูกันไปก่อน ในช่วงหนึ่งปีที่คุยกันเขาก็ขอจะเป็นแฟนอีกประมาณ 2-3 ครั้งเราก็ยังไม่ให้คำตอบ(ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย) จนตอนนี้เราเรียนจบปริญญาแต่เขายังไม่จบเนื่องจากต้องครอปไปเราก็ไม่มีปัญหาอะไรในเรื่องนี้ จบมาเราก็ช่วยงานธุรกิจที่บ้าน แต่คิดว่าเขาคนนี้ทางบ้านเราคงไม่ยอมรับนะค่ะ เท่าที่ได้คุยกันมาเราว่า
ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่นิสัยดีมากเอาใจเก่ง ชอบจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราได้ ที่ทำให้เราประทับใจคือเขาจำที่นั่งประจำของเราในโรงหนังได้ว่าเราชอบนั่งแถวไหนตัวที่เท่าไหร่ฟินมากตอนเขาบอกพนักงานซื้อตั๋ว ต่างกันกับแฟนเก่าของเรามาก หนึ่งปีที่ผ่านมาก็มีโทรคุยกันบ้างแต่เขาจะจำได้ว่าเราไม่ให้โทรมาตอนกลางวัน(กลัวที่บ้านเราจะว่าเอา) ตอนเย็นๆก็มีนานๆครั้ง เฟสถ้าออนคือต้องคุยกันตลอดกลัวเขาว่าเราไม่อยากคุยกับเขาซึ่งส่วนมากเราจะไม่ออนแต่ชอบดูซีรีย์ อ่านนิยาย ดูหนังที่บ้านและในช่วงที่เรียนจบทำให้เรามีเวลาคิดเรื่องนี้มากขึ้นคือ
ทำไมเราไม่รู้สึกรักหรือหวั่นไหวในตัวเขาเลย มีแค่ความชอบในการที่เขาเอาใจใส่เรา เราไม่อยากตัดความสัมพันธ์กับเขาอยากให้เขาเป็นเพื่อนสนิทกับเรามากกว่า เลยคิดว่าถ้าบอกข้อเสียในตัวเราให้เขาฟังก็ได้เลยโทรไปเล่านิสัยแย่ๆ ข้อเสียต่างๆของเรา เรื่องของแฟนเก่าให้เขาฟังเพื่อที่เขาจะเปลี่ยนใจกลายเป็นว่า เขาบอกว่าถึงเราจะเป็นคนเย็นชาแต่ก็มีความจริงใจกับเขา และจะรอคำตอบจากเราในตอนนั้นเรารู้สึกซึ้ง+สงสารเขามาก แต่ถึงขนาดนั้นเราก็ไม่รู้สึกอยากเป็นแฟนกับเขาเลย ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน คือตอนแรกๆ ที่คุยคิดว่ารักคนที่เขารักเราดีกว่าแต่เรากลับไม่รู้สึกรักเขาขึ้นมาเลย กลับคิดว่าถ้าเขาทำแบบนี้กับเพื่อนสนิทของเรา เพื่อนเราคนนั้นคงจะรักเขามาก แต่เราอยากจะให้เขาเป็นฝ่ายบอกเลิกเราเองดีกว่าคือสงสารเขามาก ถ้าเราบอกเขา เขาอาจจะเสียใจและคิดว่าเป็นเพราะตัวเขาเองเพราตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ค่อนข้างเฉยๆกับเขา และอาจจะทำให้มองหน้ากันไม่ติดเราเสียดายนิสัยดีๆ ของเขาจิงๆ (อยากจะบอกกับเขาว่าเพราะเราเห็นแกตัวเองที่ไปให้ความหวังเขา แต่เขาเป็นคนที่นิสัยดีที่สุดในผู้ชายที่เราเคยเจอมาพูดได้เลยว่าแฟนเก่าเราเทียบไม่ติด แต่ไม่รู้ทำไมเรายังไม่รู้สึกรักเขาเลยและอย่าเสียเวลากับเราอีกต่อไปเลย) คือเขากำลังจะเดินทางไปฝึกงานที่ ตจว ประมาณหนึ่งเดือนค่ะ
อยากถามสมาชิกที่มีเคยมีเรื่องทำนองเดียวกันหรือคล้ายกันว่าเราจะต้องทำยังไงที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจหรือให้มองว่าเราเป็นคนผิดเอง???
ควรจะไปบอกเขาตรงๆ ข้อความ หรือโทรศัพท์ ???
ถ้ากระทู้นี้รบกวนเพื่อนสมาชิกท่านใดต้องขออภัยด้วยนะค่ะ คือไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆ
กำลังสับสนไม่รู้ต้องทำยังไงดีค่ะ T^T
เรื่องเริ่มตั้งแต่สมัยมัธยมปลายเพื่อนสนิทเราเคยชอบผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนคนละห้องในรุ่นเดียวกัน และเคยให้เราช่วยไปบอกเขา เราก็ไม่ได้ไปบอกคือตอนนั้นผู้ชายคนนี้มีแฟนอยู่แล้ว ไม่อยากเข้าไปเป็น กขค แล้วตัวเราเองก็มีแฟนอยู่แล้วเหมือนกัน จนเราเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ไม่นานตอนนั้นเราได้เลิกกันแฟนเก่าที่คบกันมาตลอด 3 ปีเนื่องจากไม่ค่อยได้เจอกัน เป็นแฟนคนแรกที่เราพาไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก บ้านเรากับแฟนเก่าอยู่ใกล้กันมากทางผู้ใหญ่ก็รู้จักกันอยู่แล้วด้วยเลยทำให้คบกันเปิดเผย และเราได้เรียนคนละที่กับเพื่อนสนิทคนนี้ แต่เพื่อนสนิทคนนี้ได้เรียนที่เดียวกันกับผู้ชายคนที่เพื่อนแอบชอบ เราก็มีโอกาสได้คุยกันบ้างไปเล่นที่หอพักของเพื่อนสนิทคนบ้างจนเรารู้ว่าเพื่อนคนนี้มีแฟนที่กำลังคบกัน(ไม่ใช่คนที่เพื่อนเคยแอบชอบ) จนเราอยู่ปี 3 ก็มีเฟสบุ๊คของผู้ชายคนที่เพื่อนเคยแอบชอบแอดมา เราก็รับแอดเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน
พอเริ่มคุยกันไปได้สักพักเขาก็บอกว่าแอบชอบเรามาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมแล้วแต่เห็นเรามีแฟนเลยไม่กล้าเข้ามาคุยด้วย เราก็บอกปฏิเสธไปเพราะมันจะดูไม่ดีถ้าเพื่อนสนิทรู้เข้าแต่เขาบอกว่าได้บอกเรื่องนี้ให้เพื่อนเราฟังแล้วเราเลยโทรไปถามเพื่อนเราก็บอกว่าเป็นเรื่องจิงตอนนี้เพื่อนเลิกชอบเขาแล้วเพราะเพื่อนคนนี้ก็มีแฟนไปแล้ว เราก็เริ่มคิดละว่าทั้งที่ผ่านมาไม่เคยคุยกันเลย ตอนนั้นตัวเราก็คุย เล่นๆไปในฐานะเพื่อนสนิทคนหนึ่ง นานเข้าก็มีไปดูหนังกันบ้างไม่บ่อยตลอดเวลา 1 ปีที่คุยกันมาตอนนี้ประมาณ 3 ครั้ง เขาขอเป็นแฟนตอนที่ไปดูหนังด้วยกันครั้งแรกประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่คุยกัน(เร็วมาก) แต่เราก็บอกว่าขอดูกันไปก่อน ในช่วงหนึ่งปีที่คุยกันเขาก็ขอจะเป็นแฟนอีกประมาณ 2-3 ครั้งเราก็ยังไม่ให้คำตอบ(ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย) จนตอนนี้เราเรียนจบปริญญาแต่เขายังไม่จบเนื่องจากต้องครอปไปเราก็ไม่มีปัญหาอะไรในเรื่องนี้ จบมาเราก็ช่วยงานธุรกิจที่บ้าน แต่คิดว่าเขาคนนี้ทางบ้านเราคงไม่ยอมรับนะค่ะ เท่าที่ได้คุยกันมาเราว่า
ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่นิสัยดีมากเอาใจเก่ง ชอบจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราได้ ที่ทำให้เราประทับใจคือเขาจำที่นั่งประจำของเราในโรงหนังได้ว่าเราชอบนั่งแถวไหนตัวที่เท่าไหร่ฟินมากตอนเขาบอกพนักงานซื้อตั๋ว ต่างกันกับแฟนเก่าของเรามาก หนึ่งปีที่ผ่านมาก็มีโทรคุยกันบ้างแต่เขาจะจำได้ว่าเราไม่ให้โทรมาตอนกลางวัน(กลัวที่บ้านเราจะว่าเอา) ตอนเย็นๆก็มีนานๆครั้ง เฟสถ้าออนคือต้องคุยกันตลอดกลัวเขาว่าเราไม่อยากคุยกับเขาซึ่งส่วนมากเราจะไม่ออนแต่ชอบดูซีรีย์ อ่านนิยาย ดูหนังที่บ้านและในช่วงที่เรียนจบทำให้เรามีเวลาคิดเรื่องนี้มากขึ้นคือ
ทำไมเราไม่รู้สึกรักหรือหวั่นไหวในตัวเขาเลย มีแค่ความชอบในการที่เขาเอาใจใส่เรา เราไม่อยากตัดความสัมพันธ์กับเขาอยากให้เขาเป็นเพื่อนสนิทกับเรามากกว่า เลยคิดว่าถ้าบอกข้อเสียในตัวเราให้เขาฟังก็ได้เลยโทรไปเล่านิสัยแย่ๆ ข้อเสียต่างๆของเรา เรื่องของแฟนเก่าให้เขาฟังเพื่อที่เขาจะเปลี่ยนใจกลายเป็นว่า เขาบอกว่าถึงเราจะเป็นคนเย็นชาแต่ก็มีความจริงใจกับเขา และจะรอคำตอบจากเราในตอนนั้นเรารู้สึกซึ้ง+สงสารเขามาก แต่ถึงขนาดนั้นเราก็ไม่รู้สึกอยากเป็นแฟนกับเขาเลย ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน คือตอนแรกๆ ที่คุยคิดว่ารักคนที่เขารักเราดีกว่าแต่เรากลับไม่รู้สึกรักเขาขึ้นมาเลย กลับคิดว่าถ้าเขาทำแบบนี้กับเพื่อนสนิทของเรา เพื่อนเราคนนั้นคงจะรักเขามาก แต่เราอยากจะให้เขาเป็นฝ่ายบอกเลิกเราเองดีกว่าคือสงสารเขามาก ถ้าเราบอกเขา เขาอาจจะเสียใจและคิดว่าเป็นเพราะตัวเขาเองเพราตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ค่อนข้างเฉยๆกับเขา และอาจจะทำให้มองหน้ากันไม่ติดเราเสียดายนิสัยดีๆ ของเขาจิงๆ (อยากจะบอกกับเขาว่าเพราะเราเห็นแกตัวเองที่ไปให้ความหวังเขา แต่เขาเป็นคนที่นิสัยดีที่สุดในผู้ชายที่เราเคยเจอมาพูดได้เลยว่าแฟนเก่าเราเทียบไม่ติด แต่ไม่รู้ทำไมเรายังไม่รู้สึกรักเขาเลยและอย่าเสียเวลากับเราอีกต่อไปเลย) คือเขากำลังจะเดินทางไปฝึกงานที่ ตจว ประมาณหนึ่งเดือนค่ะ
อยากถามสมาชิกที่มีเคยมีเรื่องทำนองเดียวกันหรือคล้ายกันว่าเราจะต้องทำยังไงที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจหรือให้มองว่าเราเป็นคนผิดเอง???
ควรจะไปบอกเขาตรงๆ ข้อความ หรือโทรศัพท์ ???
ถ้ากระทู้นี้รบกวนเพื่อนสมาชิกท่านใดต้องขออภัยด้วยนะค่ะ คือไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆ