ที่ใดมีธรรม ที่นั่นมีชัย เรื่องเกิดมา สามพันสี่พันปี วันนี้ก็วนกลับมาที่เดิม

กระทู้สนทนา
เมื่อก่อนเริ่มสงคราม พี่น้องปาณฑพนาโดยยุทธฐิษฐิระ ไม่อยากสู้รบกับใคร ยอมถอยสุดซอย
ขอแค่ได้อยู่อย่างปกติสุขประสาครอบครัวใหญ่ก็พอ แลกกับการไม่เข้าสู่สงคราม
พวกเการพก็ไม่ยอม บอกว่าไม่ได้ เราไม่อยากอยู่ร่วมแผ่นดินกับพวกแก ที่แม้ปลายเข็มก็ไม่ให้

เมื่อถอยสุดซอยไม่ได้ผล ส่งคนไปเจรจาก็ไม่ได้ผล เพราะอีกฝ่ายเอาอคติเป็นที่ตั้ง สงครามจึงบังเกิด

เมื่อเข้าสงคราม ฝั่งปาณฑพก็ยังเสียเปรียบที่มีคนน้อยกว่าได้แค่กฤษณะมาอยู่ข้างแต่ก็รบไม่ได้
ฝั่งเการพเห็นว่าคนของตัวเยอะกว่า เสียงดังกว่า ใครๆก็เข้าข้าง เกิดฮึกเหิมกะว่างานนี้ชนะแน่นอน

รบไปรบมา 18 วัน ตายเป็นเบือ สุดท้ายฝ่ายชนะคือฝ่ายปาณฑพ และที่แพ้คือเการพคือตายเรียบ

ที่แพ้ไม่ใช่เพราะสู้ไม่ได้หรือไม่เก่ง แต่ที่แพ้เพราะจิตใจที่มีอคติไม่เป็นธรรม
ย้อนกลับไปเมื่อก่อนรบ ทุรโยธน์พี่ชายคนโต(จากทั้งหมด 101 คน) ไปขอพรจากพระนางคาณธารีผู้เป็นแม่
หวังว่าจะได้พรที่ทำให้ชนะคู่ต่อสู้ แต่ได้แค่คำอวยพรว่า "ที่ไดมีธรรม ที่นั่นมีชัย"

เมื่อออกมาสู้โดยไม่มีธรรม สุดท้ายก็ไม่มีชัย

เหมือนตอนนี้ มีคนกลุ่มหนึ่ง บอกว่าตัวเองเป็นมวลมหาประชาชน
มีสื่อเข้าข้าง กร่างไปทั่ว เพราะคิดว่างานนี้ชนะแน่นอน
และอย่างที่เห็นยิ่งสู้ยิ่งเพลี่ยงพล้ำ จากทำการต่างๆโดยไม่คิด
เช่น ปิดโรงเรียนบ้าง มัสยิดบ้าง เอาคนขึ้นรถประจานบ้าง
จนคนที่ร่วมด้วยเริ่มหดหายไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็คงไม่เหลือใคร

มีพระนำหน้าใช่ว่าจะมีธรรมนะครับ กปปส
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่