เฮ้อ ต้องบอกก่อนว่าเจ้าของกระทู้เป็นขาประจำวัดปทุมวนาราม ซึ่งการใส่บาตรที่นั่นตลอดถึงทุกอย่างจะเป็นระบบหมด ที่เจ้าของกระทู้คุ้นเคยมากๆแต่เนื่องจากไม่อยากฝ่าม๊อบ เราก็เล็งวัดป่าแถวบ้านไว้ ว่าจะไปตั้งแต่วันจันทร์ก็ไม่ได้ไป เพิ่งไปวันนี้ ไม่ขอเอ่ยชื่อวัดละกันค่ะ เพราะวัดเนี่ยก็อยู่เฉยๆเราเป็นคนเข้าไปเอง
เริ่มจากเราท้องเสียตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตั้งใจไว้แล้วบวกวันนี้วันพระ เราก็ไปถึงแถวๆวัดราวๆเกือบ 8 โมงก็ไปซื้ออาหารถุงๆแล้วนั่งมอเตอร์ไซด์เข้าไป (เราไม่รู้ทาง เค้าบอกว่าขับรถไปได้ไม่สุด + สายแล้วเราเลยจอดรถไว้ข้างนอก) ประเด็นแรกเราไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซด์เลย ก็นั่งยุกยิก จนคนขี่บอกว่าน้องไม่ต้องเกร็ง ต่อมาก็เจอหมาไล่ค่ะ แล้วก็เจอหมาไล่อีก เฮ้อ สุดทางเราต้องเดินต่อ ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรนะคะ คิดว่าวัดนี้ร่มเย็นจังเลย ตรงทางเดินเป็นสะพานไม้ระหว่างเดินอยู่ก็คิดว่าอืม เดี๋ยวหาช่างมาทำทางให้วัดดีกว่า ดูเล็กน้อยมาก
ทุกอย่างก็ดีหมดจนกระทั่งถวายอาหารเสร็จเราก็นั่งทานอาหาร แล้วทานเสร็จ ก็เลยไปล้างจาน เราก็ยกถาดที่เค้าวางไว้มีจานหลายใบนะคะ ไปด้วยไหนๆมาวัดทั้งที ช่วยเค้าหน่อย แต่สิ่งที่เกิดขี้นคือวันนี้เราเป็นพนักงานล้างจานของวัดค่ะ คนอ่านอาจว่าแค่นี้เอง คือเราแพ้น้ำยาล้างจาน ปกติเราไม่เคยแตะเลยยกเว้นเวลาไปวัด ซึ่งที่วัดปทุมเราก็ล้างแค่จาน 1 ใบช้อน 1 อัน แต่นี้มีล้างถาด นู่นนี่ แล้วมันมีของมันก็มีป้าเค้าไปต้มน้ำร้อนสุดๆ มาเทใส่น้ำยาล้างจาน T_T เราแทบร้องไห้เลย แล้วคนที่ไปวัดซึ่งมีไม่มากนะคะ รุ่นเดียวกับเรา ก็ไม่มีใครมาถามเราซักคนว่า ช่วยไหม มีป้าคนนึงมาล้างน้ำเปล่า กับใครก็ไม่รู้มาล้างอีกน้ำนึง ส่วนคนอื่นๆทานเสร็จก็มาวาง แล้วก็เดินวนคุยกันตรงที่เราล้างจาน สุดท้ายเราต้องล้างเก็บกาละมัง ทุกอย่างเอง
ตอนแรกเค้าชวนสวดมนต์แต่เราตบะแตกสวดไม่ไหวแล้ว (เราไม่ได้พูดจาหรือทำอะไรให้เค้ารู้ว่าเราไม่ชอบนะคะ) ที่แย่กว่านั้นคือเราเดินด้วยความโมโหจะกลับ แต่ๆๆ เจองูกำลังอ้าปากค่ะ แถมพอเดินออกมาเราก็ไปไม่ถูกว่าต้องเดินทางไหน ไปซ้ายไปขวาหรือข้ามสะพานต่อ งูก็อยู่ข้างหน้า เราโทรหาเพื่อน ถ่ายรูปให้เพื่อนดู เพื่อนก็แบบช่วยไม่ได้บอกทางไม่ถูก แล้วเราก็ปวดท้อง(ก็ท้องเสียนี่นา) เลยต้องเดินกลับไปที่วัดเพื่อเข้าห้องน้ำ แล้วบังเอิญมีคนมาวัด เราเลยเดินตามเค้าออกไป งูก็หาย เฮ้อ
เรารู้แหละว่าเราเยอะแค่ล้างจานไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับใคร แต่เรื่องนี้ใหญ่สำหรับเราและมือเรามากๆๆเลยตอนนี้ก็คันยังกะเป็นขี้กลาก
จบจากวัดแรกมาวัดที่สอง วัดนี้บอกเลย วัดบวรค่ะ เราตั้งใจจะสวดมนต์ไงคะ พอไปถึงโบสถ์ ก็นั่งสวดมนต์ตอนสวดมีสมาธิดีแต่พอสวดเสร็จจะทำสมาธิ โหเสียงดังเชียว และคงไม่ได้เพิ่งเริ่มดัง เพราะเห็นหลายคนเหล่ไปทางต้นเสียง เป็นเด็กและคนเล่นกับเด็ก ถ่ายรูปกันเสียงดังไม่มีมารยาท เราก็คิดว่าช่างเหอะแป๊บนึง แต่ไม่แป๊บค่ะ นั่งคุยกันเสียงดัง ทั้งๆที่หลายคนก็นั่งสมาธิไปเหล่ไป สวดมนต์จับตำราไปมองไป เค้าก็ไม่รู้ตัว เราก็เลยกลับบ้าน
จริงๆวันนี้เราต้องไปฟังหลวงพ่อวิชัยด้วย แต่คิดว่า วันนี้นอนท้องเสียอยู่บ้านถ้าจะดีที่สุด เฮ้อๆๆ
เรายอมรับว่าจิตใจไม่ค่อยดีนะคะ แต่อยากบอกคนที่มาวัดว่า จานข้าวของตัวเองทานแล้วล้างเองเถอะค่ะ ในวัดไม่มีคนรับใช้ส่วนตัว(จริงๆวันนี้เราควรพกคนรับใช้ไปใช่ไหม) เราเองไม่ได้คิดว่าเราดีอะไร แต่เราไม่เคยให้ใครล้างจานให้นะคะ และเวลาไปโบสถ์ก็ควรสำรวมค่ะ มีเด็กก็จริง เราเคยพาน้องข้างบ้านไปวัด เด็ก4 ขวบกำลังช่างถาม เราจุ๊ปากเค้าก็เงียบ คือเราควรสอนได้ แต่ที่สำคัญสอนตัวเองด้วยก็ดีค่ะ
เฮ้อ อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าไปวัด สุดท้าย ขาดทุนบุญไม่ได้เลย ใจก็ไม่ดี (พี่ม๊อบกลับบ้านเร็วๆนะคะ หนูคิดถึงวัดหนูแย่แล้ว)
วันนี้วันพระ ไปวัดมาสองวัน เราสอบตกทั้งสองวัดเลย
เริ่มจากเราท้องเสียตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตั้งใจไว้แล้วบวกวันนี้วันพระ เราก็ไปถึงแถวๆวัดราวๆเกือบ 8 โมงก็ไปซื้ออาหารถุงๆแล้วนั่งมอเตอร์ไซด์เข้าไป (เราไม่รู้ทาง เค้าบอกว่าขับรถไปได้ไม่สุด + สายแล้วเราเลยจอดรถไว้ข้างนอก) ประเด็นแรกเราไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซด์เลย ก็นั่งยุกยิก จนคนขี่บอกว่าน้องไม่ต้องเกร็ง ต่อมาก็เจอหมาไล่ค่ะ แล้วก็เจอหมาไล่อีก เฮ้อ สุดทางเราต้องเดินต่อ ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรนะคะ คิดว่าวัดนี้ร่มเย็นจังเลย ตรงทางเดินเป็นสะพานไม้ระหว่างเดินอยู่ก็คิดว่าอืม เดี๋ยวหาช่างมาทำทางให้วัดดีกว่า ดูเล็กน้อยมาก
ทุกอย่างก็ดีหมดจนกระทั่งถวายอาหารเสร็จเราก็นั่งทานอาหาร แล้วทานเสร็จ ก็เลยไปล้างจาน เราก็ยกถาดที่เค้าวางไว้มีจานหลายใบนะคะ ไปด้วยไหนๆมาวัดทั้งที ช่วยเค้าหน่อย แต่สิ่งที่เกิดขี้นคือวันนี้เราเป็นพนักงานล้างจานของวัดค่ะ คนอ่านอาจว่าแค่นี้เอง คือเราแพ้น้ำยาล้างจาน ปกติเราไม่เคยแตะเลยยกเว้นเวลาไปวัด ซึ่งที่วัดปทุมเราก็ล้างแค่จาน 1 ใบช้อน 1 อัน แต่นี้มีล้างถาด นู่นนี่ แล้วมันมีของมันก็มีป้าเค้าไปต้มน้ำร้อนสุดๆ มาเทใส่น้ำยาล้างจาน T_T เราแทบร้องไห้เลย แล้วคนที่ไปวัดซึ่งมีไม่มากนะคะ รุ่นเดียวกับเรา ก็ไม่มีใครมาถามเราซักคนว่า ช่วยไหม มีป้าคนนึงมาล้างน้ำเปล่า กับใครก็ไม่รู้มาล้างอีกน้ำนึง ส่วนคนอื่นๆทานเสร็จก็มาวาง แล้วก็เดินวนคุยกันตรงที่เราล้างจาน สุดท้ายเราต้องล้างเก็บกาละมัง ทุกอย่างเอง
ตอนแรกเค้าชวนสวดมนต์แต่เราตบะแตกสวดไม่ไหวแล้ว (เราไม่ได้พูดจาหรือทำอะไรให้เค้ารู้ว่าเราไม่ชอบนะคะ) ที่แย่กว่านั้นคือเราเดินด้วยความโมโหจะกลับ แต่ๆๆ เจองูกำลังอ้าปากค่ะ แถมพอเดินออกมาเราก็ไปไม่ถูกว่าต้องเดินทางไหน ไปซ้ายไปขวาหรือข้ามสะพานต่อ งูก็อยู่ข้างหน้า เราโทรหาเพื่อน ถ่ายรูปให้เพื่อนดู เพื่อนก็แบบช่วยไม่ได้บอกทางไม่ถูก แล้วเราก็ปวดท้อง(ก็ท้องเสียนี่นา) เลยต้องเดินกลับไปที่วัดเพื่อเข้าห้องน้ำ แล้วบังเอิญมีคนมาวัด เราเลยเดินตามเค้าออกไป งูก็หาย เฮ้อ
เรารู้แหละว่าเราเยอะแค่ล้างจานไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับใคร แต่เรื่องนี้ใหญ่สำหรับเราและมือเรามากๆๆเลยตอนนี้ก็คันยังกะเป็นขี้กลาก
จบจากวัดแรกมาวัดที่สอง วัดนี้บอกเลย วัดบวรค่ะ เราตั้งใจจะสวดมนต์ไงคะ พอไปถึงโบสถ์ ก็นั่งสวดมนต์ตอนสวดมีสมาธิดีแต่พอสวดเสร็จจะทำสมาธิ โหเสียงดังเชียว และคงไม่ได้เพิ่งเริ่มดัง เพราะเห็นหลายคนเหล่ไปทางต้นเสียง เป็นเด็กและคนเล่นกับเด็ก ถ่ายรูปกันเสียงดังไม่มีมารยาท เราก็คิดว่าช่างเหอะแป๊บนึง แต่ไม่แป๊บค่ะ นั่งคุยกันเสียงดัง ทั้งๆที่หลายคนก็นั่งสมาธิไปเหล่ไป สวดมนต์จับตำราไปมองไป เค้าก็ไม่รู้ตัว เราก็เลยกลับบ้าน
จริงๆวันนี้เราต้องไปฟังหลวงพ่อวิชัยด้วย แต่คิดว่า วันนี้นอนท้องเสียอยู่บ้านถ้าจะดีที่สุด เฮ้อๆๆ
เรายอมรับว่าจิตใจไม่ค่อยดีนะคะ แต่อยากบอกคนที่มาวัดว่า จานข้าวของตัวเองทานแล้วล้างเองเถอะค่ะ ในวัดไม่มีคนรับใช้ส่วนตัว(จริงๆวันนี้เราควรพกคนรับใช้ไปใช่ไหม) เราเองไม่ได้คิดว่าเราดีอะไร แต่เราไม่เคยให้ใครล้างจานให้นะคะ และเวลาไปโบสถ์ก็ควรสำรวมค่ะ มีเด็กก็จริง เราเคยพาน้องข้างบ้านไปวัด เด็ก4 ขวบกำลังช่างถาม เราจุ๊ปากเค้าก็เงียบ คือเราควรสอนได้ แต่ที่สำคัญสอนตัวเองด้วยก็ดีค่ะ
เฮ้อ อุตส่าห์ตื่นแต่เช้าไปวัด สุดท้าย ขาดทุนบุญไม่ได้เลย ใจก็ไม่ดี (พี่ม๊อบกลับบ้านเร็วๆนะคะ หนูคิดถึงวัดหนูแย่แล้ว)