วันนี้ขับรถจะกลับบ้านที่สุพรรณ  จาก ภาคเหนือตอนบน.... ด้วยรถ ไม่ได้ขับมาเกือบเดือน   ขับไปได้สักสี่สิบโล รถเกิดมีปัญหาเบรค จึงหาร้านทำแถวนั้น เป็นร้านเล็กๆ อู่น้อยๆ อยู่ชายขอบเมือง

    เจ้าของร้านเป็นคนอายุน่าจะราวๆหกสิบ  ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร...คิดว่า เปิดร้านได้ ก็ต้องทำเป็น (แต่ตอนท้ายรู้ว่าแกเก่งเลย)  ไม่มีลูกน้อง แกทำกับเมีย สองคน  เจ้าของอู่ ไม่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า แกเดินไม่ได้เหมือนเรา ต้องจับของประคองตัวตลอด แต่แกน่าจะเก่ง แกสามารถสั่งเมียทำนู่นทำนี่แทน  เมียก็เหมือนจะคล่อง ทำตามคำสั่ง ของสามีได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ผมอมยิ้มตลอดของการสั่งงาน

"แม่ๆ ขันน๊อตนะจ๊ะ ขันดีๆละ เดี๋ยวจะฮา"
"พ่อๆ ขัน กี่รอบ...ขันจนจะเป็นไก่แล้ว"

"แม่ๆ จั๊มนะ จั๊มเลย จั๊มสิจ๊ะ"
"จัม จั่ม จั้ม จั๊ม จั๋ม" เหยียบเบรคไล่ลมไป ก็ท่องไป

     ผมยิ้มตลอดของการทำงาน แกซ่อมรถผมตั้งแต่ เก้าโมงเช้า เสร็จบ่ายสาม  แต่ไม่รู้สึกเบื่อเลย สนุกและมองแกทำงานกันสองคน ตัวผัวจะนอนทำ เชคอะไหล่ ส่วนตัวเมียคอยขันน๊อต ถอดล้อใส่ล้อ เพราะตัวผัว แกจะเดินได้แย่กว่า อ่าง เถิดเทิงอีก  ถ้าจะเรียกว่าพิการก็ได้

    แต่ดูแกไม่ทุกข์ไม่ร้อน  ผมอิจฉา แกมาก นี่สิ ที่เค้าเรียกว่าคู่ชีวิต....