พอดีว่าวันนี้เราไปหาหมอกับแฟนที่ลาดพร้าว เลยแวะหามื้อค่ำกินกันที่เซนทรัลลาดพร้าวค่ะ
ตกลงกันว่าจะกินฟูจิ ไปถึงคิวไม่ยาวได้โต๊ะเลยคะ
เดินเข้าไปนั่ง ได้ที่นั่งแบบเป็นล๊อคมีสองโต๊ะซ้ายขวา ระยะระหว่างโต๊ะก็พอสมควรค่ะประมาณสองช่วงแขนได้
โต๊ะด้านขวามีคนนั่งกินกันก่อนแล้ว เรานั่งทางซ้าย
ระหว่างรอเมนู ก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง หึหึ
คือปกติร้านมันก็ไม่ได้อารมณ์เงียบ เรียบหรูอะไร
ก็มีเสียงคนคุยกันทั่วๆไปแต่ก็ไม่ได้หนวกหูอะไรเพราะคนคุยกันก็ระดับปกติ ฟังจับจับความอะไรไม่ได้
ด้านซ้ายเราเป็นล๊อคแบบเดียวกัน โต๊ะที่ติดกับเราด้านซ้ายนี้มีคนนั่ง แต่ก็ไม่ได้ยินหรอกว่าเค้าคุยไรกัน มันแว่วๆอะ
เหมือนโต๊ะอื่นๆ
แต่โต๊ะด้านขวาเราคะ เหมือนว่า หูอาจตึง ลำโพงที่ปากไม่มีปุ่มหรี่เสียง
คุยกันดังชัดถ้อยคำเหมือนท่องบทเรียนวิชาภาษาไทย
เราก็เริ่มตะหงิดๆละว่าทำไมมันดังฟังชัดขนาดนี้ เราหันไปมองแวบนึง
เห็นเป็นผู้ชาย (อาจไม่ชัวร์ฟังจากสไตล์การพูด) และผู้หญิงสองคน
คุยกันเรื่อยๆแต่ดังฟังชัดเผื่อแผ่ทุกคน สงสัยนึกว่ากำลังขึ้นเวทีกล่าวสุนทรพจน์อยู่
เราก็อยากเปลี่ยนโต๊ะนะคะ แต่อาหารจานแรกมาแล้วนะสิ
ก็กินกันต่อไป คุยกับแฟนบ้างแต่ว่า เสียงสามคนนี้ก็ดังชัดว่าสิ่งที่เราคุยกับแฟนซะอีก
แต่เสียงโต๊ะอื่นก็ไม่ชัดแบบนี้นะคะ แม้แต่โต๊ะซ้ายมือเราที่มีแค่พาร์ทิชั่นกั้น
เราเริ่มรำคาญคะ เพราะไม่มีวี่แววว่าจะหรี่เสียงลง
ยังคงคุยดังหัวเราะดังอย่างสนุกสนาน
สถานการณ์เริ่มดีขึ้น เมื่อเหลือบเห็นว่าทางนั้นเชคบิล
แต่ระหว่างรอเชคบิล ก็เริ่มเพิ่มระดับเสียง หัวเราะดังๆถี่มากขึ้น
พอบิลมา ก็จ่ายเงินแล้วรออีกพักนึง ก็ยังดังอยู่
เราก็ทำใจคุยกับแฟนกินสนุกๆกันต่อ งุ้งงิ้งกันไป แม้จะมีเสียงโทรโข่งงานวัดต่อเนื่อง
พอพนักงานนำบิลมา เป็นอันเชคบิลเสร็จ
ทั้งสามก็ยังนั่งกินต่อ งามไส้ละทีนี้ ยังไม่ไปกัน
เปิดลำโพงกันต่อ หลังสุดหัวเราะดังมากคะ คงได้ยินทั้งโซนนั้นเลยมั้ง
เสร็จแล้วเหมือนว่าจิตของทั้งสามคน จะเพิ่งระลึกได้ว่าควรไปซะที
ก็ลุกไปกัน เราแทบจะจุดประทัดดีใจที่จะได้กินแบบชิลๆไม่ต้องคอยชะโงกหน้าคุยกะแฟนเพราะไม่ได้ยิน
ไม่ต้องนั่งอ่านปาก ฮี่ฮี่
แต่ความอดทนมันยาวนานคะ ตอนผู้หญิงคนที่สามลุกเดินออก
เราก็พูดกับแฟนว่า ทุเรศอ่ะ ไม่มีมารยาท mang
แฟนก็ตกใจบอกว่าปล่อยไป แต่เรามันขี้วีน พยายามอดทนแล้วคะ แต่ยังหลุด
รู้สึกแย่เหมือนกัน แต่พอพวกนั้นไปเราก็กินต่อสนุกต่อคะ
มีคนชุดใหม่มานั่งแทน ก็ปกติดีคะ คุยกันธรรมดา แบบไม่ต้องเผื่อแผ่คนอื่นว่าคุยอะไรกัน
คือเอาตามความจริงไม่มีใครอยากรู้หรอกว่าจะคุยอะไร ไม่ต้องเผื่อได้มั้ยคะ
ปล. ถ้าคุณสามคนมาอ่านก็มั่นใจได้เลยคะ เรานั่งโต๊ะ A12 คุณนั่ง A13
เราใส่เสื้อสีชมพู มากับแฟนเรา คุณผู้หญิงใส่ชุดดำ ทั้งสองคน มากับผู้ชายอีกคน
เรานี่ละที่ตั้งกระทู้ และอยากจะบอกว่าคุณทั้งสามคนทำนิสัยแย่มากๆ ขาดมารยาททางสังคมอย่างรุนแรง
ถ้าคุยกันแบบนี้ไปนั่งกินเพิงยาดองเถอะคะ น่าจะเหมาะกว่า
โมโหอะคะ อยากระบาย อาจจะงี่เง่าไปหน่อย ขออภัยด้วย
ใครเคยเจอแบบนี้มั้ยคะ หรือเราเป็นคนเดียว
ระบายคะ เคยเจอแก๊งค์โทรโข่งตามร้านอาหารกันมั้ยคะ
ตกลงกันว่าจะกินฟูจิ ไปถึงคิวไม่ยาวได้โต๊ะเลยคะ
เดินเข้าไปนั่ง ได้ที่นั่งแบบเป็นล๊อคมีสองโต๊ะซ้ายขวา ระยะระหว่างโต๊ะก็พอสมควรค่ะประมาณสองช่วงแขนได้
โต๊ะด้านขวามีคนนั่งกินกันก่อนแล้ว เรานั่งทางซ้าย
ระหว่างรอเมนู ก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง หึหึ
คือปกติร้านมันก็ไม่ได้อารมณ์เงียบ เรียบหรูอะไร
ก็มีเสียงคนคุยกันทั่วๆไปแต่ก็ไม่ได้หนวกหูอะไรเพราะคนคุยกันก็ระดับปกติ ฟังจับจับความอะไรไม่ได้
ด้านซ้ายเราเป็นล๊อคแบบเดียวกัน โต๊ะที่ติดกับเราด้านซ้ายนี้มีคนนั่ง แต่ก็ไม่ได้ยินหรอกว่าเค้าคุยไรกัน มันแว่วๆอะ
เหมือนโต๊ะอื่นๆ
แต่โต๊ะด้านขวาเราคะ เหมือนว่า หูอาจตึง ลำโพงที่ปากไม่มีปุ่มหรี่เสียง
คุยกันดังชัดถ้อยคำเหมือนท่องบทเรียนวิชาภาษาไทย
เราก็เริ่มตะหงิดๆละว่าทำไมมันดังฟังชัดขนาดนี้ เราหันไปมองแวบนึง
เห็นเป็นผู้ชาย (อาจไม่ชัวร์ฟังจากสไตล์การพูด) และผู้หญิงสองคน
คุยกันเรื่อยๆแต่ดังฟังชัดเผื่อแผ่ทุกคน สงสัยนึกว่ากำลังขึ้นเวทีกล่าวสุนทรพจน์อยู่
เราก็อยากเปลี่ยนโต๊ะนะคะ แต่อาหารจานแรกมาแล้วนะสิ
ก็กินกันต่อไป คุยกับแฟนบ้างแต่ว่า เสียงสามคนนี้ก็ดังชัดว่าสิ่งที่เราคุยกับแฟนซะอีก
แต่เสียงโต๊ะอื่นก็ไม่ชัดแบบนี้นะคะ แม้แต่โต๊ะซ้ายมือเราที่มีแค่พาร์ทิชั่นกั้น
เราเริ่มรำคาญคะ เพราะไม่มีวี่แววว่าจะหรี่เสียงลง
ยังคงคุยดังหัวเราะดังอย่างสนุกสนาน
สถานการณ์เริ่มดีขึ้น เมื่อเหลือบเห็นว่าทางนั้นเชคบิล
แต่ระหว่างรอเชคบิล ก็เริ่มเพิ่มระดับเสียง หัวเราะดังๆถี่มากขึ้น
พอบิลมา ก็จ่ายเงินแล้วรออีกพักนึง ก็ยังดังอยู่
เราก็ทำใจคุยกับแฟนกินสนุกๆกันต่อ งุ้งงิ้งกันไป แม้จะมีเสียงโทรโข่งงานวัดต่อเนื่อง
พอพนักงานนำบิลมา เป็นอันเชคบิลเสร็จ
ทั้งสามก็ยังนั่งกินต่อ งามไส้ละทีนี้ ยังไม่ไปกัน
เปิดลำโพงกันต่อ หลังสุดหัวเราะดังมากคะ คงได้ยินทั้งโซนนั้นเลยมั้ง
เสร็จแล้วเหมือนว่าจิตของทั้งสามคน จะเพิ่งระลึกได้ว่าควรไปซะที
ก็ลุกไปกัน เราแทบจะจุดประทัดดีใจที่จะได้กินแบบชิลๆไม่ต้องคอยชะโงกหน้าคุยกะแฟนเพราะไม่ได้ยิน
ไม่ต้องนั่งอ่านปาก ฮี่ฮี่
แต่ความอดทนมันยาวนานคะ ตอนผู้หญิงคนที่สามลุกเดินออก
เราก็พูดกับแฟนว่า ทุเรศอ่ะ ไม่มีมารยาท mang
แฟนก็ตกใจบอกว่าปล่อยไป แต่เรามันขี้วีน พยายามอดทนแล้วคะ แต่ยังหลุด
รู้สึกแย่เหมือนกัน แต่พอพวกนั้นไปเราก็กินต่อสนุกต่อคะ
มีคนชุดใหม่มานั่งแทน ก็ปกติดีคะ คุยกันธรรมดา แบบไม่ต้องเผื่อแผ่คนอื่นว่าคุยอะไรกัน
คือเอาตามความจริงไม่มีใครอยากรู้หรอกว่าจะคุยอะไร ไม่ต้องเผื่อได้มั้ยคะ
ปล. ถ้าคุณสามคนมาอ่านก็มั่นใจได้เลยคะ เรานั่งโต๊ะ A12 คุณนั่ง A13
เราใส่เสื้อสีชมพู มากับแฟนเรา คุณผู้หญิงใส่ชุดดำ ทั้งสองคน มากับผู้ชายอีกคน
เรานี่ละที่ตั้งกระทู้ และอยากจะบอกว่าคุณทั้งสามคนทำนิสัยแย่มากๆ ขาดมารยาททางสังคมอย่างรุนแรง
ถ้าคุยกันแบบนี้ไปนั่งกินเพิงยาดองเถอะคะ น่าจะเหมาะกว่า
โมโหอะคะ อยากระบาย อาจจะงี่เง่าไปหน่อย ขออภัยด้วย
ใครเคยเจอแบบนี้มั้ยคะ หรือเราเป็นคนเดียว