รับฟังผมหน่อยนะครับ อยากระบาย ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ เหนื่อยใจเหมือนกัน

เริ่มต้นลาออกงานจากที่เก่ามาอะครับ ทำได้ 3 ปี สาเหตุที่ออกเพราะ เรื่องรายได้อะครับมันไม่พอรายจ่าย อยากหางานที่มันมั่นคงมากกว่านี้ ก่อนจะลาออกตั้งใจแน่วแน่เลยครับ แต่ทว่ามันไม่เป็นแบบนั้น พอลาออกมาปั๊บ ตกงานหางานไม่ได้ ตะเวนหางานทุกวัน ท้อแท้มาก ไม่ก็ไม่ยอมถอยยังสู้ต่อ จนในที่สุดก็ได้งานบริษัทแห่งหนึ่งอยู่ไกลบ้านมากทำงานไปได้สักพัก ก็รู้สึกกดดันมากๆ จากที่ทำงานในหลายๆเรือง พอแม่โทรมาหาก็อดคิดถึงไม่ไ ด้สงสารและเป็นห่วงด้วย เพราะอยู่ไกลกัน จนทนไม่ไหว ตัดสินใจ ลาออกกลับมาหางานแถวใกล้ๆบ้านอีกครั้ง ตังก็จะหมด งานก็ยังไม่ได้ เครียดมาก ตะเวนหางานอีกรอบผ่านไปประมาณ สองเดือน กว่าจะได้งานแต่งานนี้เป็นงานไม่ถนัด พอทำไปได้สักพักก็มีอันต้องลาออกอีก โมโหตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำงานเก็บเงินสร้างอนาคต แต่ทำไมไม่มีความอดทนก็ไม่รู้ แต่ผมก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉยนะ ช่วงที่ว่างงาน ผมก็พยายามทำอาชีพเสริมขายของไปด้วยแต่มันก็ไม่พอใช้ ผมถูกคนอื่น เพื่อนๆ ต่อว่า หาว่าไม่มีความอดทน ไม่สู้ ผมเสียใจนะ แต่ไม่เถียง เพราะคงเป็นแบบที่เขาว่า แต่ใครจะรู้ข้างในใจของผมบ้าง ว่าผมอยากทำงานมาก อยากสร้างอนาคต ผมก็มีฝัน อยากมีบ้าน มีรถ เหมือนคนอื่น แต่ผมก็ยังทำไม่ได้ ใช่ว่าผมจะขี้เกียจ ผมก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ บางวันผมนอนไม่หลับจนถึงเช้า เพราะคิดแต่เรื่องพวกนี้ ผมอยากบอกคนใกล้ชิด เพื่อนๆ หรือคนในครอบครัวว่า ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้สบายใจที่ตกงาน ผมอยากสร้างอนาคตเหมือนกันแต่ผมยังไม่มีโอกาส ผมยังคงพยายามอยู่ เข้าใจผมบ้าง ถ้าไม่ให้กำลังใจก็อย่าซ้ำเติมกันเลย