ราตรีสีอำพัน (103)
ท่านชาย ท่านหญิงและหมอนำทั้งหมด ไปแวะที่คลินิกก่อน
“นี่ห้องทำงานหมอเติ้ลเหรอ” “ใช่ค่ะพี่รอง ที่นี่มีท่านหญิงมาช่วยบ่อยๆ ท่านหญิงจัดยาเก่ง และฟารีเป็นผู้ช่วยหมอ”
แป้งเข้าไปที่ตู้ยาเห็นเป็นลายนูนอยู่ทุกช่อง
“หมอรอบครอบมากทำอักษรเบรลล์ไว้ให้ท่านหญิงด้วย” ท่านหญิงยิ้ม พี่รองมองอย่างเอ็นดู
“โศกนาฏกรรมที่เกิดในแต่ละครอบครัวเป็นเรื่องน่าเศ้รา อย่างที่เกิดกับครอบครัวของพี่พีระและแป้ง แต่ในกรณีท่านชายผู้สูญเสียน้องชาย และเป็นผลให้น้องสาวตาบอดจากอุบัติเหตุ และไม่นานก็เสียท่านพ่อ เฮ้อ!”
เขาถอนใจเบาๆ
วันนี้ที่คลินิกติดป้ายไว้ เวลาเปิด 3:00 p.m – 6:00 p.m.
“ปกติเราจะเปิดตามที่ระบุในทะเบียนประวัติคนไข้ค่ะ”
แม้พี่แดงกับป้าอำไพต้องอาศัยล่ามป็นบางครั้ง
เพราะแต่เดิมบ้านป๋า ที่พี่แดงอยู่ปกติใช้ทั้งไทยและทั้งอังกฤษ ภาษาจีนที่ก๋งสอนไว้คืนก๋งไปเกือบหมด
ที่เหลือคือแค่ฟังรู้เรื่องเท่านั้น การใช้ภาษาอักฤษในบ้านทำให้พี่แดงได้อานิสงส์พอเข้าใจ เว้นแต่บางอย่างต้องถามซึ่งรวมถึงป้าอำไพด้วย
เดิมพี่แดงมาอยู่ได้อาทิตย์เดียวแกสติแตกจะลาออก
มะมาจากมาเลซียยังพูดไทยได้ไม่มาก และต้องการปูพื้นภาษาอังกฤษให้ลูก ส่งผลให้พี่แดงขอลาออก
“แดงฟังไม่รู้เรื่องค่ะ” มะต้องเอ่ยปากขอ “ลองอยู่สักเดือนนะแดง มะขอร้อง หากอึดอัดเรื่องภาษาแดงก็ถามป๋าหรือใครในบ้านดู ส่วนถ้าไม่มีความสุขจริงๆอีกด้วย มะคงห้ามไม่ได้”
พี่แดงเป็นหลานห่างๆของป้าอำไพ แกช่วยพูด
สุดท้ายพี่แดงก็พอเข้าใจ แม้ไม่เปะๆ “คุยกันตามสบายเถอะค่ะ พี่แดงผ่านโรงเรียนป๋ามาพอเดาออก”
แกหันไปบอกหมอเติ้ล จะได้ไม่กังวล หมอเติ้ลพยักหน้าแล้วยิ้ม
“ก่อนพี่แดงกลับต้องตัดผมให้เติ้ลหน่อยนะคะ” “ได้เลยค่ะ”
พี่แดงแกเคยเข้าคลอสตัดผม เติ้ลก็ให้แกตัดให้ตลอดมา แม้ตัวเองทำงานเป็นหมอ ไม่ใช่ประหยัดอะไร
“ขี้เกียจไปรอคิวที่ร้าน” ส่วนมณทิชาต้องตัดที่ร้าน ลูกสาวมะทั้งสองต่างกันทีเดียว
ทั้งหมดมองดูคลินิกหมอเติ้ล สะอาดเป็นระเบียบคล้าญคลินิคทั่วไป มีทั้งแอร์และฮีตเตอร์
กระถางพลูด่างวางไว้ที่เคาน์เตอร์ใบดกงาม ด้านหลังเคาน์เตอร์มีช่องยาประเภทต่างๆจัดไว้เป็นหมวดหมู่
“โอ้โฮ! มีอักษรเบรลล์ให้ท่านหญิงด้วย เก่งมากมะภูมิใจท่านหญิงค่ะ” มะเอ่ยเบาเสียงนุ่มหวาน
ท่านชายนึกถึงหมอทุกครั้งที่เธอพูดกับคนไข้และทุกคน ”เสียงเธอเป็นเช่นนี้เหมือนกัน เว้นแต่กำลังโกรธเอากับเขาคนเดียว” ท่านชายนึกแล้วอดยิ้มไม่ได้
มะพอพูดภาษาอาหรับได้เพราะตอนหมอเติ้ลเรียน มะก็พ่วงไปอีกด้วยคน ยังพอจำได้อยู่
ท่านหญิงเดินมาจับมือมะอย่างสนิทใจ จีเลาะห์บอกท่านหญิงว่า แม่หมอเป็นชาวมาเลเซียมีใบหน้าสวยงาม
ผิวสองสี ท่าทางใจดี “เสียงท่านอ่อนโยนคล้ายท่านหมอเลย ข้าขอบคุณที่ชมข้า”มะลูบมือท่านหญิงเบาๆ
แป้งเดินเข้ามาสมทบด้วยความเอ็นดูท่านหญิง
“ทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆถือว่าทั้งหมอและท่านหญิงเป็นผู้โชคดี ครอบครัวท่านหญิงดูอบอุ่นและมีท่านหมอที่ให้ความใส่ใจท่านหญิงอย่างดี”
ท่านหญิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ครอบครัวเราได้ท่านหมอมาเปรียบเหมือนได้แสงตะวันที่ส่องเข้ามาให้อบอุ่น และ
จีเลาะห์บอกข้าว่าว่าพี่แป้งตัดผมสั้นเก๋ แต่งตัวทันสมัยและสวย” ท่านหญิงใช้มือคลำที่แขนแป้ง
“พูดชมพี่แป้งแบบนี้ เดี๋ยวเลยไม่ต้องกินกลางวันเพราะอิ่มคำชมท่านหญิงแล้วค่ะ” ทุกคนหัวเราะ
โดยเฉพาะป๋าแหย่ให้ “มีหรืออย่างแป้งโดนชมจนอิ่มมีแต่จะกินมากขึ้นนะไม่ว่า”
“ป๋า..” เสียงโวยจากแป้ง เติ้ลหัวเราะคิกๆ ท่านชายเพิ่งเห็นอาการแบบนี้วันนี้
“ไม่ต้องเลย สองคนพ่อลูกพอๆกันเลย”
“เอาน่า! ป๋าแหย่เล่นน่ะ” พี่รองเข้ามาไกล่เกลี่ย
หมอเติ้ลตัดบท “ไปที่เรือนเติ้ลดีกว่า ออกทางด้านหลังคลินิกก็ได้
ทั้งหมดมาหยุดที่ใต้ต้นส้มที่ออกลูกดก “โอ้โฮ!ฝีมือลูกสาวป๋าเหรอเนี่ย ดูซิแดง”
พี่แดงยิ้มแป้น เพราะเมื่อก่อนทั้งสองชอบลงแปลงผักไว้หลังบ้าน
“ครับฝีมือคุณหมอ ล้วนๆ นี่เก็บไปรอบหนึ่งแล้ว เห็นว่าจะเก็บอีก รอทางป๋ากับมะและทุกคนมาช่วยกัน” ท่านชายกล่าว
“ค่ะ สนุกดี” ทั้งสองสบตากัน นึกถึงครั้งก่อนที่ล้มลงบนอกท่านชายหน้าหมอเติ้ลออกเป็นสีชมพู ส่วนท่านชายยิ้ม
“บ้า!ยิ้มอะไรนักหนานะ” หมอเติ้ลพูดใส่เป็นภาษาไทย“
”เติ้ลพูดไม่เพราะเลยลูก” มะเห็นทั้งสองสบตากัน เติ้ลหน้าแดง ท่านชายยิ้ม
“ครั้งที่เก็บกันคราวก่อนมีอะไรหรือคะท่านชาย” มะถาม
“เอ้อ! อุบัตุเหตุนิดหน่อยครับ ท่านหมอขาแพลง บังเอิญผมเข้ามารับไว้ทัน” ทุกคนนึกภาพแล้วหัวเราะกันสนุก
ยกเว้น!หมอเติ้ลหน้าแดง แล้วทำเสียงสะบัดใส่ให้รู้ว่ากำลังโกรธนะ “ฮึ!”
ราตรีสีอำพัน (103)
ท่านชาย ท่านหญิงและหมอนำทั้งหมด ไปแวะที่คลินิกก่อน
“นี่ห้องทำงานหมอเติ้ลเหรอ” “ใช่ค่ะพี่รอง ที่นี่มีท่านหญิงมาช่วยบ่อยๆ ท่านหญิงจัดยาเก่ง และฟารีเป็นผู้ช่วยหมอ”
แป้งเข้าไปที่ตู้ยาเห็นเป็นลายนูนอยู่ทุกช่อง
“หมอรอบครอบมากทำอักษรเบรลล์ไว้ให้ท่านหญิงด้วย” ท่านหญิงยิ้ม พี่รองมองอย่างเอ็นดู
“โศกนาฏกรรมที่เกิดในแต่ละครอบครัวเป็นเรื่องน่าเศ้รา อย่างที่เกิดกับครอบครัวของพี่พีระและแป้ง แต่ในกรณีท่านชายผู้สูญเสียน้องชาย และเป็นผลให้น้องสาวตาบอดจากอุบัติเหตุ และไม่นานก็เสียท่านพ่อ เฮ้อ!”
เขาถอนใจเบาๆ
วันนี้ที่คลินิกติดป้ายไว้ เวลาเปิด 3:00 p.m – 6:00 p.m.
“ปกติเราจะเปิดตามที่ระบุในทะเบียนประวัติคนไข้ค่ะ”
แม้พี่แดงกับป้าอำไพต้องอาศัยล่ามป็นบางครั้ง
เพราะแต่เดิมบ้านป๋า ที่พี่แดงอยู่ปกติใช้ทั้งไทยและทั้งอังกฤษ ภาษาจีนที่ก๋งสอนไว้คืนก๋งไปเกือบหมด
ที่เหลือคือแค่ฟังรู้เรื่องเท่านั้น การใช้ภาษาอักฤษในบ้านทำให้พี่แดงได้อานิสงส์พอเข้าใจ เว้นแต่บางอย่างต้องถามซึ่งรวมถึงป้าอำไพด้วย
เดิมพี่แดงมาอยู่ได้อาทิตย์เดียวแกสติแตกจะลาออก
มะมาจากมาเลซียยังพูดไทยได้ไม่มาก และต้องการปูพื้นภาษาอังกฤษให้ลูก ส่งผลให้พี่แดงขอลาออก
“แดงฟังไม่รู้เรื่องค่ะ” มะต้องเอ่ยปากขอ “ลองอยู่สักเดือนนะแดง มะขอร้อง หากอึดอัดเรื่องภาษาแดงก็ถามป๋าหรือใครในบ้านดู ส่วนถ้าไม่มีความสุขจริงๆอีกด้วย มะคงห้ามไม่ได้”
พี่แดงเป็นหลานห่างๆของป้าอำไพ แกช่วยพูด
สุดท้ายพี่แดงก็พอเข้าใจ แม้ไม่เปะๆ “คุยกันตามสบายเถอะค่ะ พี่แดงผ่านโรงเรียนป๋ามาพอเดาออก”
แกหันไปบอกหมอเติ้ล จะได้ไม่กังวล หมอเติ้ลพยักหน้าแล้วยิ้ม
“ก่อนพี่แดงกลับต้องตัดผมให้เติ้ลหน่อยนะคะ” “ได้เลยค่ะ”
พี่แดงแกเคยเข้าคลอสตัดผม เติ้ลก็ให้แกตัดให้ตลอดมา แม้ตัวเองทำงานเป็นหมอ ไม่ใช่ประหยัดอะไร
“ขี้เกียจไปรอคิวที่ร้าน” ส่วนมณทิชาต้องตัดที่ร้าน ลูกสาวมะทั้งสองต่างกันทีเดียว
ทั้งหมดมองดูคลินิกหมอเติ้ล สะอาดเป็นระเบียบคล้าญคลินิคทั่วไป มีทั้งแอร์และฮีตเตอร์
กระถางพลูด่างวางไว้ที่เคาน์เตอร์ใบดกงาม ด้านหลังเคาน์เตอร์มีช่องยาประเภทต่างๆจัดไว้เป็นหมวดหมู่
“โอ้โฮ! มีอักษรเบรลล์ให้ท่านหญิงด้วย เก่งมากมะภูมิใจท่านหญิงค่ะ” มะเอ่ยเบาเสียงนุ่มหวาน
ท่านชายนึกถึงหมอทุกครั้งที่เธอพูดกับคนไข้และทุกคน ”เสียงเธอเป็นเช่นนี้เหมือนกัน เว้นแต่กำลังโกรธเอากับเขาคนเดียว” ท่านชายนึกแล้วอดยิ้มไม่ได้
มะพอพูดภาษาอาหรับได้เพราะตอนหมอเติ้ลเรียน มะก็พ่วงไปอีกด้วยคน ยังพอจำได้อยู่
ท่านหญิงเดินมาจับมือมะอย่างสนิทใจ จีเลาะห์บอกท่านหญิงว่า แม่หมอเป็นชาวมาเลเซียมีใบหน้าสวยงาม
ผิวสองสี ท่าทางใจดี “เสียงท่านอ่อนโยนคล้ายท่านหมอเลย ข้าขอบคุณที่ชมข้า”มะลูบมือท่านหญิงเบาๆ
แป้งเดินเข้ามาสมทบด้วยความเอ็นดูท่านหญิง
“ทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆถือว่าทั้งหมอและท่านหญิงเป็นผู้โชคดี ครอบครัวท่านหญิงดูอบอุ่นและมีท่านหมอที่ให้ความใส่ใจท่านหญิงอย่างดี”
ท่านหญิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ครอบครัวเราได้ท่านหมอมาเปรียบเหมือนได้แสงตะวันที่ส่องเข้ามาให้อบอุ่น และ
จีเลาะห์บอกข้าว่าว่าพี่แป้งตัดผมสั้นเก๋ แต่งตัวทันสมัยและสวย” ท่านหญิงใช้มือคลำที่แขนแป้ง
“พูดชมพี่แป้งแบบนี้ เดี๋ยวเลยไม่ต้องกินกลางวันเพราะอิ่มคำชมท่านหญิงแล้วค่ะ” ทุกคนหัวเราะ
โดยเฉพาะป๋าแหย่ให้ “มีหรืออย่างแป้งโดนชมจนอิ่มมีแต่จะกินมากขึ้นนะไม่ว่า”
“ป๋า..” เสียงโวยจากแป้ง เติ้ลหัวเราะคิกๆ ท่านชายเพิ่งเห็นอาการแบบนี้วันนี้
“ไม่ต้องเลย สองคนพ่อลูกพอๆกันเลย”
“เอาน่า! ป๋าแหย่เล่นน่ะ” พี่รองเข้ามาไกล่เกลี่ย
หมอเติ้ลตัดบท “ไปที่เรือนเติ้ลดีกว่า ออกทางด้านหลังคลินิกก็ได้
ทั้งหมดมาหยุดที่ใต้ต้นส้มที่ออกลูกดก “โอ้โฮ!ฝีมือลูกสาวป๋าเหรอเนี่ย ดูซิแดง”
พี่แดงยิ้มแป้น เพราะเมื่อก่อนทั้งสองชอบลงแปลงผักไว้หลังบ้าน
“ครับฝีมือคุณหมอ ล้วนๆ นี่เก็บไปรอบหนึ่งแล้ว เห็นว่าจะเก็บอีก รอทางป๋ากับมะและทุกคนมาช่วยกัน” ท่านชายกล่าว
“ค่ะ สนุกดี” ทั้งสองสบตากัน นึกถึงครั้งก่อนที่ล้มลงบนอกท่านชายหน้าหมอเติ้ลออกเป็นสีชมพู ส่วนท่านชายยิ้ม
“บ้า!ยิ้มอะไรนักหนานะ” หมอเติ้ลพูดใส่เป็นภาษาไทย“
”เติ้ลพูดไม่เพราะเลยลูก” มะเห็นทั้งสองสบตากัน เติ้ลหน้าแดง ท่านชายยิ้ม
“ครั้งที่เก็บกันคราวก่อนมีอะไรหรือคะท่านชาย” มะถาม
“เอ้อ! อุบัตุเหตุนิดหน่อยครับ ท่านหมอขาแพลง บังเอิญผมเข้ามารับไว้ทัน” ทุกคนนึกภาพแล้วหัวเราะกันสนุก
ยกเว้น!หมอเติ้ลหน้าแดง แล้วทำเสียงสะบัดใส่ให้รู้ว่ากำลังโกรธนะ “ฮึ!”