จริงๆค่ะ ทำไมแคสตัวละครรุ่นลูกระเนระนาดกันไปขนาดนี้น๊า เฮ้อออ ดูขัดเขินและไม่เหมาะกับบทเป็นส่วนมาก (ในสายตาอิช๊าน)
แถมรุ่นลูกเล่นเป็นท่อนไม้ พูดเหมือนท่องสูตรคูณเลย ดูไร้อารมณ์มาก ตัดสลับกับคุณหญิงศรีและเมี้ยนเหมือนละครคนละเรื่องกัน
ไม่ผ่านอย่างแรง น่าจะทำได้ดีกว่านี้ เพราะเป็นละครเครื่องใหญ่ ทั้งบทและตัวละคร มโหฬาร แต่ทำได้แค่นี้เอง น่าเสียดายมากๆ
ที่ดูเป็นธรรมชาติหน่อยก็  พริ้มเพรา ทอง เมขลา และศีล(พอได้)  นอกนั้นเหมือนดูละครเด็กมัธยมแสดงบนเวทีในงานโรงเรียน

ส่วนสบันงาพอเป็นนายแม่ดูแสดงอ่อนด้อยไป ดูไม่มีแววนายแม่ แสดงบุคลิกเหมือนพี่สาวคนโต(ที่น้องๆไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไร)
"ความอ่อนโยน" กลับถูกตีความไปเป็น "ความพินอบพิเทา"  แม้แต่ตอนเดินผ่านเมขลา นายแม่ยังทำตัวดูยอบแยบ...อธิบายไม่ถูก
เดือน(อุษณีย์) กลับดูมีแววเป็นเมียเอกมากกว่า ทั้งสีหน้าและแววตา กลายเป็นสลับบทกันไปเสียนี่

และขอติตรงที่ลูกนายฝรั่งแต่ละคนดูไม่ค่อยสง่างาม ผู้หญิงก็ไม่เหมือนเด็กคอนแวนต์เท่าไรเลย (ยกเว้นพริ้มเพรา) แม้แต่
ลูกคุณหญิงที่ชอบทะเลาะกับเมขลา(จำชื่อไม่ได้) ไม่เข้าใจว่าแสดงเป็นลูกคุณหญิงได้ไง และมาดไม่ใช่เด็กคอนแวนต์แน่นอน
น่าจะประมาณจิงเกิ้ลเบลคอนแวนต์ (ตัวละครตอนเด็กนั่นโอเค เฮี๊ยวและหน้าตาผ่านมาก)

ปรากฏว่า ถ้าละครเรื่องนี้ไม่มี คุณหญิงศรี เมี้ยน ท่านเจ้าคุณ สังเวียน สังวร น้อย(พูดคนเดียวตามพุ่มไม้) พริตซิลลา(น่ารักน่าเอ็นดู)
พริ้มเพรา(กู้หน้าเด็กคอนแวนต์) ทอง(ตัวก่อปัญหาและทายาทนางน้อย..พูดคนเดียวตามกอกล้วยแห้ง) ไม่มีทั้งหมดนี้ งานกร่อยเลยละ

ขอโทษที่เขียนบ่นเยอะไปหน่อย เพราะตอนดูมันเกิดสะกิดใจตลอดเวลา ไม่ลื่นไหลเหมือนละครปกติ แต่รักดอกจึงได้ยอม-
เสียเวลาบรรเลงเพลงยาวซะขนาดนี้ ถ้าคิดว่ามีประโยชน์ ก็อยากให้เอาไปพิจารณา ถ้าคิดว่าไร้สาระ ก็แล้วกันไปนะคะ
เผื่อทีมงานมาอ่านเจอ.... จากคนดูเล็กๆคนหนึ่ง