ประสบการณ์ตรง ที่ทำให้ฉุกคิดได้ว่า เกือบกลายเป็นคนที่สอบตก เพราะครู-อาจารย์ ไม่รู้จริง และ การสอบควรจะตรวจสอบได้ ว่าอาจารย์ สิ่งที่อาจารย์คิดว่าถูกมันถูกจริงรึป่าว
เรื่องนี้อาจจะเกิดขึ้นนานแล้ว แต่ขอบอกว่ามันฝังใจมาก ถ้าไม่เล่าให้คนทั้งโลกฟังคงไม่สาแก่ใจ ไม่ได้อยากว่าครูคนนั้น แค่อยากบอกว่ามีผู้ถูกกระทำแบบนี้อยู่จริงๆนะ
ข้อสอบวิชาวรรณกรรมปัจจุบัน
จงบอกชื่อหนังสือประเภท เรื่องสั้น มา 3 ข้อ
เราตอบ
1. ซอยเดียวกัน ( เขียนโดย วาณิช จรุงกิจอนันต์ ตอนนั้นจำได้ว่า เรื่อง กา เคยถูกนำมาทำเป็นละคร เคยดูตอนเด็กมากๆ และก็อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้จบรวม 3 ครั้ง ตอนเรียนมัธยม ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบมากขนาดนั้นในตอนนั้น )
2. ศพใต้เตียง ( เขียนโดย สรจักร ช่วงนั้นเพิ่งอ่านเรื่องนี้ไม่นานนัก และเรื่องนี้ถูกทำเป็นภาพยนตร์ )
3. ศพท้ายรถ (เขียนโดย สรจักร ตอนนั้นยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ แต่จำได้ว่าเป็นหนังสือซีรีย์เดียวกัน กับศพใต้เตียงเพราะเห็นปกหลัง )
เขาให้ตอบแค่ชื่อหนังสือเท่านั้น จึงมีแค่ชื่อหนังสืออยู่ในกระดาษคำตอบของเรา หลังจากนั้นวันต่อมา อาจารย์ก็เอากระดาษคำตอบของทุกคนมาอ่านให้ฟังในชั้นเรียน อาจารย์บอกว่า " ฉันเห็นคำตอบของพวกเธอแล้วเพลียจริงๆ ตอบอะไรกันมาก็ไม่รู้ "
พออาจารย์เรื่องอ่าน ของคนแรก คนในห้องก็พากันหัวเราะ ในคำตอบ ตลกๆ ของเพื่อนมีคนตอบ "ขายหัวเราะ" ก็หัวเราะกันเสียงดัง อาจจะเป็นเพราะว่า ในขายหัวเราะ มีเรื่องสั้นด้วย
จนมาถึงของเรา อาจารย์อ่าน คำตอบของเรา "ศพท้ายรถ ศพใต้เตียง อะไรของเธอ" เพื่อนๆ พากันหัวเราะ ดังลั่นห้อง เราโกรธจนตัวสั่นเลย (แบบว่าสั่นจริง) ยกมือขึ้น แล้วก็ ตะโกนฝ่าเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องออกไปด้วยความโกรธ (ตอนนั้นแบบว่าหูอื้อเพราะโกรธจัด อาจจะตะคอกใส่อาจารย์ด้วยซ้ำ) "เป็นหนังสือชุดเรื่องสั้นของ สรจักร ค่ะ หนูวิ่งไปเอาที่ห้องสมุดมาให้ดูได้นะคะ" เสียงหัวเราะก็เงียบลง ตอนนั้นเรา
จ้องหน้าอาจารย์แบบว่า จะกินเลือดกินเนื้อ ปนจะร้องไห้
อาจารย์เงียบไปสักพักก็พูดว่า "เห็นไหม เพื่อนเขาบอกชื่อคนเขียนได้ ครูไม่ได้อ่านหนังสือทุกเล่มหรอกนะ"
ตอนนั้นในคิดในใจเลยนะ ว่า คุณไม่ได้อ่านหนังสือทุกเล่ม แล้วกล้าดียังไง ถึงทำข้อสอบแบบนี้ออกมา ถ้าคุณไม่เอามาอ่านประจาน ฉันจะรู้ไหมว่าไม่รู้จักหนังสือที่เป็นคำตอบ ว่าคุณไม่เคยอ่านหนังสือเล่มไหนบ้าง
ทันทีที่ อาจารย์พูดจบ เราก็หันไปพูดกับเพื่อนทั้งห้องว่า "ไม่รู้แล้ว ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะคนอื่นอีก" ทั้งห้องเงียบ เราไม่อยากทำแบบนั้นกับเพื่อนหรอกนะ แต่เราโกรธ และเกลียดการใช้กฏหมู่รังแกคนอื่น ถ้าเราผิดจริงก็คงยอมโดนหัวเราะ
ตอนนั้นเราจำไม่ได้อีกเลยว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อ
เราคิดว่ามันคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์แน่ๆ ถ้าหลังจากสอบ แล้วเราสามารถ รู้ว่าเพราะอะไร เหตุผลอะไรจึงตอบข้อนั้นเราก็จะเข้าใจในเรื่องที่เรียนได้อย่างถูกต้องตรงกันด้วย และได้รู้ว่า คนที่สอนเราเขาเข้าใจถูกต้องรึเปล่า
เด็กที่ไม่ยอมให้ พ่อแม่ผู้ปกครองสอนการบ้านให้ เพราะ ต่อให้คำตอบถูกแต่วิธีทำไม่เหมือนของครู ครูก็จะให้ผิด เพราะครูบางคนประยุกต์ใช้ไม่เป็น
คะแนนอยู่ที่ปลายปากกาอาจารย์ เพราะฉนั้นทำตัวดีๆ เป็นคำที่อาจารย์ที่คนหนึ่งพูด ในขณะที่แก้เกรดเด็ก จากเกรด2 ไปเป็นเกรด0
คุณอยากได้อะไรจากการศึกษา การเป็น copy ของคนที่สอนเรา หรือ เป็นไอ้งั่ง เวลาที่ copy ไม่เหมือนอย่างนั้นรึเปล่า
เราคงทำอะไรไม่ได้ ถ้าเรา ไม่รู้....
และถ้าเรารู้ คุณจะทำยังไง....
อาจารย์ตรวจข้อสอบผิด จะทำอะไรได้ ถ้าเราไม่รู้....แล้วถ้ารู้คุณจะทำยังไง
เรื่องนี้อาจจะเกิดขึ้นนานแล้ว แต่ขอบอกว่ามันฝังใจมาก ถ้าไม่เล่าให้คนทั้งโลกฟังคงไม่สาแก่ใจ ไม่ได้อยากว่าครูคนนั้น แค่อยากบอกว่ามีผู้ถูกกระทำแบบนี้อยู่จริงๆนะ
ข้อสอบวิชาวรรณกรรมปัจจุบัน
จงบอกชื่อหนังสือประเภท เรื่องสั้น มา 3 ข้อ
เราตอบ
1. ซอยเดียวกัน ( เขียนโดย วาณิช จรุงกิจอนันต์ ตอนนั้นจำได้ว่า เรื่อง กา เคยถูกนำมาทำเป็นละคร เคยดูตอนเด็กมากๆ และก็อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้จบรวม 3 ครั้ง ตอนเรียนมัธยม ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบมากขนาดนั้นในตอนนั้น )
2. ศพใต้เตียง ( เขียนโดย สรจักร ช่วงนั้นเพิ่งอ่านเรื่องนี้ไม่นานนัก และเรื่องนี้ถูกทำเป็นภาพยนตร์ )
3. ศพท้ายรถ (เขียนโดย สรจักร ตอนนั้นยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ แต่จำได้ว่าเป็นหนังสือซีรีย์เดียวกัน กับศพใต้เตียงเพราะเห็นปกหลัง )
เขาให้ตอบแค่ชื่อหนังสือเท่านั้น จึงมีแค่ชื่อหนังสืออยู่ในกระดาษคำตอบของเรา หลังจากนั้นวันต่อมา อาจารย์ก็เอากระดาษคำตอบของทุกคนมาอ่านให้ฟังในชั้นเรียน อาจารย์บอกว่า " ฉันเห็นคำตอบของพวกเธอแล้วเพลียจริงๆ ตอบอะไรกันมาก็ไม่รู้ "
พออาจารย์เรื่องอ่าน ของคนแรก คนในห้องก็พากันหัวเราะ ในคำตอบ ตลกๆ ของเพื่อนมีคนตอบ "ขายหัวเราะ" ก็หัวเราะกันเสียงดัง อาจจะเป็นเพราะว่า ในขายหัวเราะ มีเรื่องสั้นด้วย
จนมาถึงของเรา อาจารย์อ่าน คำตอบของเรา "ศพท้ายรถ ศพใต้เตียง อะไรของเธอ" เพื่อนๆ พากันหัวเราะ ดังลั่นห้อง เราโกรธจนตัวสั่นเลย (แบบว่าสั่นจริง) ยกมือขึ้น แล้วก็ ตะโกนฝ่าเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องออกไปด้วยความโกรธ (ตอนนั้นแบบว่าหูอื้อเพราะโกรธจัด อาจจะตะคอกใส่อาจารย์ด้วยซ้ำ) "เป็นหนังสือชุดเรื่องสั้นของ สรจักร ค่ะ หนูวิ่งไปเอาที่ห้องสมุดมาให้ดูได้นะคะ" เสียงหัวเราะก็เงียบลง ตอนนั้นเรา
จ้องหน้าอาจารย์แบบว่า จะกินเลือดกินเนื้อ ปนจะร้องไห้
อาจารย์เงียบไปสักพักก็พูดว่า "เห็นไหม เพื่อนเขาบอกชื่อคนเขียนได้ ครูไม่ได้อ่านหนังสือทุกเล่มหรอกนะ"
ตอนนั้นในคิดในใจเลยนะ ว่า คุณไม่ได้อ่านหนังสือทุกเล่ม แล้วกล้าดียังไง ถึงทำข้อสอบแบบนี้ออกมา ถ้าคุณไม่เอามาอ่านประจาน ฉันจะรู้ไหมว่าไม่รู้จักหนังสือที่เป็นคำตอบ ว่าคุณไม่เคยอ่านหนังสือเล่มไหนบ้าง
ทันทีที่ อาจารย์พูดจบ เราก็หันไปพูดกับเพื่อนทั้งห้องว่า "ไม่รู้แล้ว ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะคนอื่นอีก" ทั้งห้องเงียบ เราไม่อยากทำแบบนั้นกับเพื่อนหรอกนะ แต่เราโกรธ และเกลียดการใช้กฏหมู่รังแกคนอื่น ถ้าเราผิดจริงก็คงยอมโดนหัวเราะ
ตอนนั้นเราจำไม่ได้อีกเลยว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อ
เราคิดว่ามันคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์แน่ๆ ถ้าหลังจากสอบ แล้วเราสามารถ รู้ว่าเพราะอะไร เหตุผลอะไรจึงตอบข้อนั้นเราก็จะเข้าใจในเรื่องที่เรียนได้อย่างถูกต้องตรงกันด้วย และได้รู้ว่า คนที่สอนเราเขาเข้าใจถูกต้องรึเปล่า
เด็กที่ไม่ยอมให้ พ่อแม่ผู้ปกครองสอนการบ้านให้ เพราะ ต่อให้คำตอบถูกแต่วิธีทำไม่เหมือนของครู ครูก็จะให้ผิด เพราะครูบางคนประยุกต์ใช้ไม่เป็น
คะแนนอยู่ที่ปลายปากกาอาจารย์ เพราะฉนั้นทำตัวดีๆ เป็นคำที่อาจารย์ที่คนหนึ่งพูด ในขณะที่แก้เกรดเด็ก จากเกรด2 ไปเป็นเกรด0
คุณอยากได้อะไรจากการศึกษา การเป็น copy ของคนที่สอนเรา หรือ เป็นไอ้งั่ง เวลาที่ copy ไม่เหมือนอย่างนั้นรึเปล่า
เราคงทำอะไรไม่ได้ ถ้าเรา ไม่รู้....
และถ้าเรารู้ คุณจะทำยังไง....