เราเป็นแม่ลูก2 สามีเป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้บ่น เวลาโมโหขึ้น กู วะ โว๊ย ลูกสาวคนโต 8 ปี ได้ยินบ่อยๆ เมื่อก่อนตอนลูกยังเล็ก เรายังปรามได้ ว่าถ้าลูกอยู่ห้ามพูด สามียังฟังบ้าง ตั้งแต่มีลูกสาวคนเล็ก สามีก็ดูเหมือนจะอารมณ์ร้ายขึ้นเรื่อยๆ คนเล็กอายุ 1 ปี สามีอายุ 43 ปี
เราก็มีอารมณ์มีความรู้สึก แต่สาบานได้เลยว่า เรามีลูก เราไม่เคยโมโหหรือโกรธแล้วพาล หรือพูดจาไม่ดีเลย (เรามีความเป็นแม่สูง) ไม่ได้ชมตัวเอง แต่นี่คือเรื่องจริง ที่เพื่อนๆแม่ของลูก จะบอกเราตลอด ว่าเราเป็นแม่ที่ดีมาก เค้าอยากทำให้ได้อย่างเรา (เข้าเรื่องเลยนะคะ)
เมื่อคืนประมาณ ตี 2 เศษๆ ลูกสาวคนโต ปวดฉี่ ลุกเข้าห้องน้ำ ปกติพ่อจะนอนกับลูกคนโต แม่จะนอนกับคนเล็ก แต่เมื่อคืน พ่อมานอนกับคนเล็ก เพราะคนโตและเรา ขึ้นนอนดึกแล้ว (วันนี้เป็นวันหยุด เลยปล่อยให้ลูกคนโตเล่นกับเพื่อนๆจะเกือบ สามทุ่มค่ะ)
เมื่อพ่อนอนกับคนเล็ก ที่เป็นทางเดินเข้าประตูห้องน้ำ ลูกสาวคนโต ที่เดินงัวเงีย ก็เดินสะดุดพ่อที่คลุมโปงอยู่เพราะโดนแอร์จ่อ ลูกสาวสะดุดพ่อ ล้มลงที่พื้นห้องนอน หน้าห้องน้ำ ยกมือไหว้พร้อมพูดว่า ขอโทษค่ะ น้องไม่เห็น พ่อตวาดทันที อะไรวะ เฮ้ย !!
เราเป็นแม่ รีบชงนมให้คนเล็กที่ตื่นมากินนมพอดี แล้วรีบเดินตามคนโตเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกอดปลอบลูกบนชักโครกที่ลูกสาวนั่งน้ำตาไหลอยู่
ลูกสาวฉี่เสร็จ กลับห้องมานอนบนที่นอนของตัวเอง เราบอกว่า รอน้องหลับเดี๋ยวแม่ไปนอนเป็นเพื่อนนะ ลูกสาวตอบ ค่ะ แล้วห่มผ้า กอดหมอนข้าง เราได้ยินเสียง กระซิกๆ ตลอดการรอให้ลูกคนเล็กหลับ
ทุกคนคะ มันเป็นเวลาที่ยาวนานกว่าทุกคืนที่ตื่นชงนม แล้วรอให้คนเล็กหลับ เพราะเราอยากขึ้นไปกอด ปลอบลูกสาวคนโต มากค่ะ แต่ทำไม่ได้
แถมเมื่อคืน คนเล็กก็เหมือนจะรับรู้เรื่องราว เพราะนอนจ้องหน้าเรา ที่กำลังร้องไห้ ซบหน้ากับผ้าห่มแล้วกระซิกๆ เหมือนลูกสาวคนโต
เราไม่รู้จะทนเหตุการณ์แบบนี้ได้นานแค่ไหน
กับคนเล็ก พ่อก็เคยตวาด ว่า เฮ้ัย เป็นไรวะ เพียงเพราะตัวเล็กงอแง จะให้อุ้ม (อันนี้ลูกสาวคนโตก็เคยได้ยิน ) และเคยพูดให้เราฟังบ่อยๆว่า เค้าไม่รักพ่อ ไม่อยากมีพ่อแบบนี้ เราได้แต่ปลอบลูก
เราและสามีทำงานด้วยกันทั้งคู่ค่ะ ตัวเล็กให้ยายช่วยเลี้ยงตอนกลางวัน สามีพูดจาแบบนี้ และมีใส่อารมณ์กับลูกๆและกับเรา ทุกวันค่ะ ยิ่งวันหยุด (วันอาทิตย์) เรายิ่งไม่อยากให้มีเลย เพราะเค้าอยู่บ้าน ยิ่งมีคำไม่สุภาพ ทั้งวัน เราเบื่อ เราเหนื่อย เราท้อ มองหน้าลูกๆแล้ว บอกตัวเองว่า ให้อดทน
ร้องไห้ คนเดียว และกับลูกสาวคนโต บ่อยๆค่ะ
เคยพุด เคยเตื่อนๆว่า อย่าพูดแบบนี้ (กู วะ) ให้ลูกได้ยิน มันไม่ดี เค้ากลับตอกว่า แล้วดีนักรึไงวะ หรือ ก็ไปหาผัวใหม่สิวะ
เราไม่เคยคิดจะหาสามีใหม่เลย ไม่เคยคิดจะมีกิ๊ก ทั้งๆที่ก็มีแฟนเก่าที่รอเราอยู่เสมอ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเรามีลูกสาว (สวย) ตั้ง 2 คน ถ้าแม่ไม่ดี ลูกสาวจะเอาเยี่ยงอย่าง และอาจจะแรงกว่าแม่หลายสิบเท่า
เราอาจจะเล่ายาวไปหน่อย แต่ทั้งหมดคือเรื่องจริง ที่เราเหนื่อย อยากระบาย อ่านเรื่องคนอื่นๆมาเยอะ แนะนำมาก็แยะ ขอคำปลอบใจ คำแนะนำบ้างแล้วกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
แม่ลูก2
ลูกสาววัย 8 ปี กับพ่อเจ้าอารมณ์
เราก็มีอารมณ์มีความรู้สึก แต่สาบานได้เลยว่า เรามีลูก เราไม่เคยโมโหหรือโกรธแล้วพาล หรือพูดจาไม่ดีเลย (เรามีความเป็นแม่สูง) ไม่ได้ชมตัวเอง แต่นี่คือเรื่องจริง ที่เพื่อนๆแม่ของลูก จะบอกเราตลอด ว่าเราเป็นแม่ที่ดีมาก เค้าอยากทำให้ได้อย่างเรา (เข้าเรื่องเลยนะคะ)
เมื่อคืนประมาณ ตี 2 เศษๆ ลูกสาวคนโต ปวดฉี่ ลุกเข้าห้องน้ำ ปกติพ่อจะนอนกับลูกคนโต แม่จะนอนกับคนเล็ก แต่เมื่อคืน พ่อมานอนกับคนเล็ก เพราะคนโตและเรา ขึ้นนอนดึกแล้ว (วันนี้เป็นวันหยุด เลยปล่อยให้ลูกคนโตเล่นกับเพื่อนๆจะเกือบ สามทุ่มค่ะ)
เมื่อพ่อนอนกับคนเล็ก ที่เป็นทางเดินเข้าประตูห้องน้ำ ลูกสาวคนโต ที่เดินงัวเงีย ก็เดินสะดุดพ่อที่คลุมโปงอยู่เพราะโดนแอร์จ่อ ลูกสาวสะดุดพ่อ ล้มลงที่พื้นห้องนอน หน้าห้องน้ำ ยกมือไหว้พร้อมพูดว่า ขอโทษค่ะ น้องไม่เห็น พ่อตวาดทันที อะไรวะ เฮ้ย !!
เราเป็นแม่ รีบชงนมให้คนเล็กที่ตื่นมากินนมพอดี แล้วรีบเดินตามคนโตเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกอดปลอบลูกบนชักโครกที่ลูกสาวนั่งน้ำตาไหลอยู่
ลูกสาวฉี่เสร็จ กลับห้องมานอนบนที่นอนของตัวเอง เราบอกว่า รอน้องหลับเดี๋ยวแม่ไปนอนเป็นเพื่อนนะ ลูกสาวตอบ ค่ะ แล้วห่มผ้า กอดหมอนข้าง เราได้ยินเสียง กระซิกๆ ตลอดการรอให้ลูกคนเล็กหลับ
ทุกคนคะ มันเป็นเวลาที่ยาวนานกว่าทุกคืนที่ตื่นชงนม แล้วรอให้คนเล็กหลับ เพราะเราอยากขึ้นไปกอด ปลอบลูกสาวคนโต มากค่ะ แต่ทำไม่ได้
แถมเมื่อคืน คนเล็กก็เหมือนจะรับรู้เรื่องราว เพราะนอนจ้องหน้าเรา ที่กำลังร้องไห้ ซบหน้ากับผ้าห่มแล้วกระซิกๆ เหมือนลูกสาวคนโต
เราไม่รู้จะทนเหตุการณ์แบบนี้ได้นานแค่ไหน
กับคนเล็ก พ่อก็เคยตวาด ว่า เฮ้ัย เป็นไรวะ เพียงเพราะตัวเล็กงอแง จะให้อุ้ม (อันนี้ลูกสาวคนโตก็เคยได้ยิน ) และเคยพูดให้เราฟังบ่อยๆว่า เค้าไม่รักพ่อ ไม่อยากมีพ่อแบบนี้ เราได้แต่ปลอบลูก
เราและสามีทำงานด้วยกันทั้งคู่ค่ะ ตัวเล็กให้ยายช่วยเลี้ยงตอนกลางวัน สามีพูดจาแบบนี้ และมีใส่อารมณ์กับลูกๆและกับเรา ทุกวันค่ะ ยิ่งวันหยุด (วันอาทิตย์) เรายิ่งไม่อยากให้มีเลย เพราะเค้าอยู่บ้าน ยิ่งมีคำไม่สุภาพ ทั้งวัน เราเบื่อ เราเหนื่อย เราท้อ มองหน้าลูกๆแล้ว บอกตัวเองว่า ให้อดทน
ร้องไห้ คนเดียว และกับลูกสาวคนโต บ่อยๆค่ะ
เคยพุด เคยเตื่อนๆว่า อย่าพูดแบบนี้ (กู วะ) ให้ลูกได้ยิน มันไม่ดี เค้ากลับตอกว่า แล้วดีนักรึไงวะ หรือ ก็ไปหาผัวใหม่สิวะ
เราไม่เคยคิดจะหาสามีใหม่เลย ไม่เคยคิดจะมีกิ๊ก ทั้งๆที่ก็มีแฟนเก่าที่รอเราอยู่เสมอ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเรามีลูกสาว (สวย) ตั้ง 2 คน ถ้าแม่ไม่ดี ลูกสาวจะเอาเยี่ยงอย่าง และอาจจะแรงกว่าแม่หลายสิบเท่า
เราอาจจะเล่ายาวไปหน่อย แต่ทั้งหมดคือเรื่องจริง ที่เราเหนื่อย อยากระบาย อ่านเรื่องคนอื่นๆมาเยอะ แนะนำมาก็แยะ ขอคำปลอบใจ คำแนะนำบ้างแล้วกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
แม่ลูก2