ทุกๆวันของการเดินทาง...มีเรื่องราวที่น่าจดจำเสมอ
จากวันแรก ณ ดอยแม่ตะมาน...
ความประทับใจวันนั้น ฉันคิดว่ามันเป็นจุดพีคของทริปนี้แล้วล่ะ
...
แต่ความรู้สึกหนึ่งได้ก่อตัวขึ้นในหัวใจในวันต่อมา ที่เชียงราย ทำให้มันรู้สึกหนักอึ้ง...
ฉันอยากเที่ยวที่ๆเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติจริงๆ ที่ใหม่ๆ ที่ไม่เคยไป
อยากค้นพบที่ๆพิเศษ.. แต่นี่ดอยตุง มาเป็นสิบครั้งแล้ว
บอกตามตรง...ฉันเอง ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเที่ยวเชียงรายครั้งนี้เท่าไหร่นัก
อยากเข้าป่า อยากไปนอนดอยกาดผี แต่ผู้ร่วมเดินทางไม่ยอม...อยากได้ที่พักสบายๆสักคืน
ทำไงได้ล่ะ?
หนึ่งวันที่อยู่เชียงราย...อารมณ์เหมือนตกจากจุดสูงสุด มาที่จุดต่ำสุด
มันคงเป็นความเนือย ชีวิตในเมือง
เบื่อ...ความจำเจ
วันต่อมาหลังจากดื่มกาแฟดอยตุงหนึ่งแก้ว อารมณ์เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย
พร้อมความคาดหวัง เพราะวันนี้ เราเดินทางสู่จังหวัดน่าน..
เส้นทางสายลอยฟ้า.
ถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนหน้าเริ่มกลับมา
เส้นทางสายใหม่ที่ไม่เคยไป ต้นไม้รอบข้าง ภูเขา...
เรามุ่งสู่ดอยภูคาเป็นที่แรก วิวตลอดทางทำให้ฉันประทับใจมากจริงๆ
รถวิ่งอยู่บนสันเขาสูง...
อยากยื่นหน้าออกไปนอกกระจกเหมือนหมาน้อยเวลานั่งรถ
มันสดชื่น
ดอยภูคา... ที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ฉันใฝ่ฝัน
อยากไปยืนบนยอดนั้นสักครั้ง.
แต่มันคงไม่ใช่วันนี้
เฮ้อออ ถอนใจอีกครั้งนึง ทำไมนอกจากความฟินบนดอยแม่ตะมานแล้ว ทริปนี้ไม่ได้ดั่งใจเลยยนะ
ได้แต่มองมันด้วยความคาดหวัง...สักวันนึงนะ ฉันจะกลับมา
เย็นวันนี้ เราพักที่อำเภอบ่อเกลือ
ป้าที่บ้านพัก ให้ความหวังเราว่า เนี่ย...หนู ตอนเช้ามันจะมีทะเลหมอกด้วยตรงนี้
ที่พักเราอยู่บนเนิน ฉันก็หลับไป ด้วยความตั้งใจว่าพรุ่งนี้แหละ ฉันจะได้พบทะเลหมอกอยู่ตรงหน้า
แต่พอลืมตาขึ้นมา...เอ้ยทำไมรอบข้างขาวไปหมดยังงี้
ป้าคะ...เอิ่ม อันนี้...เรียกว่าเราอยู่ในทะเลหมอกจะดีกว่า...
เมื่อฉันเจอหน้าป้า เธอยิ้ม แล้วถามว่า เป็นไงหนู ได้ถ่ายรูปทะเลหมอกไหม
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ค่ะ ได้ถ่าย..
เราดูแผนที่...สถานที่ท่องเที่ยวใกล้บ่อเกลือ
ไปไหนดีนะ...
ก่อนอื่น เข้าไปในเมืองก่อน
เมืองบ่อเกลือในยามเช้าน่ารัก และเงียบสงบ
เป็นหมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขา ที่มีสายหมอกลอยละเลียด
แม่น้ำมางไหลส่งเสียงเบาๆ
เป็นเมืองที่น่าหลงไหล
จากนั้น เราขับรถต่อไปที่อุทยานขุนน่าน
หลายครั้วหลายคราว ที่ฉันพยายามหาข้อมูลของอุทยานนี้
แต่ก็ไม่ได้พบอะไรมากนัก
ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลจนเกินไป เราเลยลองขับรถเข้าไปดู
ตัวอุทยานดูเงียบมาก ไม่มีนักท่องเที่ยว
เราแวะถามเจ้าหน้าที่ๆทางเข้า ว่าที่นี่มีอะไรน่าสนใจบ้าง
เขาตอบเพียงว่ามีจุดชมวิว อีก 2 กม.
เราก็โอเค...ยังไงวันนี้ก็มีเวลาเหลือเฟือ ลองไปดูแล้วกัน
ทางเข้าจุดชมวิวเป็นทางลุกรัง ใบไม้ท่วม แสดงให้เห็นว่าไม่ค่อยมีใครเข้ามาที่นี่
ฉันจินตนาการภาพไว้ ว่าคงเป็นจุดชมวิวที่รกร้าง
ฉันก้าวลงจากรถ โดยไม่รู้ตัวว่าทิ้งกล้องถ่ายรุปของตัวเองไว้ แล้วถือกล้องของพ่อกับมือถือไปแทน
...
วิวตรงหน้า
ทำให้ฉันชะงัก...
ความรู้สึกนั้นกลับมา.. ความสุขที่คุ้นเคย
เพราะภาพตรงหน้า
มือถือในมือกดรัว พร้อมรอยยิ้มบนหน้า
นี่สินะ ความรู้สึกของการพบอะไรใหม่ๆ
ที่ๆยังบริสุทธิ์...ที่ๆไม่มีใครก้าวเข้ามา
ฉันดีใจ ที่ได้เป็ฯนักท่องเที่ยวกลุ่มแรก หรืออาจจะกลุ่มเดียวของวันนี้
มันทำให้ฉันรู้สึกเป็นคนพิเศษ มันทำให้ได้รู้สึกว่า หัวใจที่ว่างเปล่าจากในเมืองเมื่อวานมันถูกเติมเต็ม
แม้ภาพจะไม่สวยงาม เพราะถ่ายจากกล้องมือถือ
แต่ภาพความทรงจำมันชัดเจน และมันสวยงามมากๆ
ที่นี่ไม่ธรรมดา...ขุนน่าน
ตามล่าทะเลหมอก... ณ น่าน
จากวันแรก ณ ดอยแม่ตะมาน...
ความประทับใจวันนั้น ฉันคิดว่ามันเป็นจุดพีคของทริปนี้แล้วล่ะ
...
แต่ความรู้สึกหนึ่งได้ก่อตัวขึ้นในหัวใจในวันต่อมา ที่เชียงราย ทำให้มันรู้สึกหนักอึ้ง...
ฉันอยากเที่ยวที่ๆเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติจริงๆ ที่ใหม่ๆ ที่ไม่เคยไป
อยากค้นพบที่ๆพิเศษ.. แต่นี่ดอยตุง มาเป็นสิบครั้งแล้ว
บอกตามตรง...ฉันเอง ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเที่ยวเชียงรายครั้งนี้เท่าไหร่นัก
อยากเข้าป่า อยากไปนอนดอยกาดผี แต่ผู้ร่วมเดินทางไม่ยอม...อยากได้ที่พักสบายๆสักคืน
ทำไงได้ล่ะ?
หนึ่งวันที่อยู่เชียงราย...อารมณ์เหมือนตกจากจุดสูงสุด มาที่จุดต่ำสุด
มันคงเป็นความเนือย ชีวิตในเมือง
เบื่อ...ความจำเจ
วันต่อมาหลังจากดื่มกาแฟดอยตุงหนึ่งแก้ว อารมณ์เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย
พร้อมความคาดหวัง เพราะวันนี้ เราเดินทางสู่จังหวัดน่าน..
เส้นทางสายลอยฟ้า.
ถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนหน้าเริ่มกลับมา
เส้นทางสายใหม่ที่ไม่เคยไป ต้นไม้รอบข้าง ภูเขา...
เรามุ่งสู่ดอยภูคาเป็นที่แรก วิวตลอดทางทำให้ฉันประทับใจมากจริงๆ
รถวิ่งอยู่บนสันเขาสูง...
อยากยื่นหน้าออกไปนอกกระจกเหมือนหมาน้อยเวลานั่งรถ
มันสดชื่น
ดอยภูคา... ที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ฉันใฝ่ฝัน
อยากไปยืนบนยอดนั้นสักครั้ง.
แต่มันคงไม่ใช่วันนี้
เฮ้อออ ถอนใจอีกครั้งนึง ทำไมนอกจากความฟินบนดอยแม่ตะมานแล้ว ทริปนี้ไม่ได้ดั่งใจเลยยนะ
ได้แต่มองมันด้วยความคาดหวัง...สักวันนึงนะ ฉันจะกลับมา
เย็นวันนี้ เราพักที่อำเภอบ่อเกลือ
ป้าที่บ้านพัก ให้ความหวังเราว่า เนี่ย...หนู ตอนเช้ามันจะมีทะเลหมอกด้วยตรงนี้
ที่พักเราอยู่บนเนิน ฉันก็หลับไป ด้วยความตั้งใจว่าพรุ่งนี้แหละ ฉันจะได้พบทะเลหมอกอยู่ตรงหน้า
แต่พอลืมตาขึ้นมา...เอ้ยทำไมรอบข้างขาวไปหมดยังงี้
ป้าคะ...เอิ่ม อันนี้...เรียกว่าเราอยู่ในทะเลหมอกจะดีกว่า...
เมื่อฉันเจอหน้าป้า เธอยิ้ม แล้วถามว่า เป็นไงหนู ได้ถ่ายรูปทะเลหมอกไหม
ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ค่ะ ได้ถ่าย..
เราดูแผนที่...สถานที่ท่องเที่ยวใกล้บ่อเกลือ
ไปไหนดีนะ...
ก่อนอื่น เข้าไปในเมืองก่อน
เมืองบ่อเกลือในยามเช้าน่ารัก และเงียบสงบ
เป็นหมู่บ้านเล็กๆกลางหุบเขา ที่มีสายหมอกลอยละเลียด
แม่น้ำมางไหลส่งเสียงเบาๆ
เป็นเมืองที่น่าหลงไหล
จากนั้น เราขับรถต่อไปที่อุทยานขุนน่าน
หลายครั้วหลายคราว ที่ฉันพยายามหาข้อมูลของอุทยานนี้
แต่ก็ไม่ได้พบอะไรมากนัก
ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลจนเกินไป เราเลยลองขับรถเข้าไปดู
ตัวอุทยานดูเงียบมาก ไม่มีนักท่องเที่ยว
เราแวะถามเจ้าหน้าที่ๆทางเข้า ว่าที่นี่มีอะไรน่าสนใจบ้าง
เขาตอบเพียงว่ามีจุดชมวิว อีก 2 กม.
เราก็โอเค...ยังไงวันนี้ก็มีเวลาเหลือเฟือ ลองไปดูแล้วกัน
ทางเข้าจุดชมวิวเป็นทางลุกรัง ใบไม้ท่วม แสดงให้เห็นว่าไม่ค่อยมีใครเข้ามาที่นี่
ฉันจินตนาการภาพไว้ ว่าคงเป็นจุดชมวิวที่รกร้าง
ฉันก้าวลงจากรถ โดยไม่รู้ตัวว่าทิ้งกล้องถ่ายรุปของตัวเองไว้ แล้วถือกล้องของพ่อกับมือถือไปแทน
...
วิวตรงหน้า
ทำให้ฉันชะงัก...
ความรู้สึกนั้นกลับมา.. ความสุขที่คุ้นเคย
เพราะภาพตรงหน้า
มือถือในมือกดรัว พร้อมรอยยิ้มบนหน้า
นี่สินะ ความรู้สึกของการพบอะไรใหม่ๆ
ที่ๆยังบริสุทธิ์...ที่ๆไม่มีใครก้าวเข้ามา
ฉันดีใจ ที่ได้เป็ฯนักท่องเที่ยวกลุ่มแรก หรืออาจจะกลุ่มเดียวของวันนี้
มันทำให้ฉันรู้สึกเป็นคนพิเศษ มันทำให้ได้รู้สึกว่า หัวใจที่ว่างเปล่าจากในเมืองเมื่อวานมันถูกเติมเต็ม
แม้ภาพจะไม่สวยงาม เพราะถ่ายจากกล้องมือถือ
แต่ภาพความทรงจำมันชัดเจน และมันสวยงามมากๆ
ที่นี่ไม่ธรรมดา...ขุนน่าน