ราตรีสีอำพัน (96)
หมอเติ้ลจดรายการที่ต้องการจากเมืองไทย แล้วโทรหาป๋าในอีกวันหนึ่ง หลังปิดคลินิกแล้ว
“ตั๋วเครื่องบินได้แล้วลูก เราจะเดินทางไปถึงวันที่ยี่สิบสาม ธันวาคมจ้ะ”
“มะสบายดีหรือคะ”
“อือ!มะสบายดีจ้ะเติ้ลไม่ต้องห่วงนะจ้ะ”
“พี่รองกับมาหรือยังคะ”
“มาแล้ววันนี้อยู่กันครบ แป้งก็อยู่จ้ะ”
หมอเติ้ลให้มะจดรายการของที่จะเอายาวเลย “ป๋าใกล้วันคริสมาสต์ขนาดนี้หาตั๋วได้อย่างไรคะ”
“ได้เส้นท่านชายฉัตราทัศน์ สบายอยู่แล้ว” “อีกไม่กี่วันก็ลอยกระทงแล้วนะเติ้ล ป๋าเอาเทียนมาตั้งรอบๆบ้านเหมือนเดิม” พี่รองแย่งสายมาพูดบ้าง
“เติ้ล นี่พี่รองนะ เป็นไงบ้าง ฮึ” เสียงถามห่วงใยเช่นเดิม
“ดีค่ะ”
“นั่นซิไม่ดีได้ไงท่านชายทั้งหวง ทั้งห่วงขนาดนั้น”
“พี่รอง....”
“เออๆไม่ล้อก็ได้ เสียงอย่างนี้แสดงว่ารู้สึกหวั่นไหว”
“บ้า! พี่รองนี่ ชอบพูดเรื่องที่เติ้ล..เฮ้ย!เปลี่ยนเรื่องดีกว่า” พี่ชายเปิดสปีคเกอร์โฟน ทุกคนนั่งอมยิ้ม
“สอนหนังสือเป็นไงบ้างคะ อาจารย์”
“เขาจะได้เลื่อนเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์แล้วครับท่าน” เสียงป๋าแทรกมา
“อ้าว! เปิดสปีคเกอร์โฟนก็ได้ยินกันหมดแล้ว จริงๆเลยนะพี่รอง มะดูซิ” มะ ยิ้มเพราะทุกครั้งที่เติ้ลโดนรุมเธอจะมองหามะเป็นตัวช่วยเสมอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะหมอเติ้ล พวกเราเองทั้งนั้น”
“พี่แดงๆคิดถึงจังเลย โทรมาทีไรไม่ค่อยแจอพี่แดงเลยค่ะ”
“ป๋าเอาพี่แดงมาเที่ยวหาเติ้ลด้วยนะค่ะ”
“จ้ะ รวมกับป้าอำไพ ลุงหม่อม แป้ง ก็เกือบครึ่งลำแล้ว” มะเอ่ย
“ไอ้แป้ง ที่นี่มีอะไรให้เขมือบถึงได้เข้าๆออกๆบ้านฉันเป็นว่าเล่น ฮึ”
“ไอ้บ้า!ฉันมาขอป็นลูกสาวอีกคนของป๋าย่ะ”
“ไม่ต้องเลย แต่ถ้าจะมาเป็นพี่สะไภ้ฉัน ได้ ต้องรับปากว่าจะดูแลป๋า แม่ให้ดีๆ”
“อ้าว อีกปีก็กลับมาแล้วนะ สั่งอย่างกลับจะไปอยู่เลยงั้น”
“ไอ้บ้า!” หมอเติ้ลว่าเพื่อน
“พี่รองก็ว่า ถ้ามาเยี่ยมเป็นไปได้ แต่กลับมา ยังสงสัยเจ้าของสัญญาจะให้มาหรือเปล่า”
เสียงหัวเราะร่วนของพี่รอง
“ป๋าดูพี่รองซิ” ป๋าเข้าร่วมครื้นเครงด้วย
“อ้อ! เข้ากันเป็นปี่ เป็นขลุ่ยเลย เข้าใจแล้ว ป๋าอยากได้ลูกสาวอีกคน ส่วนเจ้าแป้งก็เข้าๆออกๆพร่ำเพื่อ
พี่รองก็น้ำเสียงสดใส อ้า! พี่รองเห็นนิ่งๆอย่างนี้ สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของไอ้แป้งไม่ไหว โป๊ะเชะ” หมอเติ้ลพรึมพรำ
“ฮะฮ่า ป๋าชอบจริงๆไอ้สองคนนี่ ไม่เคยกินกันลงได้เลย มันต้องอย่างนี้ ฉลาดทันกันอย่างนี้ ป๋าถูกใจจริงๆ”
เสียงมะหัวเราะเบาๆ “ป๋าไม่ต้องเลย เขี่ยเติ้ลตกกระป๋องตั้งแต่เมื่อไร” เสียงเครือเหมือนน้อยใจ
“เติ้ลฟังป๋านะ หนูเป็นแก้วตาดวงใจป๋า ไม่มีใครแทนใครได้หรอก แป้งเองเป็นเพื่อนสนิทของหนูเห็นมาแต่เล็กๆ
หัวใจป๋ากว้างพอที่จะบรรจุคนหลายๆคนมารวมกันในนี้ อย่างอนเลย ไม่สวยนะ” เสียงป๋าอ่อนโยน
“เปลี่ยนเรื่องดีกว่านะ เราจะไปจอร์แดนถึงวันที่ยี่สิบสามเช้าจ้ะ” มะเข้ามาเปลี่ยนโมทอารมณ์ของเติ้ล
“เติ้ลฟังมะนะ หนูคงมีอะไรให้กังวล ปกติหนูเป็นคนใจกว้างนะ มีอะไรหรือเปล่าลูก” มะดูจะจับจุดเติ้ลได้เร็วกว่าเพราะเลี้ยงมา
“โกรธแป้งเหรอเติ้ล” เสียงนุ่มๆถามมาตามสาย
“ฮึ ! ช่วงนี้มีอะไรนิดหน่อย ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเราเพื่อนกัน”
หมอเติ้ลวางสาย และ รู้สึกผิดที่เป็นเช่นนี้กับเพื่อน คิดๆดูคงเป็นสารพัดเรื่องที่เข้ามา และความเคยเป็นที่รักของทุกคน “เรานี่เหลวไหลจริงๆ ทำอะไรเป็นเด็กเลย” เธอพรึมพรำเบาๆ
“เฮ้อ!วันเวลาเคลื่อนจากไปไหวมาก แป๊ปเดียวก็จะสิ้นปีแล้ว” หมอเติ้ลนึกพร้อมกับถอนใจเบาๆ
ท่านชายจะมาแจ้งเรื่องตารางที่ท่านหญิงลงสระว่ายน้ำ พอมาเห็นท่าทางที่นานๆจะได้เห็นเพราะอยู่กับผู้ใหญ่ เธอจะวางตัวดีมาก มีกับเขาบางทีที่เธอออกอาการอย่างไม่พอใจ แต่เสียงคุยกันอย่างคุ้นเคย และเสียงหัวเราะ และจบลงเหมือนโดนขัดใจ
ท่านชายมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู เสียงท่านชายกระแอมขึ้น “ใครน่ะ”
“ผมเองครับ ผมมาแจ้งเวลาที่ท่านหญิงลงว่ายน้ำที่สระ เป็นช่วงสี่โมงเย็น และนางดีใจมากที่มีเพื่อนว่ายน้ำด้วย” และนางฝากขอบคุณในน้ำใจ”
ท่านหญิงเอ่ยว่า “ท่านหมอช่างมีน้ำใจนัก ดีแล้วคราวนี้ข้าจะได้มีเพื่อนว่ายน้ำแล้ว”
”ท่านนหญิง น่ารัก แจ่มใส อีกอย่างฉันก็ได้เพื่อนว่ายน้ำด้วย” หมอเติ้ลพูดด้วยรอยยิ้ม
“ผมก็ต้องขอบคุณ นับจากที่เราได้คุณเข้ามาช่วยเหลือในหลายๆเรื่อง มันช่วยลดภาระ และความหนักใจของผมลงไปได้เยอะเลย ขอบคุณที่คุณเข้ามาทดแทนสิ่งที่เราสูญเสียไป” หมอเตื้ลยิ้มอย่างให้กำลังใจ
ความผูกพันเป็นเหมือนห่วงที่ผูกพันเธอเข้ากับทุกคนที่นี่อยางหลีกเลี่ยงไม่ได้
“นั่งก่อนซิค่ะ” เดี๋ยวฉันชงชา หรือจะเอาเป็นกาแฟก็ได้”
“ครับ” เขารู้ใจว่าหมออยากดื่มกาแฟมากกว่า
กาแฟสองแก้ว ทั้งคู่นั่งดื่มอยู่ที่เก้าอี้นอกชานบ้านที่หันออกไปทางต้นส้ม และมะนาวเหลือง
“มุมนี้ดูร่มรื่นดีนะครับ”
“ค่ะ ไม่นานคงได้กินส้มอีกรุ่นแล้ว ดูซิค่ะ ติดลูกมากมาย และเริ่มโตขึ้นมากแล้ว”
"เมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันเข้าไปดูไม้ประดับอย่างกระบองเพชร และสับปรดสี ฉันจะจัดลงถาดเซรามิค เป็นสวนย่อมให้ท่านแม่ ท่านป้าและท่านหญิงเป็นของขวัญวันคริสมาสต์"
“ของผมไม่มีหรือครับ” ท่านชายแกล้งถาม
“มีซิค่ะ”
“แหมกำลังน้อยใจอยู่ นึกว่าลืม”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีทางลืม” คำพูดที่หลุดออกมาเมื่อครู่ ทั้งคนพูดก็โล่งที่เอาความในออกมาบ้าง
ผู้ฟังก็เต็มตื้นอบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“ลูกข้าคงต้องส่งอาหารค่ำไปให้ที่เรือนเล็กอีกแล้วมัง”
“เจ้าควรดีใจท่านหมอเป็นคนดี เป็นที่ถูกใจของทุกคนรวมทั้งเจ้าเอง หรือเจ้าอยากได้แหม่มมาเป็นลูกสะไภ้”
ท่านแม่ส่ายหน้าและหัวเราะ
ราตรีสีอำพัน (96)
หมอเติ้ลจดรายการที่ต้องการจากเมืองไทย แล้วโทรหาป๋าในอีกวันหนึ่ง หลังปิดคลินิกแล้ว
“ตั๋วเครื่องบินได้แล้วลูก เราจะเดินทางไปถึงวันที่ยี่สิบสาม ธันวาคมจ้ะ”
“มะสบายดีหรือคะ”
“อือ!มะสบายดีจ้ะเติ้ลไม่ต้องห่วงนะจ้ะ”
“พี่รองกับมาหรือยังคะ”
“มาแล้ววันนี้อยู่กันครบ แป้งก็อยู่จ้ะ”
หมอเติ้ลให้มะจดรายการของที่จะเอายาวเลย “ป๋าใกล้วันคริสมาสต์ขนาดนี้หาตั๋วได้อย่างไรคะ”
“ได้เส้นท่านชายฉัตราทัศน์ สบายอยู่แล้ว” “อีกไม่กี่วันก็ลอยกระทงแล้วนะเติ้ล ป๋าเอาเทียนมาตั้งรอบๆบ้านเหมือนเดิม” พี่รองแย่งสายมาพูดบ้าง
“เติ้ล นี่พี่รองนะ เป็นไงบ้าง ฮึ” เสียงถามห่วงใยเช่นเดิม
“ดีค่ะ”
“นั่นซิไม่ดีได้ไงท่านชายทั้งหวง ทั้งห่วงขนาดนั้น”
“พี่รอง....”
“เออๆไม่ล้อก็ได้ เสียงอย่างนี้แสดงว่ารู้สึกหวั่นไหว”
“บ้า! พี่รองนี่ ชอบพูดเรื่องที่เติ้ล..เฮ้ย!เปลี่ยนเรื่องดีกว่า” พี่ชายเปิดสปีคเกอร์โฟน ทุกคนนั่งอมยิ้ม
“สอนหนังสือเป็นไงบ้างคะ อาจารย์”
“เขาจะได้เลื่อนเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์แล้วครับท่าน” เสียงป๋าแทรกมา
“อ้าว! เปิดสปีคเกอร์โฟนก็ได้ยินกันหมดแล้ว จริงๆเลยนะพี่รอง มะดูซิ” มะ ยิ้มเพราะทุกครั้งที่เติ้ลโดนรุมเธอจะมองหามะเป็นตัวช่วยเสมอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะหมอเติ้ล พวกเราเองทั้งนั้น”
“พี่แดงๆคิดถึงจังเลย โทรมาทีไรไม่ค่อยแจอพี่แดงเลยค่ะ”
“ป๋าเอาพี่แดงมาเที่ยวหาเติ้ลด้วยนะค่ะ”
“จ้ะ รวมกับป้าอำไพ ลุงหม่อม แป้ง ก็เกือบครึ่งลำแล้ว” มะเอ่ย
“ไอ้แป้ง ที่นี่มีอะไรให้เขมือบถึงได้เข้าๆออกๆบ้านฉันเป็นว่าเล่น ฮึ”
“ไอ้บ้า!ฉันมาขอป็นลูกสาวอีกคนของป๋าย่ะ”
“ไม่ต้องเลย แต่ถ้าจะมาเป็นพี่สะไภ้ฉัน ได้ ต้องรับปากว่าจะดูแลป๋า แม่ให้ดีๆ”
“อ้าว อีกปีก็กลับมาแล้วนะ สั่งอย่างกลับจะไปอยู่เลยงั้น”
“ไอ้บ้า!” หมอเติ้ลว่าเพื่อน
“พี่รองก็ว่า ถ้ามาเยี่ยมเป็นไปได้ แต่กลับมา ยังสงสัยเจ้าของสัญญาจะให้มาหรือเปล่า”
เสียงหัวเราะร่วนของพี่รอง
“ป๋าดูพี่รองซิ” ป๋าเข้าร่วมครื้นเครงด้วย
“อ้อ! เข้ากันเป็นปี่ เป็นขลุ่ยเลย เข้าใจแล้ว ป๋าอยากได้ลูกสาวอีกคน ส่วนเจ้าแป้งก็เข้าๆออกๆพร่ำเพื่อ
พี่รองก็น้ำเสียงสดใส อ้า! พี่รองเห็นนิ่งๆอย่างนี้ สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของไอ้แป้งไม่ไหว โป๊ะเชะ” หมอเติ้ลพรึมพรำ
“ฮะฮ่า ป๋าชอบจริงๆไอ้สองคนนี่ ไม่เคยกินกันลงได้เลย มันต้องอย่างนี้ ฉลาดทันกันอย่างนี้ ป๋าถูกใจจริงๆ”
เสียงมะหัวเราะเบาๆ “ป๋าไม่ต้องเลย เขี่ยเติ้ลตกกระป๋องตั้งแต่เมื่อไร” เสียงเครือเหมือนน้อยใจ
“เติ้ลฟังป๋านะ หนูเป็นแก้วตาดวงใจป๋า ไม่มีใครแทนใครได้หรอก แป้งเองเป็นเพื่อนสนิทของหนูเห็นมาแต่เล็กๆ
หัวใจป๋ากว้างพอที่จะบรรจุคนหลายๆคนมารวมกันในนี้ อย่างอนเลย ไม่สวยนะ” เสียงป๋าอ่อนโยน
“เปลี่ยนเรื่องดีกว่านะ เราจะไปจอร์แดนถึงวันที่ยี่สิบสามเช้าจ้ะ” มะเข้ามาเปลี่ยนโมทอารมณ์ของเติ้ล
“เติ้ลฟังมะนะ หนูคงมีอะไรให้กังวล ปกติหนูเป็นคนใจกว้างนะ มีอะไรหรือเปล่าลูก” มะดูจะจับจุดเติ้ลได้เร็วกว่าเพราะเลี้ยงมา
“โกรธแป้งเหรอเติ้ล” เสียงนุ่มๆถามมาตามสาย
“ฮึ ! ช่วงนี้มีอะไรนิดหน่อย ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเราเพื่อนกัน”
หมอเติ้ลวางสาย และ รู้สึกผิดที่เป็นเช่นนี้กับเพื่อน คิดๆดูคงเป็นสารพัดเรื่องที่เข้ามา และความเคยเป็นที่รักของทุกคน “เรานี่เหลวไหลจริงๆ ทำอะไรเป็นเด็กเลย” เธอพรึมพรำเบาๆ
“เฮ้อ!วันเวลาเคลื่อนจากไปไหวมาก แป๊ปเดียวก็จะสิ้นปีแล้ว” หมอเติ้ลนึกพร้อมกับถอนใจเบาๆ
ท่านชายจะมาแจ้งเรื่องตารางที่ท่านหญิงลงสระว่ายน้ำ พอมาเห็นท่าทางที่นานๆจะได้เห็นเพราะอยู่กับผู้ใหญ่ เธอจะวางตัวดีมาก มีกับเขาบางทีที่เธอออกอาการอย่างไม่พอใจ แต่เสียงคุยกันอย่างคุ้นเคย และเสียงหัวเราะ และจบลงเหมือนโดนขัดใจ
ท่านชายมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู เสียงท่านชายกระแอมขึ้น “ใครน่ะ”
“ผมเองครับ ผมมาแจ้งเวลาที่ท่านหญิงลงว่ายน้ำที่สระ เป็นช่วงสี่โมงเย็น และนางดีใจมากที่มีเพื่อนว่ายน้ำด้วย” และนางฝากขอบคุณในน้ำใจ”
ท่านหญิงเอ่ยว่า “ท่านหมอช่างมีน้ำใจนัก ดีแล้วคราวนี้ข้าจะได้มีเพื่อนว่ายน้ำแล้ว”
”ท่านนหญิง น่ารัก แจ่มใส อีกอย่างฉันก็ได้เพื่อนว่ายน้ำด้วย” หมอเติ้ลพูดด้วยรอยยิ้ม
“ผมก็ต้องขอบคุณ นับจากที่เราได้คุณเข้ามาช่วยเหลือในหลายๆเรื่อง มันช่วยลดภาระ และความหนักใจของผมลงไปได้เยอะเลย ขอบคุณที่คุณเข้ามาทดแทนสิ่งที่เราสูญเสียไป” หมอเตื้ลยิ้มอย่างให้กำลังใจ
ความผูกพันเป็นเหมือนห่วงที่ผูกพันเธอเข้ากับทุกคนที่นี่อยางหลีกเลี่ยงไม่ได้
“นั่งก่อนซิค่ะ” เดี๋ยวฉันชงชา หรือจะเอาเป็นกาแฟก็ได้”
“ครับ” เขารู้ใจว่าหมออยากดื่มกาแฟมากกว่า
กาแฟสองแก้ว ทั้งคู่นั่งดื่มอยู่ที่เก้าอี้นอกชานบ้านที่หันออกไปทางต้นส้ม และมะนาวเหลือง
“มุมนี้ดูร่มรื่นดีนะครับ”
“ค่ะ ไม่นานคงได้กินส้มอีกรุ่นแล้ว ดูซิค่ะ ติดลูกมากมาย และเริ่มโตขึ้นมากแล้ว”
"เมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันเข้าไปดูไม้ประดับอย่างกระบองเพชร และสับปรดสี ฉันจะจัดลงถาดเซรามิค เป็นสวนย่อมให้ท่านแม่ ท่านป้าและท่านหญิงเป็นของขวัญวันคริสมาสต์"
“ของผมไม่มีหรือครับ” ท่านชายแกล้งถาม
“มีซิค่ะ”
“แหมกำลังน้อยใจอยู่ นึกว่าลืม”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีทางลืม” คำพูดที่หลุดออกมาเมื่อครู่ ทั้งคนพูดก็โล่งที่เอาความในออกมาบ้าง
ผู้ฟังก็เต็มตื้นอบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“ลูกข้าคงต้องส่งอาหารค่ำไปให้ที่เรือนเล็กอีกแล้วมัง”
“เจ้าควรดีใจท่านหมอเป็นคนดี เป็นที่ถูกใจของทุกคนรวมทั้งเจ้าเอง หรือเจ้าอยากได้แหม่มมาเป็นลูกสะไภ้”
ท่านแม่ส่ายหน้าและหัวเราะ