น้ำใจคนไทย คงเหือดหายไปเกือบหมดแล้วใช่ไหมคะ???

วันนี้ไปเดินไบเทคงานเกมกับน้องๆามค่ะ

เจอเด็กหลงน่าจะ 2-3 ขวบ น้องสาวดิฉันเป็นคนเจอ เขาก็สะกิดว่า เจ๊ๆ เด็กหลงหรือปล่าว ร้องใหญ่เชียว
ดิฉันก็เดินเข้าไปหาเด็กและสอบถาม ซึ่งไม่ได้ความอะไรเลย เพราะน้องพูดไม่รู้เรื่อง ร้องไห้ไปพูดไป

ให้น้องสาววิ่งไปแจ้งประชาสัมพันธ์ก็หาประชาสัมพันธ์ไม่เจอ

แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือ มีบู๊ทใหญ่ที่สุดในงาน เวทีใหญ่มาก ลำโพงใหญ่มาก ดิฉันคิดว่าถ้าเวทีนี้พ่อกับแม่เด็กคงจะได้ยิน

ดิฉันอุ้มน้องเดินเข้าไปแล้วถามพนักงานของบู๊ว่า "น้องคะ  ประชาสัมพันธ์อยู่ที่ไหน??? เด็กหลงค่ะ"
ถ้าเพื่อน  ๆ จะทำยังไงคะ????


คำตอบที่ดิฉันได้มาคือ ทางโน้น ชี้ส่ง ๆ แล้วเดินหนีไป ดิฉันไม่อยากจะหยาบคาย ได้แต่สบถในใจว่า "ไอ่เชรี้ยยยยยย!!!! ใจคอจะไม่ช่วยเลยใช่มั้ย???"
มีคนยืนดูเหตูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ได้แต่ยืนดู ไม่คิดจะช่วยวิ่งตามหาพ่อแม่เด็ก

ดิฉันไม่วิ่งตามหาพ่อกับแม่เด็กเพราะเกรงว่าเดี๋ยวเขาวิ่งกลับมาทางเก่าแล้วจะไม่เจอลูก ดิฉันเลยยืนอยู่ที่เดิม โดยอุ้มลูกเขาไว้ตลอด
ประมาณ 15 นาที พ่อกะแม่เด็กก็ตามมาเจอดิฉัน


ขอบคุณสังคมไทยทุกวันนี้ค่ะ ดิฉันทราบซึ้งใจมาก จนน้ำตาไหลพราก ๆ และอยากจะแชร์ความรู้สึกอันซาบซึ้งนี้
ขอขอบคุณสังคมไทยที่มีน้ำใจอย่างยิ่ง

งดมาม่านะคะ กินทุกวัน ดิฉันเบื่อ

ป.ล. อยากรณรงค์ให้คุณพ่อคุณแม่เขียนชื่อเบอร์โทรติดไว้ในกระเป๋ากางเกงคุณลูกนะคะ เพราะล้วงทุกกระเป๋าไม่เจอเบาะแสอะไรเลย.