คือหัตถาครองพิภพจบสากล "ลูกๆจะโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้วคืนนี้"

พริ้มเพรา
        “เมขลา เธอสอบได้ที่หนึ่งอีกแล้ว เก่งจริงๆ” พริ้งเพราชม
       “ฉันต้องเก่ง เพื่อไม่ให้ใครดูถูกเอา” เมขลากระซิบ “เอ้อ พริ้มเพรา เมื่อไหร่จะพาฉันไปบ้านเธอ ได้ยินว่านายแม่ของเธอเป็นคุณหญิงด้วย”
       “ได้สิ ฉันจะขออนุญาตนายแม่ให้จดหมายขออนุญาตซิสเตอร์ ให้เธอไปนอนบ้านฉันวันศุกร์ แล้ววันจันทร์เรากลับมาโรงเรียนพร้อมกัน”
       เมขลาดีใจ
       “ดีจังเลย เอ้อ วันนี้เธอมีชอคโกแลตอร่อยๆมาให้ฉันอีกไหมพริ้มเพรา”
       แพรวพรรณรายหันมามองหน้า
       “มีอะไรกันทุกวี่ทุกวัน มันบ่อยไปหน่อยไหม”
       พริ้มเพราปรามน้อง
       “ไม่เป็นไร...เอาไปเถิด นี่จ้ะ ฉันให้”
       แพรวพรรณรายพึมพำ
       “ยัยนี่ขี้ขอ”
       รำพึงเดินปรี่เข้ามาชี้หน้าสามคนพี่น้องและเมขลา
       “สืบมาตั้งสี่ห้าปี คุณหญิงแม่ของฉันรู้แล้วว่า เธอสามคนเป็นลูก คุณหญิงบ่าวตั้ง เคยเป็นขี้ข้ามาก่อนแล้วเลื่อนฐานะมาเป็นเมียน้อยแอบฆ่าคุณหญิงตัวจริงตาย แล้วตั้งตัวเป็นใหญ่ บังคับให้ใครๆ เรียกว่า คุณหญิง”
       เมขลาแอบยิ้มสมน้ำหน้าพึมพำเบาๆ
       “สมน้ำหน้า”
       พริ้มเพรากับ พราวพิลาสตกใจมาก แต่แพรวพรรณรายโกรธกระโดดไปเตะแถมตบหน้ารำพึง
       “อีรำพึง ใส่ร้ายแม่กู”
       “อ๊าย ช่วยด้วยๆ นังแพรวพรรณรายตบหน้าฉัน”
       “จะตบอีก ถ้าแกไม่ขอโทษแม่ฉัน”
       รำพึงส่ายหน้า แพรวพรรณรายตบอีก รำพึงก็ใช่ว่าจะไม่สู้ โต้ตอบด้วยการหยิกข่วนแพรวพรรณราย เมขลาสาแก่ใจพึมพำ
       “ที่แท้ก็แค่ลูกขี้ข้า”
       พริ้มเพราเข้าห้าม
       “คุณแพรว อย่านะคะ อย่าทำอย่างนั้น”
       “จะทำ จะตบหน้ามันจนกว่ามันจะขอโทษแม่เรา”
       คุณหญิงฉวีเดินมาพอดี
       “อ๊าย...ตายแล้ว ช่วยด้วย ช่วยด้วย ลูกขี้ข้ามาตบหน้าลูกคุณหญิง”
       ซิสเตอร์ ออกมาดูเหตุการณ์
       “หยุดทั้งสองคน”
       สองคนหยุด