ถ้าใครเคยอ่านนิยายจีนกำลังภายในจะเคยได้ยินฉายาหนึ่งจากหลายๆเรื่อง..."โซ่ขวางลำน้ำ"
ปรกติแล้วตัวละครในนิยายจีนกำลังภายในจะแบ่งแยกออกเป็นฝ่ายธรรมะกับฝ่ายอธรรม ที่พิเศษหน่อยก็จะมีกึ่งธรรมะกึ่งอธรรม หากเป็นตัวละครที่สำคัญของเรื่องแล้วไม่ว่าจะอยู่ฝ่ายไหนก็มักจะมีวิทยายุทธสูงมากเสมอ แต่ตัวละครที่ได้ฉายาว่า "โซ่ขวางลำน้ำ" นั้นไม่จำเป็นต้องมีฝีมือสูงส่งหรือสติปัญญาล้ำเลิศอะไรก็สามารถสร้างความเสียหายให้กับฝ่ายตรงข้ามของตนได้เสมอ
ในสมัยโบราณนั้นการคมนาคมที่สำคัญที่สุด เพราะขนส่งได้มากเดินทางได้ไกลด้วยค่าใช้จ่ายที่ต่ำที่สุดจึงเป็นเสมือนเส้นเลือดหล่อเลี้ยงเศรษฐกิจของอาณาจักรจีนยุคโบราณ เพราะความสำคัญเช่นนี้เองจึงกลายเป็นผลประโยชน์ให้มีคนทำตัวเป็นนักเลงโตคอยอ้างสิทธิ์อิทธิพลเหนือลำน้ำ ยึดถือเอาเส้นทางผลประโยชน์เป็นของตัวเองด้วยวิธีการต่างๆ ต้องการรีดไถใครหรือกลั่นแกล้งพื้นที่ลุ่มน้ำไหนก็ทำไปตามอำเภอใจ หนึ่งในกลยุทธ์ที่ประหยัดแรงและสิ้นเปลืองพลังน้อยที่สุดจึงเป็นการขึงโซ่ขวางปากทางน้ำสำคัญๆไปเสียเลย
"ตุลาการภิวัฒน์" จึงไม่ต่างจากโซ่ขวางลำน้ำ ไม่ต้องใช้กำลังรุนแรงแต่สามารถสกัดทำลายการเคลื่อนไหวของทุกฝ่ายที่ต้องกำจัดอย่างได้ผล ไม่ว่าผลกระทบที่ตามหลังมาจะเป็นอย่างไร อนาคตภาพรวมของท้องถิ่นจะถูกปิดกั้นเพราะกองเรือจากต่างถิ่นจะเข็ดขยาดไม่กล้ามาติดต่อค้าขายด้วย หรือคนในลุ่มน้ำถิ่นฐานของตนจะต้องดักดานเพราะขาดความสะดวกในการสัญจรเพียงใด สังคมที่ถูกโซ่ขึงขวางตายเอาไว้จะวิวัฒนาการสอดคล้องเท่าเทียมกับโลกถภายนอกหรือไม่ เหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นที่กลุ่มขึงโซ่ขวางลำน้ำจะสนใจ
เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ต้องการยึดมั่นเอาไว้คือ ความเป็นใหญ่และเป็นหนึ่งเดียวของตนในโลกแคบๆที่พวกตนได้สร้าง "กะลา" ครอบเอาไว้ให้ถาวรถือว่า "พอเพียง" แล้ว
ตุลาการภิวัฒน์.....โซ่ขวางลำน้ำ
ปรกติแล้วตัวละครในนิยายจีนกำลังภายในจะแบ่งแยกออกเป็นฝ่ายธรรมะกับฝ่ายอธรรม ที่พิเศษหน่อยก็จะมีกึ่งธรรมะกึ่งอธรรม หากเป็นตัวละครที่สำคัญของเรื่องแล้วไม่ว่าจะอยู่ฝ่ายไหนก็มักจะมีวิทยายุทธสูงมากเสมอ แต่ตัวละครที่ได้ฉายาว่า "โซ่ขวางลำน้ำ" นั้นไม่จำเป็นต้องมีฝีมือสูงส่งหรือสติปัญญาล้ำเลิศอะไรก็สามารถสร้างความเสียหายให้กับฝ่ายตรงข้ามของตนได้เสมอ
ในสมัยโบราณนั้นการคมนาคมที่สำคัญที่สุด เพราะขนส่งได้มากเดินทางได้ไกลด้วยค่าใช้จ่ายที่ต่ำที่สุดจึงเป็นเสมือนเส้นเลือดหล่อเลี้ยงเศรษฐกิจของอาณาจักรจีนยุคโบราณ เพราะความสำคัญเช่นนี้เองจึงกลายเป็นผลประโยชน์ให้มีคนทำตัวเป็นนักเลงโตคอยอ้างสิทธิ์อิทธิพลเหนือลำน้ำ ยึดถือเอาเส้นทางผลประโยชน์เป็นของตัวเองด้วยวิธีการต่างๆ ต้องการรีดไถใครหรือกลั่นแกล้งพื้นที่ลุ่มน้ำไหนก็ทำไปตามอำเภอใจ หนึ่งในกลยุทธ์ที่ประหยัดแรงและสิ้นเปลืองพลังน้อยที่สุดจึงเป็นการขึงโซ่ขวางปากทางน้ำสำคัญๆไปเสียเลย
"ตุลาการภิวัฒน์" จึงไม่ต่างจากโซ่ขวางลำน้ำ ไม่ต้องใช้กำลังรุนแรงแต่สามารถสกัดทำลายการเคลื่อนไหวของทุกฝ่ายที่ต้องกำจัดอย่างได้ผล ไม่ว่าผลกระทบที่ตามหลังมาจะเป็นอย่างไร อนาคตภาพรวมของท้องถิ่นจะถูกปิดกั้นเพราะกองเรือจากต่างถิ่นจะเข็ดขยาดไม่กล้ามาติดต่อค้าขายด้วย หรือคนในลุ่มน้ำถิ่นฐานของตนจะต้องดักดานเพราะขาดความสะดวกในการสัญจรเพียงใด สังคมที่ถูกโซ่ขึงขวางตายเอาไว้จะวิวัฒนาการสอดคล้องเท่าเทียมกับโลกถภายนอกหรือไม่ เหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นที่กลุ่มขึงโซ่ขวางลำน้ำจะสนใจ
เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ต้องการยึดมั่นเอาไว้คือ ความเป็นใหญ่และเป็นหนึ่งเดียวของตนในโลกแคบๆที่พวกตนได้สร้าง "กะลา" ครอบเอาไว้ให้ถาวรถือว่า "พอเพียง" แล้ว