กระทู้เวิ่นเว้อ ธุรกิจออนไลน์ (จากกรงสู่อิสรภาพ) (ภาคต่อ)

ความเดิมตอนที่แล้วอ่านที่ http://pantip.com/topic/31282632

ผมออกจากห้องพักเดิม ย้ายเข้ามาอยู่ในอาคารพานิชหลังนี้เพียงคนเดว บอกได้เลยว่ามันวังเวงมาก ผมมีเวลาหนึ่งเดือนในการเตรียมทุกอย่างให้พร้อม ก่อนที่"หุ้นส่วน"ผมจะเดินทางมาถึง เสื้อมือสองปริมาณมหาศาลถูกส่งมากจากหลายโรงงานหลายพันตัว กองเปนภูเขาเสื้อผ้าอยู่กลางห้องโถชั้นสอง

หน้าที่ของผมคือ "คัด" พวกมัน

โดยผมใช้เวลาเกือบทั้งหมดหลังเลิกจากงานประจำ ที่ช่วงนี้กลับ"เยอะ"ขึ้นมาเปนพิเศษ (ถึงร้านราวๆ2ทุ่มเกือบทุกวัน)

ผมกลับมาคัดจัดแบ่งเสื้อผ้าออกตามแต่ละหมวดหมู่ รวมถึงคัดแยกเสื้อผ้าที่มีตำหนิออกมา เราเรียกเสื้อผ้าพวกนี้ว่า "น้ำหนึ่ง" และ "น้ำสอง"

ในขณะเดียวกัน ช่วงนี้ผมต้องเตรียมจัดหาอุปกรณ์ตกแต่งร้าน ทาสีร้าน ไฟส่องสว่าง รวมถึงออกแบบหน้าร้าน ป้ายร้าน ทำราคา บัญชี ราวแขวน นามบัตร หุ่นโชว์ และอีกมากมาย ที่ผมเองก้อนึกออกไม่ค่อยหมดในตอนนั้น
ผมลางานกลับมาเดิน คลองถม จัตุจักร โบ๊เบ๊ กันเปนว่าเล่น ... งานประจำผมเริ่มเสียอีกแล้วสินะ

ความรู้สึกหวั่นๆในใจเกิดขึ้นมาตลอดเวลาทุกทีที่อยู่คนเดว ไม่มีซักวินาทีที่ผมจะไม่กลัวว่ามันจะเจ๊ง
....แต่ก้อไม่มีซักวินาทีเหมือนกันที่ผมจะหยุดเดินหน้าต่อ

เวลาส่วนตัวเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจสำหรับผมตอนนั้น บอกได้เลยว่า "หมดเกลี้ยง" ผมนอนตี 2 ตื่น 6 โมงเช้าทุกวันเพื่อไปทำงาน

และกลับมาทำร้านเสื้อผ้าอยู่แบบนี้ เปนวงจรอุบาศอยู่หนึ่งเดือนเต็ม

"หลักร้านเสื้อผ้ามือสอง" ก้อถือกำเนิดขึ้นมา

นิวลาออกจากงานมาอย่างที่รับปากไว้และเริ่มงานทันที ยังเหลืองานจัดแบ่งเสื้อผ้าอยู่อีกพอสมควรช่วงที่นิวมาถึง นิวมารับช่วงไปทำต่อ

ส่วนตัวผมก้อเตรียมวางแผนโปรโมทร้าน .... เออ มันทำยังไงล่ะ

อยู่ๆสมองผมก้อตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออก ผมจะเริ่มยังไงล่ะ เท่าที่คิดออกก้อมีแค่แจกโบชัวร์กับทำเวปไซต์ แต่มันจะพอหรอ

"ไม่ลองเอาไปลงวิทยุชุมชนล่ะ" พี่ร้านซักรีดเสื้อผ้าของผม เสนอมา เค้าบอกว่าคนแถวนี้ฟังวิทยุชุมชนกันทั้งนั้นแหละ

ผมไม่รอช้า รีบโทรไปขอเพลงพี่ดีเจทันที ... เย้ยไม่ใช่!!!

"ยิงสปอต 6 ครั้งต่อวัน เดือนละ 9,000 บาท" เปนราคาที่ดูไม่สูงมากในความคิดของผม แต่เค้าบอกว่าต้องยิงอย่างน้อย 6 เดือน ไม่รวมค่าออกแบบสปอต

เอ่อ ... อันนี้ชักสูงแฮะ

เมื่องบประมาณไม่เปนใจ ผมจึงเลือกที่จะฝากความหวังไว้กับ "ปากต่อปาก" เชื่อว่าถ้าร้านเราดีจริง คนมันต้องบอกต่อๆกันไปอยู่แล้ว

ฤกษ์งามยามดีวันธงชัย วันอาทิตย์ที่ 25 มีนาคม 2555

"หลักร้าน เสื้อผ้ามือสอง" ก้อเปิดทำการเปนวันแรก โดยแฟนผมเดินทางมาให้กำลังใจถึงจังหวัดกำแพงเพชร พ่อแม่พี่น้องโทรมากันสายแทบใหม้เพื่ออวยพรให้ขายดีเปนเทน้ำเทท่า

พวกเราตื่นเต้นกันมาก เราเปิดร้านกันตั้งแต่หกโมงเช้า ปัดฝุ่นหน้าร้าน แปะสติ๊กเกอร์ยินดีต้อนรับ จับหุ่นโชว์มาแต่งตัวอย่างหล่อเหลา พร้อมป้ายโปรโมชั่นมากมายเพื่อเปนการ

"ฉลองเปิดร้านใหม่"

ผมตั้งเป้าในเดือนแรกไว้เพียงแค่หนึ่งแสนบาท ตามแผนการ ถ้าเสื้อผ้ามือสองขายปลีกกำไรตัวละ 100 ผมแค่ต้องขายปลีกให้ได้เดือนละ 1,000 ตัว (หรือแค่วันละ 30 กว่าตัวเท่านั้นเอง)

หรือถ้าขายส่งที่ได้กำไรตัวละ 30 บาท ก้อคือ 3000 ตัว (หรือแค่ 30 กระสอบเองนะ)

ชั่วโมงแรกหมดไปกับการนั่งกระหยิ่มยิ้มย่อง ว่าจะรวยแบบนั้นแบบนี้ โดยมีแฟนผมคอยหมั่นใส้อยู่ข้างๆ

และการ"เปิดร้านวันแรก"ของเราก้อผ่านไป แบบเหงื่อท่วมกาย

เพราะปรากฎว่า วันนั้นทั้งวัน เรา....

ไม่มีลูกค้าเข้าร้าน "แม้แต่คนเดียว"

ใช่ครับ เปนจริงตามนั้น ผมไม่เคยรู้สึกสลดหดหู่ใจเท่านี้มาก่อน มันยิ่งกว่าตอนที่เอนทรานซ์ไม่ติด หรือ ตอนที่โดนเจ้านายญี่ปุ่นเรียกไปด่าซะอีก ผมเดินคอตกผ่านไปดูแถวตลาดอื่นว่าร้านอื่นๆเค้าเปนยังไงกันมั่ง

ผมถึงกับช๊อคทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมด เมื่อพบว่า...มีอยู่ร้านนึงแปะป้ายไว้หน้าร้านว่า

"หยุด วันเชงเม้ง"



พรุ่งนี้สายๆมาต่อครับ