ในความเชื่อของสังคมไทย ครูคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประเภทหนึ่งที่คนไทยชอบบอกนักบอกหนาว่ามีบุญคุณ สูงส่ง ต้องเคารพห้ามลบหลู่หรือปีนเกลียว ใครที่ไม่ทำตามความเชื่อนี้อาจโดนข้อหาศิษยล้างครูได้ไม่ยาก แต่วันนี้ผมเห็นกระทู้เรื่องครูกั๊กวิชาในห้องสยาม ผมเลยนึกถึงประเด็นนี้ และได้ลองเขียนเป็นกระทู้นี้ขึ้นมา

ก่อนอื่นผมยอมรับว่าผมเป็นคนหนึ่งที่มองครูเป็นสิ่งมีชีวิตที่แย่มากจากประสบการณ์ที่ผมเคยเจอมาตลอดการเรียนประถมยันจบม.6 ครูที่ดีและผมเคารพก็มี แต่เป็นแค่ส่วนน้อยที่ผมยอมรับทั้งในความสามารถและการวางตัว แต่ส่วนใหญ่ที่ผมเจอมาจะเป็นแบบที่จะกล่าวดังนี้เป็นส่วนใหญ่

- ไม่ยอมรับมุมมองที่ไม่ตรงแบบที่กระทรวงศึกษาฯบอก: เช่น ผมเคยบอกเลยว่าพระเวสสันดรก็แค่พ่อที่เห็นแก่ตัว ยกลูกให้เป็นทาสคนพาลแบบชูชกเพียงเพราะอยากหลุดพ้นโดยการละทิ้งหน้าที่พ่อที่ดี แทนที่อาจารย์จะบอกว่าผิดยังไงกลับให้ผม 0 คะแนนและหาว่าผมก้าวร้าว, ผมเคยตั้งคำถามใส่ครูพุทธศาสนาว่าฆ่าคนอื่นตายเพราะเค้าจะมาฆ่าลูกเมียผมจะบาปไหม แทนที่จะบอกว่าบาปหรือไม่บาปด้วยเหตุผลอะไรก็หาว่าผมเป็นมาร ฯลฯ
- ไม่ค่อยพอใจเวลาเด็กไปหาความรู้เพิ่มเติม: ผมชอบอ่านประวัติศาสตร์ตั้งแต่เด็กๆ เวลาเรียนวิชาสังคมส่วนของประวัติศาสตร์ผมชอบหาประวัติศาสตรืส่วนที่นอกเหนือจากตำราเรียนไปบ้างแต่ก็มีความเชื่อมโยงกับเรื่องในตำราเรียน แต่พอผมสนใจและเอาไปถามอาจารย์ ผมกลับโดนด่าว่ารู้มากนักก็ไปอ่านเองสิ
- ความรู้ครูส่วนใหญ่ด้อยกว่าเด็กเก่งๆในห้องที่อาจเรียนพิเศษหรือหาอ่านหนังสือข้างนอก: เช่น ตลอดการเรียนม.ปลายสายวิทย์เปลี่ยนครูเคมีไปเป็น 10 คน มีครูที่ความรู้ดีๆแค่ 3 คน ที่เหลือดุลสมการเคมีง่ายๆผิด ให้แต่โจทย์ง่ายๆระดับที่มันไม่มีทางออกข้อสอบระดับประเทศขึ้นไป พวกผมอาจเรียนอุ๊จบคอร์สเอ็นท์กันตั้งแต่ม.5 แต่ถ้าครูมันเก่งจริงพวกผมลองของยังไงก็ควรเอาพวกผมให้อยู่ได้ แต่ครูพวกนี้ทำไม่ได้ แถมมีหน้ามาบ่นน้อยใจอีกว่าเด็กคงไม่อยากเรียนกับครูเพราะเด็กชิงเรียนพิเศษกันไปแล้ว ซึ่งก็แน่นอนถ้าครูมีอะไรที่เก่งหรือดีกว่านร.ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับความรู้ แต่ถ้าความรู้จะมาให้ก็ยังน้อยกว่าที่ผมไปหามาจากข้างนอก ก็สมควรพิจารณาตัวเองได้แล้วครับ ผมเสียเงินมาเพื่อได้ความรู้ ไม่ใช่แค่ใส่ชุดนร.ร้อนๆไปวันๆ
- ครูกั๊กวิชาไว้สอนพิเศษ: อันนี้ผมเจอตอนม.ปลายกับวิชาฟิสิกส์ที่คนเรียนพิเศษกับอาจารย์ก็จะได้ฝึกโจทย์ที่แนวคล้ายกับข้อสอบตรงๆเลย และครูก็มักเชียร์เด็กที่เรียนพิเศษกับแกเวลาเขียนกระดานหน้าห้องเป็นพิเศษ พวกผมทำการบ้านทำข้อสอบได้ไม่เห็นทำแบบนั้นบ้าง
- ครูมัวแต่สนใจเด็กที่มันอ่อนมากๆจนไม่สนใจเด็กที่เหลือ: เข้าใจว่าเด็กอ่อนต้องการการดูแล แต่ความจริงก็ควรให้ต้องสู้เองอะไรเองมั่ง ทีเด็กคนอื่นๆยังอ่านยังขวนขวายเองได้เลย กลับกลายเป็นเสียโอกาสที่ครูจะมาใส่ใจ motivate เด็กที่ไปข้างหน้าให้ไปข้างหน้าได้อีก หรือบางทีเด็กที่มันเรียนไม่ได้อาจเหมาะกับการเรียนสายทางอื่นนอกจากสายสามัญมากกว่าหรือเปล่าครับ แทนที่เด็กคนอื่นๆจะได้ก้าวไปข้างหน้า ได้ไปสอบแข่งขันโน่นนี่แต่กลับกลายเป็นครูให้โอกาสเด็กอ่อนจนที่เหลือถูกทิ้ง ขนาดสอบสมาคมคณิตศาสตร์ฯรุ่นผมยังต้องไปเอง ร.ร.ไม่เคยแจ้งให้ทราบในขณะที่ร.ร.ดีๆครูดีๆเค้ามีการติวเด็กกลุ่มสอบแข่งขันกันโดยเฉพาะ มีการประชาสัมพันธ์การแข่งวิชาการตลอด

ทั้งหมดนี้ผมสรุปจากประสบการณ์ที่ผมเจอมา บางทีคนอื่นอาจไม่เจอเยอะเท่าผมก็ได้ ผมอาจผิดที่ม.ต้นเหลวไหลสอบเข้าร.ร.ดีๆต่อม.ปลายที่อื่นไม่ได้เลยต้องอยู่ร.ร.แย่ๆต่อไปและดันกระแดะอยากฟิตเพื่อไม่พลาดมหาลัยที่อยากเข้าอีก เลยฟิตมาเพื่อเจอครูเฮงซวยๆอย่างที่เจอ ทุกวันนี้ผมกลับไปงานร.ร.เก่านานๆครั้งผมไหว้ครูได้แค่ไม่เกิน 10 คนจากทั้งร.ร. ที่เหลือผมไหว้ไม่ลง ถ้าแค่เป็นเรือจ้างที่ดียังทำไม่ได้ก็อย่าเป็นครูเลยครับ ทุกวันนี้ผมค่อนข้างบอกได้ว่าผมเรียนมาจนถึงโทได้เพราะครูกวดวิชาอย่างน้อย 80% ครูร.ร.ที่ให้ความรู้จริงๆก็ซัก 10% ที่เหลือผมหาเพิ่มจากหนังสือติวข้างนอกเอง

หรือว่ามีคนเรียนครูหรือครูสนใจจะแก้ต่างหน่อยไหมครับว่าทำไมผมต้องให้เกียรติครูในเมื่อครูที่ผมเจอส่วนใหญ่ไม่มีอะไรให้ผมให้เกียรติได้เลย

ป.ล. สงสัยอนาคตผมควรจะ homeschool ลูกตัวเอง ตราบใดที่ผมไม่ค่อยไว้ใจคุณภาพครูไทย