พอดีอยากจะบันทึกระลึกถึงความหลังกับแฟนอ่ะ (ปัจจุบันไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว)

เมื่อตอนปลายปี 40 ใกล้จะปีใหม่แล้ว ทีนี้เราต้องอพยพหนีหนาว (ทำยังกะนก) มาจากเชียงแสน จ.เชียงราย
ที่จริงพ่อตาเรียกตัวกลับมาช่วยงานด่วนที่หาดใหญ่ ก็จัดข้าวของส่งขึ้นรถทัวร์ไปลงกรุงเทพฯเรียบร้อย ก็เหลือแต่มอไซค์คู่ใจนี่แหละ
ที่เป็นปัญหา เพราะถ้าจะฝากขึ้นรถไฟจากเชียงใหม่-กรุงเทพ เค้ามีกฏให้เจ้าของรถนั่งไปด้วย แต่ติดตรงที่ไม่มีตั๋วโดยสารนี่สิ
ทำไงหล่ะ  เลยตัดสินใจบอกกะแฟนว่าเราขับมอไซค์ไปกรุงเทพกันเหอะ แล้วค่อยพาขึ้นรถไฟกลับไปหาดใหญ่
แฟนว่าเราบ้า แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นซะด้วย เลยตัดสินใจ อ่ะ งั้นชั้นฝากชีวิตไว้กะเธอก็แล้วกัน (ซึ้ง)

ตัดสินใจพาดรีม 110 คู่ใจสีเขียวเข้าศูนย์ในเชียงแสน เปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง ซื้อหัวเทียนไว้สำรองหัวหนึ่ง
เอาเสื้อผ้าไม่กี่ชุด กับข้าวของจำเป็นบางอย่างใส่เป้สะพายไป สวมแจ๊คเกต ถุงมือ แว่นตา หมวกกันน๊อคพร้อม
ตั้งเป้าหมายในใจต้องไปให้ไกลที่สุด เพราะไม่อยากขับช่วงกลางคืน กัวจะมีปัญหาเกี่ยวกะยางแล้วจะอันตราย
พร้อมเสร็จสรรพ ออกเดินทางจากอำเภอเชียงแสนเอาเมื่อราวๆ 5 โมงเย็นโดยประมาณ ท่ามกลางอากาศกะลังหนาวเย็น
โดยมีแฟนกอดซบหลังมาด้วยตลอดทาง จนผ่านมาถึงบ้านแม่จัน สมัยนั้นถนนหนทางยังไม่ดีเท่าทุกวันนี้เลย
เริ่มครุ่นคิดอยู่ในใจ กรุคิดผิดคิดถูกวะเนี่ย เริ่มมีอาการตูดชา เมื่อยมือ อาจจะเป็นเพราะอากาศหนาวด้วยมั๊ง
จากแผนการเดิมว่าจะไปให้ไกลที่สุด ก็เริ่มลดระดับลงมาเหลือแค่เอาให้ถึงตัวเมืองเชียงรายก่อน

ระยะทางราวๆ 60 กม.ใช้ระยะเวลาประมาณ 1 ชั่วโมงนิดๆ ด้วยความเร็วเฉลี่ย 100 กม.(ไมล์รถ) จึงเข้าสู่ตัวเมืองเชียงราย
ปรึกษากับแฟนเอาไงดี (เริ่มเหนื่อย) เริ่มที่จะกังวลเพราะระยะทางยังมีอีกยาวไกล จนแฟนบอกงั้นคืนนี้พักที่นี่ก่อนดีกว่า
แล้วพรุ่งนี้เดินทางต่อไปจนถึงอุตรดิตถ์แล้วค่อยจับรถไฟเอาใหม่ กลายเป็นว่าวันแรกในการเดินทางจบลงที่เชียงราย
รวมระยะทางประมาณ 60 กิโลเมตร เฮ่อออ เดี๊ยวมาต่อครับ