ก่อนอื่นขอออกตัวว่าปกติเข้าพันทิปเป็นผู้อ่านอย่างเดียวไม่เคยสมัครสมาชิกหรือตั้งกระทู้มาก่อน ติดแท็กผิดพลาดประการใดต้องขออภัยนะคะ
พอดีเรามีปัญหาอยากปรึกษา/ขอความเห็นหน่อยคะ
เราเรียนจบคณะบัญชีมาจากมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่าเป็นอันดับต้นๆของประเทศ ตอนที่เลือกเรียนบัญชีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่รู้สึกว่าเป็นวิชาชีพที่ไม่อดตายหางานทำได้แน่นอน ผู้ใหญ่ก็บอกว่าเป็นผู้หญิงถ้าไม่รู้จะเรียนอะไรเรียนบัญชีไว้ก็ดี. พอจบมาก็เข้าทำงานในบริษัทตรวจสอบบัญชีชั้นนำ (Big4) ตามแพทเทิร์นเด็กบัญชีที่ไม่คิดอะไรมาก ตอนเรียนกับตอนฝึกงานเราเองไม่ได้ชอบรูปแบบของงานนี้เท่าไร แต่ก็อีกนั่นแหละ หลายคนบอกว่ามันเป็นงานที่ดี โตไวได้เงินเยอะ ด้วยความที่บริษัทพวกนี้แทบจะเทเด็กบัญชีจากมหาลัยเราไปอยู่แล้ว เราเลยเข้าไปได้ง่ายๆ มีงานทำตั้งแต่ยังไม่จบปี4เทอม1ด้วยซ้ำ
ทำงานมาได้ครึ่งปี ยิ่งทำยิ่งรู้สึกไม่ใช่ อยากลาออกเดือนละไม่รู้กี่ครั้ง ด้วยความที่สายอาชีพนี้หากอยากเจริญก้าวหน้าจะต้องมีการสอบใบประกอบวิชาชีพเป็นผู้สอบบัญชีอีก6วิชา + ทำงานในสายงานนี้อีก3ปี ...อย่าว่าแต่อ่านสอบเลยค่ะ แค่ทนอยู่ให้ถึง3ปียังไม่รู้จะรอดรึป่าวเลย T_T ยิ่งตอนมานั่งอ่านอี6วิชาที่ต้องสอบ ยิ่งอ่านยิ่งทรมาน รู้สึกว่านี่ทนอ่านมา4ปีจบมาแล้วยังต้องทนอีกหรอฟระเนี้ยะ ชีวิตชั้นก็ไม่ได้อยากเอาดีด้านนี้เล๊ยยยยยย
พอมานั่งระลึกชาติย้อนดูอดีตที่ผ่านมาของตัวเองเริ่มรู้สึกว่าเราอยู่ในกรอบ อยู่ใน comfort zone มาตลอด ที่ทนอ่าน(ยังไม่จบซักกะวิชาT_T) ก็เพราะผู้ใหญ่บอกว่าดี คนรอบข้างบอกแต่ว่ามีไว้เถอะลูกกกกกกมันดีนะะะะะะ (มันดีจริงค่ะหนูไม่เถียง แต่ผมหนูจะหงอกหมดหัว ตีนกาจะขึ้นอยู่แล้วค่ะ แง)
ถึงจุดนึงเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่จริงๆ เราเลิกอ่านไปหลายรอบ กลับมาอ่านอีกหลายรอบ แต่กว่าจะจบแต่ละบทมันทรมานมาก รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ขีวิตที่เราต้องการเลย
หลายคนชอบพูดว่าจบเกียรตินิยมอันดับ1ได้ แค่นี้ง่ายกว่าตั้งเยอะ ขอเถียงขาดใจเลยค่ะว่าไม่จริง ตอนนี้เราทรมานกว่าตอนเรียนมากกกกกกก
เราอยากฟังความเห็นจากคนนอกดูบ้างว่าการที่เรายอมแพ้ทั้งๆที่ยังทำงานได้ไม่ถึงปี หลายคนบอกว่ามันยังไม่ทันได้เรียนรู้งานจริงๆเลยด้วยซ้ำ ลองพยายามดูอีกหน่อยสิ แต่เราไม่อยากสู้เลย อ่านสอบ6ตัวกับทำงานอีก3ปีในสายอาชีพนี้เป็นอะไรที่แค่ได้ยินก็อยากร้องไห้แล้ว ได้มาแล้วเราก็ไม่อยากทำงานนี้ไปทั้งชีวิตอยู่ดี แบบนี้ถือว่าเราเป็นคนไม่มีความอดทน ไม่มีความพยายามรึป่าวคะ
ใจนึงรู้สึกว่าอยู่ให้ได้สอบให้ผ่านก็หมือนเป็นการเอาชนะตัวเอง(เหมือนวลีที่ว่า "ท้อเป็นถ่านผ่านเป็นเพชร") แต่อีกใจก็คิดว่าถ้ามันทรมานมากจะทำไปทำไม ชีวิตมันสั้นนิดเดียวทำอะไรที่เรามีความสุขไม่ดีกว่าหรอ แต่พอคิดแบบหลังทีไรก็ไม่แน่ใจว่ากำลังหาข้ออ้างให้ตัวเองรึป่าวน่ะค่ะ ขอความเห็นหลายๆมุมจากผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวในชีวิตหน่อยนะคะ
แบบไหนถึงเรียกว่าไม่มีความพยายามไม่อดทนไม่เอาถ่านคะ?
พอดีเรามีปัญหาอยากปรึกษา/ขอความเห็นหน่อยคะ
เราเรียนจบคณะบัญชีมาจากมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่าเป็นอันดับต้นๆของประเทศ ตอนที่เลือกเรียนบัญชีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่รู้สึกว่าเป็นวิชาชีพที่ไม่อดตายหางานทำได้แน่นอน ผู้ใหญ่ก็บอกว่าเป็นผู้หญิงถ้าไม่รู้จะเรียนอะไรเรียนบัญชีไว้ก็ดี. พอจบมาก็เข้าทำงานในบริษัทตรวจสอบบัญชีชั้นนำ (Big4) ตามแพทเทิร์นเด็กบัญชีที่ไม่คิดอะไรมาก ตอนเรียนกับตอนฝึกงานเราเองไม่ได้ชอบรูปแบบของงานนี้เท่าไร แต่ก็อีกนั่นแหละ หลายคนบอกว่ามันเป็นงานที่ดี โตไวได้เงินเยอะ ด้วยความที่บริษัทพวกนี้แทบจะเทเด็กบัญชีจากมหาลัยเราไปอยู่แล้ว เราเลยเข้าไปได้ง่ายๆ มีงานทำตั้งแต่ยังไม่จบปี4เทอม1ด้วยซ้ำ
ทำงานมาได้ครึ่งปี ยิ่งทำยิ่งรู้สึกไม่ใช่ อยากลาออกเดือนละไม่รู้กี่ครั้ง ด้วยความที่สายอาชีพนี้หากอยากเจริญก้าวหน้าจะต้องมีการสอบใบประกอบวิชาชีพเป็นผู้สอบบัญชีอีก6วิชา + ทำงานในสายงานนี้อีก3ปี ...อย่าว่าแต่อ่านสอบเลยค่ะ แค่ทนอยู่ให้ถึง3ปียังไม่รู้จะรอดรึป่าวเลย T_T ยิ่งตอนมานั่งอ่านอี6วิชาที่ต้องสอบ ยิ่งอ่านยิ่งทรมาน รู้สึกว่านี่ทนอ่านมา4ปีจบมาแล้วยังต้องทนอีกหรอฟระเนี้ยะ ชีวิตชั้นก็ไม่ได้อยากเอาดีด้านนี้เล๊ยยยยยย
พอมานั่งระลึกชาติย้อนดูอดีตที่ผ่านมาของตัวเองเริ่มรู้สึกว่าเราอยู่ในกรอบ อยู่ใน comfort zone มาตลอด ที่ทนอ่าน(ยังไม่จบซักกะวิชาT_T) ก็เพราะผู้ใหญ่บอกว่าดี คนรอบข้างบอกแต่ว่ามีไว้เถอะลูกกกกกกมันดีนะะะะะะ (มันดีจริงค่ะหนูไม่เถียง แต่ผมหนูจะหงอกหมดหัว ตีนกาจะขึ้นอยู่แล้วค่ะ แง)
ถึงจุดนึงเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่จริงๆ เราเลิกอ่านไปหลายรอบ กลับมาอ่านอีกหลายรอบ แต่กว่าจะจบแต่ละบทมันทรมานมาก รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ขีวิตที่เราต้องการเลย
หลายคนชอบพูดว่าจบเกียรตินิยมอันดับ1ได้ แค่นี้ง่ายกว่าตั้งเยอะ ขอเถียงขาดใจเลยค่ะว่าไม่จริง ตอนนี้เราทรมานกว่าตอนเรียนมากกกกกกก
เราอยากฟังความเห็นจากคนนอกดูบ้างว่าการที่เรายอมแพ้ทั้งๆที่ยังทำงานได้ไม่ถึงปี หลายคนบอกว่ามันยังไม่ทันได้เรียนรู้งานจริงๆเลยด้วยซ้ำ ลองพยายามดูอีกหน่อยสิ แต่เราไม่อยากสู้เลย อ่านสอบ6ตัวกับทำงานอีก3ปีในสายอาชีพนี้เป็นอะไรที่แค่ได้ยินก็อยากร้องไห้แล้ว ได้มาแล้วเราก็ไม่อยากทำงานนี้ไปทั้งชีวิตอยู่ดี แบบนี้ถือว่าเราเป็นคนไม่มีความอดทน ไม่มีความพยายามรึป่าวคะ
ใจนึงรู้สึกว่าอยู่ให้ได้สอบให้ผ่านก็หมือนเป็นการเอาชนะตัวเอง(เหมือนวลีที่ว่า "ท้อเป็นถ่านผ่านเป็นเพชร") แต่อีกใจก็คิดว่าถ้ามันทรมานมากจะทำไปทำไม ชีวิตมันสั้นนิดเดียวทำอะไรที่เรามีความสุขไม่ดีกว่าหรอ แต่พอคิดแบบหลังทีไรก็ไม่แน่ใจว่ากำลังหาข้ออ้างให้ตัวเองรึป่าวน่ะค่ะ ขอความเห็นหลายๆมุมจากผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวในชีวิตหน่อยนะคะ