ครอบครัวเรา4คน พ่อแม่ลูกได้ไปเที่ยวโฮจิมินห์ ดาลัด มุยเน่มาเมื่อปีใหม่เลยอยากมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังค่ะ
จากที่ได้ไปเที่ยวเกียวโตโอซาก้ามาเมื่อปลายพ.ย ลูกๆวัยรุ่นประทับใจกันมาก พอเราจัดโปรแกรมไปเวียดนามเขาก็ถามว่าไปทำไม
แต่เมื่อแม่อยากไปทุกคนก็ไม่ขัด เราเดินทางเย็นวันที่ 29 เมื่อถึงสนามบินที่โฮจิมินห์เราก็แจกพาสปอร์ตให้แต่ละคนยื่นที่เคาน์เตอร์ต.ม
แต่เราส่งเล่มของลูกสาวให้สามีไปเขาผ่านประทับตรามาได้. พอดีลูกสาวจะยื่นของตัวเองบ้างแต่เขาเปิดดูเล่มก่อนแล้วก็ตะโกนด้วยความตกใจ
ว่าแม่หนูถือเล่มของพ่ออยู่เรายืนอยู่เคาน์เตอร์ติดกันรีบบอกเจ้าหน้าที่ว่าลูกกับสามีสลับเล่มกันแล้วให้เขาแก้ไข กว่าจะพูดกันรู้เรื่องก็สักพักแหละ
จนท ก็ต่อว่ากันว่าคนแรกที่ประทับตราให้สามีเราปล่อยผ่านมาได้อย่างไรไม่ได้ตรวจอะไรเลย เรางงมาก. หลังจากนั้นก็เรียกแท๊กซี่ไปเวียดซีเพื่อรับตั๋ว
แท๊กซี่พูดโทรศัพท์เสียงดังไปตลอดทางสลับกับบีบแตรไปตลอด พอลงรถเพื่อจะข้ามถนนก็ยืนตั้งหลักอยู่สักพักกว่าจะลุยข้ามถนนฝ่าฝูงมอเตอร์ไซค์ไปได้
ราคาตั๋วซื้อผ่านเวียดซี 250000 ดอง แต่ราคาหน้าตั๋ว 220000 พอดีเราจองเวียดซีไว้ล่วงหน้าเพราะกลัวรถเต็มเลือกรถนอนชั้นล่างที่สบายกว่าชั้นบน
ระหว่างรอเวลารถออกตอนห้าทุ่มเราเดินไปตลาดเบ็นถันแวะกินข่าวที่ร้าน pho2000 เราว่ารสชาดก็ธรรมดานะราคาแพงเหมือนกันตกจานละ 100 กว่าบาทแต่คน
เยอะมาก บรรยากาศในร้านก็เสียงดังจนเราเริ่มมึน ๆ เพราะปกติชอบนั่งร้านเงียบ ๆ บรรยากาศสบาย ๆ
รถมาถึงดาลัดตอนตีสี่ครึ่งเราพักที่โรงแรมปารีสอยู่ห่างจากตลาดมาเกือบ2 กิโลได้ ประทับใจการบริการของที่นี่มากตอนแรกอยากพักที่ทิวลิปหรือ golf3 แต่ห้องเต็มหมด
เลยจองที่นี่ไปผ่าน booking.comได้ราคาคืนละ72ดอลล่าร์ พอไปถึงโรงแรมก็ต้องนั่งรอที่ล๊อบบี้ให้สายหน่อยจะได้ออกเที่ยว ผู้จัดการโรงแรมใจดีมากบอกเราว่า
ราคาห้องครอบครัว 4คน 2คืน144เหรียญแต่เขาคิดเราแค่72 เหรียญเราก็งงๆ ทำไมลดเยอะจังเขาพูดผิดหรือเปล่าเนี่ยเพราะภาษาอังกฤษเขาไม่คล่องแต่เข้าใจได้
และบริการดีมาก พอสายหน่อยเราก็เดินไปหาร่านเบเกอรี่ตรงข่มโรงแรมทิวลิปที่ชาวbpแนะนำแต่ไปทิวลิป2 ไม่เห็นร่านเลยต้องไปถามในโรงแรมเขาบอกอยู่ตีงทิวลิป1
เดินไปนิดเดียว. ร้านนี้บาเกตอร่อยมากที่ซู๊ดอาหารที่ชั้นสองก็อร่อยไม่แพงด้วยเรากินบาเกตไปทั้งสองวันที่อยู่ดาลัดเป็นอาหารเช้า ตอนแรกที่วางแผนกะจะเหมาแท๊กซี่เที่ยว
แต่ลูกชายอยากขี่มอเตอร์ไซค์โดยเราไม่มีข้อมูลเรื่องราคาเลยไปถามที่ทิวลิปเขาบอก200000 ดองต่อคันแพงเกินเลยไปถามตามข้างทาง ร้านเปิดราคาที่ 180000เราต่อเหลือ 150000 ที่แพงเกินเพราะพอกลับโรงแรมเราเขาคิดแค่ 100000เดียววันรุ่งขึ้นเราเลยใช้ของโรงแรม. เราย้ำกับลูกๆตลอดว่าจะซื้ออะไรต้องถามราคาให้เรียบร้อยก่อนจะได้ไม่มีปัญหา. แต่ก็เจอปัญหาจนได้วันแรกลูกกินปลาหมึกป้ิงตัวละ 5000 ดอง พอวันที่สองเราไปจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่ริมทะเลสาบกะจะนั่งชิลกินเบียร์แล้วสั่งปลาหมึกมาแกล้มเบียร์เขาคุยราคากันแล้วว่าตัวละ 5000 เท่าเมื่อวานที่เคยกินแม่ค้าก็โอเคสั่งมาแค่2ตัวก่อน พอคิดเงินเราให้เงินไป10000 แม่ค้าบอกไม่ใช่ต้อง 100000 ลูกเลยมาเรียกเราแม่ค้าทำท่าไม่พอใจบอกจะเอา 100000 เขาพูดภาษาเวียดนามแหละแต่เอาเงินให้เราดูเราเลยบอกงั้นไม่เอาแม่ค้าเริ่มโกรธมีพวกเขาผู้ชายมาทำท่าจะไม่ยอมจนเราบอกไปเลยรีบขี่รถหนีไปนั่งที่อื่นตอนแรกก็กลัวๆ มันเหมือนกันกลัวมันลุม เลยหมดอารมณ์กัน. เที่ยวดาลัดขี่มอเตอร์ไซค์ก็สนุกดีนะปกติเราก็ไม่ค่อยนั่งแต่ที่นี่อากาศเย็นสบายสถานที่เที่ยวก็ไม่ไกลมาก. ที่เที่ยวที่ชอบที่สุดคือ xq embroidery centre ไม่เสียค่าเข้าด้วยงานปักเขาสวยมาก สถานที่ก็สวยขนมที่ขายก็ถูกแสนถูก ต่อมาก็น้ำตกdatanlaชอบนั่งroller coaster ตอนแรกก็กลัวหวาดเสียวเราะเราอายุเกือบจะ 60 แล้วก็ขับๆ เบรคๆไปตลอด พอชินเริ่มเบรคเฉพาะทิ้งโค้ง เราคิดผิดที่ซื้อตั๋วเที่ยวเดียว
เพราะนึกว่าไม่ไกลพอเห็นบันไดขึ้นก็ต้องถอดใจซื้อตั๋วใหม่อีก 1 เที่ยว ถ้าซื้อไปกลับราคา 45000 เที่ยวเดียว35000. ส่วนที่ต้องนั่งcable car แวะไปแต่กระเช้าว่างไม่มีคนไปเที่ยวเลยเราเลยไม่กล้านั่ง valley of loveพอเข้าไปลูกหัวเราะบอกเนี่ยะนะ สวยตรงไหน เราตั้งใจไปดูflower festivalเพราะเป็นคนชอบดอกไม้. แต่ทางเหนือเราสวยกว่าเยอะ เที่ยวด่ลัด2วันเราไปมุยเน่ด้วยรถบัสของsinh touristที่ขี่รถไปซื้อเองเพราะกลัวโรงแรมฟันราคาสอบถามว่าเป็นรถบัสคันใหญ่เราก็ค่อยสบายใจเพราะกลัวบัสเล็กนั่งไม่สบาย. รถมารับที่โรงแรม7โมงเช้าเพื่อไปขึ้นคันใหญ่ที่บริษัทคนเยอะตอนนั้นมีรถออก2
คันเพราะนักท่องเที่ยวเยอะ. การเดินทางใช้เวลา 5 ชั่วโมงที่แสนทรมานเพราะรถเก่าถนนแย่มาก เริ่มจากโค้งไปตามเขา พอลงเขาเป็นทางราบถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อไปตลอดทาง เราคิดผิดที่นึกว่าเขาจะจอดพักรถให้ซื้ออะไรกินเป็นอาหารเช้าได้เหมือนตอนไปดาลัด.และไม่ได้กินข้าวเช้ามาปรากฏว่ารถมาจอดพักที่ร้านโทรมๆให้เข้าห้องน้ำ
อาหารไม่มีขายมีแต่ขนมขบเคี้ยวเราซื้อcracker กินแทน เส้นทางนี้โหดพอถึงมุยเน่ลงจากรถเราเวียนหัวมาก ส่วนลูกชายบ่นปวดท้องหิวข้าว เราพักที่joe cafe ชอบทำเลที่นี่เพราะติดกับร้านอาหารทะเล lam tong กลางคืนมีlive musicเบียร์ขวดละ 30000 ดอง. อาหารทะเลที่ lamtong ประทับใจกุ้งlobster ตอนแรกกะจะสั่งแค่กิโลเดียวแต่คนขายเชียร์ให้สั่ง 2โลก็เอา โลละ 800000ดอง ตามด้วยปูนึ่ง 1 กิโล กุ้งเผาอีก ครึ่งกิโล ปลาเก๋าตัวละโลไม่มีมีแต่ตัวใหญ่ โลกับหกขีด จัดไป ผลปรากฏว่ากินไม่หมด จ่ายไป เกือบสามล้าน อาหารเหลือเอาใส่กล่องกลับโรงแรม ที่เที่ยวที่นี่เราถามราคาทัวร์เขาคิดคนละ12 เหรียญทำไมแพงอีกแล้ว ข้อมูลที่มีแค่ 9 เหรียญ และจากที่เดินทางมาอย่างสะบักสะบอมเราเลยตัดสินใจเรียกแท๊กซี่เพราะนั่งสบายกว่ารถจี๊บราคา หนึ่งล้านดองที่ต่อราคากันอยู่นานเลยที่เที่ยวที่นี่ก็ชอบนะ แต่red sand dune จะธรรมดาเมื่อเทียบกับwhite sand dune ลูกขับ atv กัน ที่มุยเน่มีร้าน sankara ที่บรรยากาศดีมากสำหรับนั่งชิล เรากลับมาโฮจิมินด้วยรถphuong trang ที่นอนมาสบายรถเที่ยว13.30
คนขายตั๋วให้เรารอที่โรงแรมบอกว่ารถจะมารับ13.45 เรารอจนบ่ายสองรถก็ไม่มาให้พนักงานโรงแรมโทรไปถามเขาบอกเดี๋ยวมาสักพักเห็นรถวิ่งผ่านโรงแรมไปไม่จอดรับเราก็ไปบอกจนทอีกว่าช่วยโทรอีกได้ไหมทำไมผิดเวลามากแล้วเราเห็นรถวิ่งผ่านไปแล้วปรากฏว่าคนขับลืมรับเราต้องวนรถกลับมารับเราอีก ระยะเลานั่งรถ 7 ชั่วโมงเต็มดีนะที่ได้นอนหลับมาบ้าง สถานที่เที่ยวที่โฮจิมินห์มีไม่กี่ที่ การซื้อของที่ตลาดขนาดเราต่อราคา1/3 แล้วแต่คิดว่าน่าจะแพงอยู่. ส่วนขนมตั้งใจจะซื้อขนุนอบกรอบแต่ราคาที่ติดขายในตลาดแพงกว่า familymartตั้งเยอะเลยไม่ไดซื้อ. ร้านasian kitchen ปอะเปี๊ยกับไก่ผัดเม็ดมะม่วงไม่โดนเลย เราว่าแพงไป. ได้กินอาหารเวียดนามที่ร้านwrap&roll
ใช้ได้แต่ข้าวผัดนี่ข้าวเป็นแบบข้าวตังบ้านเราดอามาผัดเมนูเขียนว่าข่วผัดกินไม่ได้เพราะแข็งมากรสชาดไม่อร่อยเลย. พนักงานตามโรงแรมหน้าตาไม่รับแขกเลย
เราว่าฝรั่งมาเที่ยวไทยคงจะประทับใจบ้านเรามากกว่า
เล็ก ๆ น้อยๆ จากเวียดนามใต้
จากที่ได้ไปเที่ยวเกียวโตโอซาก้ามาเมื่อปลายพ.ย ลูกๆวัยรุ่นประทับใจกันมาก พอเราจัดโปรแกรมไปเวียดนามเขาก็ถามว่าไปทำไม
แต่เมื่อแม่อยากไปทุกคนก็ไม่ขัด เราเดินทางเย็นวันที่ 29 เมื่อถึงสนามบินที่โฮจิมินห์เราก็แจกพาสปอร์ตให้แต่ละคนยื่นที่เคาน์เตอร์ต.ม
แต่เราส่งเล่มของลูกสาวให้สามีไปเขาผ่านประทับตรามาได้. พอดีลูกสาวจะยื่นของตัวเองบ้างแต่เขาเปิดดูเล่มก่อนแล้วก็ตะโกนด้วยความตกใจ
ว่าแม่หนูถือเล่มของพ่ออยู่เรายืนอยู่เคาน์เตอร์ติดกันรีบบอกเจ้าหน้าที่ว่าลูกกับสามีสลับเล่มกันแล้วให้เขาแก้ไข กว่าจะพูดกันรู้เรื่องก็สักพักแหละ
จนท ก็ต่อว่ากันว่าคนแรกที่ประทับตราให้สามีเราปล่อยผ่านมาได้อย่างไรไม่ได้ตรวจอะไรเลย เรางงมาก. หลังจากนั้นก็เรียกแท๊กซี่ไปเวียดซีเพื่อรับตั๋ว
แท๊กซี่พูดโทรศัพท์เสียงดังไปตลอดทางสลับกับบีบแตรไปตลอด พอลงรถเพื่อจะข้ามถนนก็ยืนตั้งหลักอยู่สักพักกว่าจะลุยข้ามถนนฝ่าฝูงมอเตอร์ไซค์ไปได้
ราคาตั๋วซื้อผ่านเวียดซี 250000 ดอง แต่ราคาหน้าตั๋ว 220000 พอดีเราจองเวียดซีไว้ล่วงหน้าเพราะกลัวรถเต็มเลือกรถนอนชั้นล่างที่สบายกว่าชั้นบน
ระหว่างรอเวลารถออกตอนห้าทุ่มเราเดินไปตลาดเบ็นถันแวะกินข่าวที่ร้าน pho2000 เราว่ารสชาดก็ธรรมดานะราคาแพงเหมือนกันตกจานละ 100 กว่าบาทแต่คน
เยอะมาก บรรยากาศในร้านก็เสียงดังจนเราเริ่มมึน ๆ เพราะปกติชอบนั่งร้านเงียบ ๆ บรรยากาศสบาย ๆ
รถมาถึงดาลัดตอนตีสี่ครึ่งเราพักที่โรงแรมปารีสอยู่ห่างจากตลาดมาเกือบ2 กิโลได้ ประทับใจการบริการของที่นี่มากตอนแรกอยากพักที่ทิวลิปหรือ golf3 แต่ห้องเต็มหมด
เลยจองที่นี่ไปผ่าน booking.comได้ราคาคืนละ72ดอลล่าร์ พอไปถึงโรงแรมก็ต้องนั่งรอที่ล๊อบบี้ให้สายหน่อยจะได้ออกเที่ยว ผู้จัดการโรงแรมใจดีมากบอกเราว่า
ราคาห้องครอบครัว 4คน 2คืน144เหรียญแต่เขาคิดเราแค่72 เหรียญเราก็งงๆ ทำไมลดเยอะจังเขาพูดผิดหรือเปล่าเนี่ยเพราะภาษาอังกฤษเขาไม่คล่องแต่เข้าใจได้
และบริการดีมาก พอสายหน่อยเราก็เดินไปหาร่านเบเกอรี่ตรงข่มโรงแรมทิวลิปที่ชาวbpแนะนำแต่ไปทิวลิป2 ไม่เห็นร่านเลยต้องไปถามในโรงแรมเขาบอกอยู่ตีงทิวลิป1
เดินไปนิดเดียว. ร้านนี้บาเกตอร่อยมากที่ซู๊ดอาหารที่ชั้นสองก็อร่อยไม่แพงด้วยเรากินบาเกตไปทั้งสองวันที่อยู่ดาลัดเป็นอาหารเช้า ตอนแรกที่วางแผนกะจะเหมาแท๊กซี่เที่ยว
แต่ลูกชายอยากขี่มอเตอร์ไซค์โดยเราไม่มีข้อมูลเรื่องราคาเลยไปถามที่ทิวลิปเขาบอก200000 ดองต่อคันแพงเกินเลยไปถามตามข้างทาง ร้านเปิดราคาที่ 180000เราต่อเหลือ 150000 ที่แพงเกินเพราะพอกลับโรงแรมเราเขาคิดแค่ 100000เดียววันรุ่งขึ้นเราเลยใช้ของโรงแรม. เราย้ำกับลูกๆตลอดว่าจะซื้ออะไรต้องถามราคาให้เรียบร้อยก่อนจะได้ไม่มีปัญหา. แต่ก็เจอปัญหาจนได้วันแรกลูกกินปลาหมึกป้ิงตัวละ 5000 ดอง พอวันที่สองเราไปจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่ริมทะเลสาบกะจะนั่งชิลกินเบียร์แล้วสั่งปลาหมึกมาแกล้มเบียร์เขาคุยราคากันแล้วว่าตัวละ 5000 เท่าเมื่อวานที่เคยกินแม่ค้าก็โอเคสั่งมาแค่2ตัวก่อน พอคิดเงินเราให้เงินไป10000 แม่ค้าบอกไม่ใช่ต้อง 100000 ลูกเลยมาเรียกเราแม่ค้าทำท่าไม่พอใจบอกจะเอา 100000 เขาพูดภาษาเวียดนามแหละแต่เอาเงินให้เราดูเราเลยบอกงั้นไม่เอาแม่ค้าเริ่มโกรธมีพวกเขาผู้ชายมาทำท่าจะไม่ยอมจนเราบอกไปเลยรีบขี่รถหนีไปนั่งที่อื่นตอนแรกก็กลัวๆ มันเหมือนกันกลัวมันลุม เลยหมดอารมณ์กัน. เที่ยวดาลัดขี่มอเตอร์ไซค์ก็สนุกดีนะปกติเราก็ไม่ค่อยนั่งแต่ที่นี่อากาศเย็นสบายสถานที่เที่ยวก็ไม่ไกลมาก. ที่เที่ยวที่ชอบที่สุดคือ xq embroidery centre ไม่เสียค่าเข้าด้วยงานปักเขาสวยมาก สถานที่ก็สวยขนมที่ขายก็ถูกแสนถูก ต่อมาก็น้ำตกdatanlaชอบนั่งroller coaster ตอนแรกก็กลัวหวาดเสียวเราะเราอายุเกือบจะ 60 แล้วก็ขับๆ เบรคๆไปตลอด พอชินเริ่มเบรคเฉพาะทิ้งโค้ง เราคิดผิดที่ซื้อตั๋วเที่ยวเดียว
เพราะนึกว่าไม่ไกลพอเห็นบันไดขึ้นก็ต้องถอดใจซื้อตั๋วใหม่อีก 1 เที่ยว ถ้าซื้อไปกลับราคา 45000 เที่ยวเดียว35000. ส่วนที่ต้องนั่งcable car แวะไปแต่กระเช้าว่างไม่มีคนไปเที่ยวเลยเราเลยไม่กล้านั่ง valley of loveพอเข้าไปลูกหัวเราะบอกเนี่ยะนะ สวยตรงไหน เราตั้งใจไปดูflower festivalเพราะเป็นคนชอบดอกไม้. แต่ทางเหนือเราสวยกว่าเยอะ เที่ยวด่ลัด2วันเราไปมุยเน่ด้วยรถบัสของsinh touristที่ขี่รถไปซื้อเองเพราะกลัวโรงแรมฟันราคาสอบถามว่าเป็นรถบัสคันใหญ่เราก็ค่อยสบายใจเพราะกลัวบัสเล็กนั่งไม่สบาย. รถมารับที่โรงแรม7โมงเช้าเพื่อไปขึ้นคันใหญ่ที่บริษัทคนเยอะตอนนั้นมีรถออก2
คันเพราะนักท่องเที่ยวเยอะ. การเดินทางใช้เวลา 5 ชั่วโมงที่แสนทรมานเพราะรถเก่าถนนแย่มาก เริ่มจากโค้งไปตามเขา พอลงเขาเป็นทางราบถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อไปตลอดทาง เราคิดผิดที่นึกว่าเขาจะจอดพักรถให้ซื้ออะไรกินเป็นอาหารเช้าได้เหมือนตอนไปดาลัด.และไม่ได้กินข้าวเช้ามาปรากฏว่ารถมาจอดพักที่ร้านโทรมๆให้เข้าห้องน้ำ
อาหารไม่มีขายมีแต่ขนมขบเคี้ยวเราซื้อcracker กินแทน เส้นทางนี้โหดพอถึงมุยเน่ลงจากรถเราเวียนหัวมาก ส่วนลูกชายบ่นปวดท้องหิวข้าว เราพักที่joe cafe ชอบทำเลที่นี่เพราะติดกับร้านอาหารทะเล lam tong กลางคืนมีlive musicเบียร์ขวดละ 30000 ดอง. อาหารทะเลที่ lamtong ประทับใจกุ้งlobster ตอนแรกกะจะสั่งแค่กิโลเดียวแต่คนขายเชียร์ให้สั่ง 2โลก็เอา โลละ 800000ดอง ตามด้วยปูนึ่ง 1 กิโล กุ้งเผาอีก ครึ่งกิโล ปลาเก๋าตัวละโลไม่มีมีแต่ตัวใหญ่ โลกับหกขีด จัดไป ผลปรากฏว่ากินไม่หมด จ่ายไป เกือบสามล้าน อาหารเหลือเอาใส่กล่องกลับโรงแรม ที่เที่ยวที่นี่เราถามราคาทัวร์เขาคิดคนละ12 เหรียญทำไมแพงอีกแล้ว ข้อมูลที่มีแค่ 9 เหรียญ และจากที่เดินทางมาอย่างสะบักสะบอมเราเลยตัดสินใจเรียกแท๊กซี่เพราะนั่งสบายกว่ารถจี๊บราคา หนึ่งล้านดองที่ต่อราคากันอยู่นานเลยที่เที่ยวที่นี่ก็ชอบนะ แต่red sand dune จะธรรมดาเมื่อเทียบกับwhite sand dune ลูกขับ atv กัน ที่มุยเน่มีร้าน sankara ที่บรรยากาศดีมากสำหรับนั่งชิล เรากลับมาโฮจิมินด้วยรถphuong trang ที่นอนมาสบายรถเที่ยว13.30
คนขายตั๋วให้เรารอที่โรงแรมบอกว่ารถจะมารับ13.45 เรารอจนบ่ายสองรถก็ไม่มาให้พนักงานโรงแรมโทรไปถามเขาบอกเดี๋ยวมาสักพักเห็นรถวิ่งผ่านโรงแรมไปไม่จอดรับเราก็ไปบอกจนทอีกว่าช่วยโทรอีกได้ไหมทำไมผิดเวลามากแล้วเราเห็นรถวิ่งผ่านไปแล้วปรากฏว่าคนขับลืมรับเราต้องวนรถกลับมารับเราอีก ระยะเลานั่งรถ 7 ชั่วโมงเต็มดีนะที่ได้นอนหลับมาบ้าง สถานที่เที่ยวที่โฮจิมินห์มีไม่กี่ที่ การซื้อของที่ตลาดขนาดเราต่อราคา1/3 แล้วแต่คิดว่าน่าจะแพงอยู่. ส่วนขนมตั้งใจจะซื้อขนุนอบกรอบแต่ราคาที่ติดขายในตลาดแพงกว่า familymartตั้งเยอะเลยไม่ไดซื้อ. ร้านasian kitchen ปอะเปี๊ยกับไก่ผัดเม็ดมะม่วงไม่โดนเลย เราว่าแพงไป. ได้กินอาหารเวียดนามที่ร้านwrap&roll
ใช้ได้แต่ข้าวผัดนี่ข้าวเป็นแบบข้าวตังบ้านเราดอามาผัดเมนูเขียนว่าข่วผัดกินไม่ได้เพราะแข็งมากรสชาดไม่อร่อยเลย. พนักงานตามโรงแรมหน้าตาไม่รับแขกเลย
เราว่าฝรั่งมาเที่ยวไทยคงจะประทับใจบ้านเรามากกว่า