ความหลักแหลมของเทพเมือก ที่ทำให้คนกรุงเทพฯ ยอมจำนน

เมือกเข้าใจคนกรุงเป็นอย่างดี
หัวสูง / อีโก้สูง / บ้าดารา / ดูถูกคนอีสานและคนเหนือ (แต่ไม่ค่อยดูถูกคนใต้นะ เชื่อมะ) / ไม่ยอมรับผิด / คิดว่าตัวเองถูกเสมอ

เช่น ถ้าซื้อโทรศัพท์ ห่วยแตกมาเครื่องหนึ่ง ด้วยความที่ไปหลงเชื่อเซลล์แสนสวย ขายให้ในราคาแพงหูฉี่
เชื่อเลยว่าคนกรุงเทพฯ จะไม่ยอมบอกว่าตัวเอง โง่เองที่ไปซื้อ และจะไม่บอกใครต่อใครว่าอย่าไปซื้อ เพราะตรูซื้อมาใช้แล้วมันไม่ได้ มันห่วย อย่างดีสุดจะอยู่เฉยๆ และไอ่พวกอย่างแย่ก็จะไปชวนคนอื่นมาซื้อ หรือขายต่ออีกต่างหาก

ดังนั้น ตอนคัดค้าน พรบ.สุดซอย นั่นแหล่ะคือ ขายของห่วยในราคาแพงให้คนกรุงเทพฯ

พอคนกรุงเทพได้ไปแล้ว ต่อให้มันคนขาย ผลิตของห่วยออกมาอีกแค่ไหน คนกรุงก็จะยังมีพวกหนับหนุน
หรือ ต่อให้ไม่หนับหนุน ก็ไม่มีทางคัดค้าน เพราะเป็นไปตาม บรรทัดที่สอง

ไม่หนับหนุน แต่ไม่คัดค้าน = ยอมจำนน

จริงมั๊ย?