รบกวนพี่น้องๆ ช่วยอ่านนิยายของหนู

ตอนนี้แต่งยังไม่เส็จแต่งได้นิดเดียวเองไม่รู้ว่าผลจะออกมาดีหรือป่าวเป็นเรืองแรกของชีวิตหนู
ยังไงช่วยลองอ่านดูน่อยนะคะ ติได้คะจะได้ปรับปรุงโตขึ้นอยากเป็นนักเขียนอ่าคะ

05.10
ก็อกๆๆๆ!!
ฮ้าววววววว ~
ง่วงจังเลยยเช้านี้เป็นเช้าทีน่าเบื่อเสียจริง ฉันบิดขี้เกลียดไปมาแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้านักเรียน

''คุณลูกกกกตื่นหรือยังจ้าา''
''ตื่นแล้วค่าเดียวอีกชั่วโมงลงไปค่านาทีลงไปค่า''
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันและฉันก็ขี้เกลียดไปมากๆว่าง่วงสุดแต่ก็ต้องไปอะนะ

ณ ห้องอาหาร 6.10
ฉันเดินเข้ามาในห้องอาหารภายในบ้านของฉันแล้วก็พบกับแม่ที่ันั่งรอฉันทานข้าวพร้อมกับเค้าอยู่ วันนี้แม่ฉันบอกว่ากินข้าวเสร็จแล้วจะไปส่งแต่ฉันบอกว่าไม่เพราะฉันอยากจะไปเองมากกว่าจะได้เข้าสายๆน่อย ฉันไม่อยากจะเข้าแถวตอนเช้านะเพราะว่ามันอึดอัดๆมาก แล้วก็ร้อนด้วยก็งี้แหละนะเมืองไทย -0-'

''แน่ใจหรอว่าวันนี้ไม่ให้แม่ไปส่งนะรถมันติดนะ''
''ติดนะดีแล้วแม่หนูไม่อยากเข้าแถวน่าเบือจะตาย''
'' เดียวนี้เกเรนะ ''

หลังจากที่ฉันรับประทานอาหารเรียบร้อยฉันก็ขอตัวออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
ฉันเดินมาถึงหน้าปากซอยอย่างเชืองช้า แล้วฉันก็ต้องชะงักไปเมือฉันพบกับคนที่ฉันชอบมาตลอด5ปี.... ฉันไม่รู้ว่าเค้าจําฉันได้หรือป่าวเพราะว่าเราไม่ค่อยได้คุยกันเลยถึงแ้ม้จะอยู่ห้องเดียวกันตั้ง 4 ครั้ง แต่ฉันก็หลีกเหลี่ยงที่จะคุยกับเค้าเพราะว่าฉันเขินน ( ><)

''นี้แม่หนูเดินเหม่อไรย้ะเลยป้ายรถเมล์แล้ว''
ฉันหยุดเดินแ้ล้วหันกลับไปก็พบว่าฉันเดินเลยป้ายมาสิบกว่าก้าวแล้ว
ฉันก้าวขาไปยังรถเมล์อย่างช้าๆแล้วก็พบว่า คนที่ฉันชอบกำลังอยู่ตรงหน้าฉัน!! เค่านั่งอยู่ตรงป้าย..

ฉันหยุดเดินแล้วมองเค้าอย่างนิ่งๆ ทันทีที่เค้าหันมามองฉันเค้าก็ยิ้มให้ฉันอย่างน่ารักน่าชัง นี้มันบังเอิญไปไหม นะวันแรกฉันก็เจอเค้าแล้ว ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมือเ้ค้ายิ้ม ให้ฉัน...
'เค่ายิ้มให้ฉัน!!'
'เค่ายิ้มให้ฉัน!!'
'เค่ายิ้มให้ฉัน!!'
'เค่ายิ้มให้ฉัน!!'
ฉันกลับมาเป็นฉันคนเดิมอีกครั้ง ด้วยการที่เดินไปยืนข้างเสาไฟฟ้าแล้วหันหลังให้เค้าอย่างไร้เยื้อใย.. ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากทําอย่างนี้แต่ฉันกลัวว่าเด็กคนอื่นๆไม่ว่าจะมาจาก ร.ร ไหนจะผิดสังเกตุแล้วมองฉันว่าน่าสมเพช อ่อยผชอย่างนูนอย่างนี้ แน่นอนเพราะเค้าเป็นที่รู้จักกันอย่างดีในโซเชียลเน็ต เพราะว่าเค้าเป็นเน็ตไปดอลมีคนฟอลไอจีและเฟสบุคเป็นหมืนเกือบแสนจึงทําให้เค้าเป็นที่รู้จักในหมู่วัยรุ่นตอนนี้~

ขณะที่ฉันยืนรอรถเมล์อยู่นิ่งๆก็มีสายนึงที่ผ่านหน้า ร.ร ฉันกำลังมาทางนี้ฉันยืนรออยู่นิ่งๆ โดยที่ไม่ต้องโบกเพราะมีคนโบกให้แล้ว (ความจริงเค้าไม่ได้โบกให้ฉันหรอก =
ฉันเดินขึ้นรถเมล์มาแล้วก็พบว่าชายหนุ่มที่ฉันชอบนั่งอยู่หลังรถเมล์!
เค้าโบกมือให้ฉันพร้อมกับยิ้มบางๆ ทําเหมือนกับว่าเรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆเค้า ฉันกวาดสายตาเพือมองหาที่นั่งแล้วก็พบว่าไม่มีที่นั่งเหลือให้ฉันเลย! ให้ตายเถอะนี้ฉันต้องไปนั่งข้างเค้าจริงๆหรอเนี่ยยย ><

ฉันเดินไปนั่งข้างๆเค้าโดยที่ไม่พูดสักคําและหันหน้าหนีไปทางอื่น
บ้าจริง!! ทําไมฉันต้องมานั่งตรงนี้ด้วยเนี่ยความจริง ยืนก็ได้ไม่ใ่ชหรอ!!
''ข้าวโพดๆ''
ฉันหันหน้าไปหาเค้าแล้วก็ต้องปิดปากตัวเองด้วยความเร็วสูงเพราะว่าเค้ายืนหน้ามาหาฉันจนแทบจูบบนรถเมล์!!
''ฮาๆๆเป็นไรไปแค่นี้ตกใจเลยหรอ''
''.................''
''อ่าๆขอโทดๆ แค่จะถามว่าจะลงป้ายรถเมล์ที่ร.รหรือป่าวจะได้เดินเข้าไปพร้อมกัน''
'เดินเข้าไปพร้อมกัน'
'เดินเข้าไปพร้อมกัน'
'เดินเข้าไปพร้อมกัน'
'เดินเข้าไปพร้อมกัน!!!!' กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส นี้เค้ากะจะให้ฉันเขิลตายตรงนี้เลยไหมเนี่ยย

''ไม่'' ฉันตอบเค้าไปสั้นๆง่ายก็เพราะเขิลไม่รู้จะพูดไร ความจริงฉันก็ไม่ได้รังเกลียดไรหรอกนะ แต่ว่าฉันไม่ชอบสายตาคนที่จะมองเรามากกว่า แล้วอีกอย่างฉันก็กลัวจะโดนนินทาด้วย แน่นอนว่าหน้าตาอย่างเค้า ต้องมีแฟนแล้ว เท่าๆที่ฉันได้ยินมาน่าจะชือ นายันฮีไรเนี่ยแหละลูกครึงเกาหลีมั้ง

''จะโดดเรียนหรอไม่ลงป้ายนี้นะ ^^''
''ปะ....ป่าวนะ! ฉันแค่จะแวะซื้อนมแถวนั้นต่างหากละ''
ฉันโกหกหน้าตายพร้อมกับหันหน้านี้ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าจะทําสีหน้าอะไรอยู่แต่ฉันสัมผัสได้ว่าเค้าต้องยิ้มให้ฉันอย่างแน่นอน(ไม่ค่อยคิดเข้าข้างตัวเอง - -*)

หลังจากที่การสนทนาจบเค้าก็ลุกขึ้นแล้วไปยืนตรงทางลงเพือที่จะลงไปป้ายหน้า บัดซบ!!
เสียดายจัง T0T
ฉันรุ้สึกเฟลอย่างบอกไม่ถูกที่จะต้องนั่งเลยไปอีกป้าย ฉันลุกขึ้นแล้วไปยืนรอลงแล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างทันทีที่หันไปที่นั่งตัวเอง! โอ้กอดทําไมเค้าไม่ลงฉันคิดว่าเค้าจะลงแล้วเสียอีก..

ประตูรถเมล์เปิดอย่างรวดเร็วแล้วคนก็เบียดกันลงฉันได้ลงเป็นคนแรกแล้วรีบเดินไปยังข้างหน้า เพราะไม่รู้ว่าเค้าจะเดินตามหลังฉันมาหรือป่าว
ฉันสัมผัสได้ว่า มีคนมาจับที่ไหล่ีอันเล็กๆของฉัน เมือฉันหันไปฉันก็ต้องชะงักเล็กน้อยแล้วหันหน้ากลับมาที่เดิม กลับเข้าสู่โหมดเงียบทันที..
''ไม่ไปซื้อนมแล้วหรอไง ^^''
''อ่อ ลืม'' ฉันตอบไปพลางเดินไปที่ร้านนมเนยเพือซื้อนมช็อคโกแลตร้อนมา 1 ถุง

''ป้าคะเอานมช็อค ร้อน1ถุงคะ''
''จ้ะรอแปป '' ฉันยืนรอนมของฉันอย่างเงียบๆ

''นายตามฉันมาทําไม''
''อ่อก็ขี้เกลียดเข้าร.รเร็วนะก็เลยกะว่าจะเดินมาเป็นเพือนเธอเพือถ่วงเวลา''
ฉันเจ็บใจ กับคําพูดที่เ้ค้าพูดกับฉันเมือกี้ที่แท้ ก็เพือจะได้เข้าเรียนช้าสินะ ให้ตายเถอะ -_-* ฉันรับนมมาแล้วก็ เดินไปร.ร อย่างช้าพร้อมกับเค้า
''นี้กี่โมงแล้วหรอ''
''แปดโมงสิบ''
''สายแล้วสินะ ชั่วโมงแรกเป็นวิทย์ซะด้วยเรา2คนโดนดุแหงเลย''
''ช่วยไม่ได้อยากเข้าช้ากันเองนิ''
''ก็นะ^^''

ณ โรงเรียนบลิสลี่.
ตอนนี้ฉันมาถึงร.ร แล้วโชคดีที่เรามาสายจึงทําให้ไม่มีคนเห็นที่เราเดินเข้ามาพร้อมกัน ฉันเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองเพือที่จะหลีกเหลี่ยงการเดินเข้าห้องวิทพร้อมกับเค้า หลังจากที่ฉันวางกระเป๋าตัวเองเส็จฉันก็หยิบหนังสือหนังหาอุปกรณ์แล้ว เดินไปยังสี่ เพือเรียน..
ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาก็พบสายตานับไม่ถ้วนที่มองมาทางฉัน ฉันก้มหน้าพร้อมสวัดดีอาจารย์
''มาเรียนสายแต่วันแรกเลยนะ''
''ขอโทดคะ รถติด''
''เค้าจับกลุ่มกันหมดแล้ว เหลืออยู่กลุ่มนึงขาด1คนเธอไปนั่งตรงนั้นไป'' อาจารย์ชี้ไปยังโต๊ะของหมอนั้น ฉันแปลกใจสุดๆ ทําไมวันนี้อะไรๆถึงทําให้ชั้นกับเค้าได้ไก้ลชิดกันขนาดนี้นะ.. ฉันเดินไปนั่งเงียบๆ แล้วก็วางหนังสือบนโตะกลุ่ม หลังจากนั้นอาจารย์ก็สั่งงานว่าให้จดบนกระดานให้หมด เพราะวันนี้วีนเปิดเทอมคงไม่มีไรมาก ฉันนั่งจดอย่างเงียบๆ จนกระทั้งออกดัง
''เอาละหมดคาบแล้วเชิญเรียนไปเรียนคาบต่อไปจ้ะ''
''คะ/ครับ''
ฉันนั่งอยู่ที่เดิมมองเพือนร่วมห้องเดินออกไปจากห้องให้หมดแล้วฉันค่อยเดินออกไป
ฉันไม่อยากจะเดินเบียดกับเพือนๆนะ ไหนจะกลิ่นเหงือไหนจะรุ่นพี่รุ่นน้องพี่เบียดกันลงบันไดอีกฉันขอบายเหอะแบบนี้ ฉันนั่งได้สักแปปแล้วก็ลุกขึ้นพร้อมกับบอกลาอาจารย์..

ปล.