สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรา สมัครมาเพื่อโพสเลย ผิดพลาดหรือไม่เข้าใจอะไรต้องขอโทษด้วยนะคะ เราพยายามคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซักที เลยหวังว่ากระทู้นี้จะช่วยเราหาทางออกได้
เริ่มต้นที่แฟนเราคนปัจจุบันนี้ รู้จักกันในรั้วมหาลัยค่ะ ช่วงแรกๆ เราก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตอนนั้นเพื่อนเราสมัยมัธยมยังคุยกับเราอยู่ ไม่ถึงขั้นคบกัน แต่เค้าไปเรียนต่อแพทย์ที่อเมริกา เลยเริ่มห่างๆ กันไป ส่วนแฟนเราตอนนั้นก็กำลังจีบเพื่อนมัธยมของเค้าที่อยู่มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะค่ะ
หลังจากนั้นยังไงไม่รู้ ไปๆ มาๆ แฟนเราก็เริ่มเข้ามาจีบเราแบบเนียนๆ ไปรับไปส่ง นู่นนี่นั่น ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเค้ายืนยันกับเราว่ายังชอบเพื่อนต่างคณะคนนั้นอยู่ ทั้งๆที่เราก็แอบคิดอยู่แล้วว่ามันมีอะไรผิดปกติ อาจเป็นเพราะทำงานกลุ่มเดียวกันบ่อย ทำให้เราเห็นว่าเค้าเป็นคนที่มีความรับผิดชอบในเรื่องงาน และมีความเป็นผู้นำอยู่ในตัว จนวันนึงเค้าขอเราเป็นแฟน แล้วบอกเราว่าเลิกชอบเพื่อนสมัยมัธยมของเค้าแล้ว เราเลยคิดว่าไม่เสียหายถ้าจะลองคบดู เพราะเราชอบพื้นฐานนิสัยเค้าจากที่ได้รู้จักกันในฐานะเพื่อนมาสองปี
ก่อนอื่นต้องบอกว่าครอบครัวแฟนเรามีฐานะพอสมควร แต่หน้าตาธรรมดา ไม่หล่อ อ้วนนิดๆ สูงพอๆ กับเรา (ซึ่งก็ถือว่ามาตรฐานสำหรับผู้ชายไทย แต่เราดันสูงเกินมาตรฐาน) เค้าเป็นที่รักของเพื่อนๆ เพราะเป็นคนจริงใจและมีน้ำใจมากๆ แล้วเราก็ชอบนิสัยตรงนี้ของเค้า และถ้าถามตามตรงว่ารูปร่างหน้าตาสำคัญสำหรับเรามั้ย เราบอกเลยว่ามีส่วน แต่แฟนเราคนนี้ นิสัยหล่อกว่าหน้า เราเลยคิดว่าเรื่องนั้นไม่น่าจะใช่ปัญหาใหญ่
ช่วงแรกๆ ก็ดีค่ะ เค้าเทคแคร์เราดีมาก อยากกินอะไร อยากได้อะไร แทบจะหามาให้หมด คือดีมากๆ จนเราไม่เคยคิดว่าจะมีคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวรักเราขนาดนี้เลย พอนานๆ ไปก็เริ่มมีอีกมุมของเค้าที่เราไม่เคยเห็น คือเค้าเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ใจร้อน ตะโกนโวยวายโดยไม่สนใจคนรอบข้าง ขับรถเร็ว ยิ่งเวลาโมโห เค้าจะยิ่งขับรถเร็วขึ้นเพื่อประชดเรา แล้วก็ทำร้ายตัวเองเวลาทะเลาะกับเรา เช่นต่อยกำแพงหรือจิกมือตัวเองจนเลือดออก ทั้งต่อหน้าคนอื่นและเวลาอยู่กับเราสองคน ซึ่งนิสัยเค้าในส่วนนี้ทำให้เรากลัว จนเราเคยบอกเลิกเค้าไปครั้งนึง เพราะเราไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เค้าทำร้ายตัวเองอีก แต่เค้าก็สัญญากับเราว่าจะพยายามปรับปรุง เราดีใจที่เค้าใส่ใจเราถึงขั้นพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา แต่เหตุการณ์แบบนี้ก็ยังเกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเราคิดว่าซักวันนึงเราคงทนไม่ไหวแน่ๆ
พอคบกันไปได้สองปีจนเรียนจบ โดยที่เรายังไม่บอกพ่อแม่ แต่เหมือนทั้งคู่ก็สังเกตได้ จนวันนึง แม่เราก็เปรยๆ ขึ้นมาเรื่อง “เพื่อน” ของเราคนนี้ ถามว่าครอบครัวเค้าทำอะไร มีพี่น้องกี่คน ฯลฯ ถึงแม้ธุรกิจจะไม่ใช่ของพ่อแม่เค้าโดยตรง เป็นของพี่สาวพ่อ แต่ครอบครัวเค้าโดยรวมคือรวยมาก หลังจากนั้นแม่เราก็พูดลอยๆ ว่า "เสียดายเนอะ บ้านรวยแต่หน้าตาไม่ได้เรื่องเลย บุคลิกก็ไม่ดี ให้มาเป็นลูกเขยแม่ไม่เอานะ" เพราะแฟนเราเกิดมามือพิการ ไม่ใช่ว่านิ้วด้วนหรืออะไร เหมือนกระดูกไม่เข้าที่ เค้าเลยชอบกำมือบ่อยๆ สำหรับเราเค้าก็ดูปกติดี จากภายนอกก็ดูไม่ออกว่าพิการ แต่แม่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นกรรมพันธุ์รึเปล่า ถ้าสมมติเราแต่งงานกันจริงๆ ลูกเราจะออกมามือพิการรึเปล่า เราก็คิดตาม ส่วนแม่ชอบเพื่อนผู้ชายที่เคยจีบเราสมัยมัธยมมากกว่า เพราะเค้ารูปร่างหน้าตาดีกว่า อย่างน้อยก็สูงกว่าเรา แถมยังเรียนหมอ สรุปคือแม่เราจะไม่เห็นด้วยที่เราคบกับแฟนคนนี้ เหตุผลหลักเพราะแฟนเราไม่หล่อ หุ่นไม่ดี บุคลิกไม่ดี ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ทางพ่อเราก็เห็นด้วยกับแม่เต็มที่ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้บังคับเราเลิกหรืออะไร เพราะเราก็ยังไม่เคยบอกพวกท่านตรงๆ ว่าเราคบกันแล้ว
ตอนนี้กระอักกระอ่วนใจมาก เพราะพูดตามตรงใจนึงเราไม่ชอบนิสัยใจร้อนทำร้ายตัวเองของแฟนเรามาก แต่เราก็ยังรับได้อยู่เพราะนิสัยด้านบวกที่เค้าเป็นคนใจดี มีน้ำใจ มีความเป็นผู้นำ ที่สำคัญคือเรารู้ว่าเค้ารักเรามากและเราก็รู้สึกผูกพันธ์กับสิ่งที่เค้าเคยทำให้เรา เวลาที่เรามีความสุข ถ้าถามว่ารักแฟนมั้ย เราพูดได้เต็มปากเลยว่ารักมาก ห่วงมาก คงไม่มากเท่ากับที่เค้ารักเรา แต่เราก็รู้สึกมันก็เหมือนระเบิดเวลาที่วันนึงเรารู้ตัวว่าเราต้องทนไม่ไหวกับนิสัยใจร้อน เรียกร้องความสนใจของเขา ยิ่งพ่อแม่เราก็ไม่เห็นด้วย บวกกับเราต้องไปเรียนต่อคนละประเทศอีก เราเลยคิดว่าความสัมพันธ์นี้ไม่น่าจะรอด ถึงแม้ว่าแฟนเราก็เคยบอกกับเราแล้วว่า ให้รอเค้าเรียนจบ จะรีบทำงานหาเงินมาขอเราแต่งงานให้ได้ เราเชื่อแฟนเราเพราะตลอดเวลาที่คบกันมา เค้าไม่เคยนอกใจเราเลย จะไปเที่ยวไหนก็บอกเราก่อนตลอด ไม่ทำให้เราเป็นห่วง
แต่ปัญหาหลักอยู่ที่พ่อแม่เรา ที่ไม่น่าจะพอใจกับแฟนเราคนนี้เท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องหน้าตาและส่วนสูงที่คงจะเปลี่ยนไม่ได้เหมือนนิสัย นอกจากจะไปศัลยกรรมอ่ะนะ จะบอกว่าให้ทำตามใจตัวเองอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะเราก็ยอมรับว่าเราก็รักพ่อแม่เรา และเราคงไม่อยากแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เราไม่เห็นด้วย
สุดท้ายนี้ ทำยังไงดีคะ เราควรบอกเลิกแฟนเรามั้ย แล้วจะพูดยังไง ถ้าบอกเหตุผลว่าพ่อแม่เราไม่เห็นด้วยเพราะแฟนเราหน้าตาไม่ดีก็ดูจะใจร้ายไป หรือแอบๆ คบกันแบบพ่อแม่ไม่รู้ต่อไปดี คิดไม่ตกนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ และขอบคุณล่วงหน้าที่ช่วยออกความคิดเห็นค่ะ
แฟนไม่หล่อ พ่อแม่ไม่ปลื้ม ควรจะเลิกมั้ย ทำยังไงดีคะ
เริ่มต้นที่แฟนเราคนปัจจุบันนี้ รู้จักกันในรั้วมหาลัยค่ะ ช่วงแรกๆ เราก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตอนนั้นเพื่อนเราสมัยมัธยมยังคุยกับเราอยู่ ไม่ถึงขั้นคบกัน แต่เค้าไปเรียนต่อแพทย์ที่อเมริกา เลยเริ่มห่างๆ กันไป ส่วนแฟนเราตอนนั้นก็กำลังจีบเพื่อนมัธยมของเค้าที่อยู่มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะค่ะ
หลังจากนั้นยังไงไม่รู้ ไปๆ มาๆ แฟนเราก็เริ่มเข้ามาจีบเราแบบเนียนๆ ไปรับไปส่ง นู่นนี่นั่น ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเค้ายืนยันกับเราว่ายังชอบเพื่อนต่างคณะคนนั้นอยู่ ทั้งๆที่เราก็แอบคิดอยู่แล้วว่ามันมีอะไรผิดปกติ อาจเป็นเพราะทำงานกลุ่มเดียวกันบ่อย ทำให้เราเห็นว่าเค้าเป็นคนที่มีความรับผิดชอบในเรื่องงาน และมีความเป็นผู้นำอยู่ในตัว จนวันนึงเค้าขอเราเป็นแฟน แล้วบอกเราว่าเลิกชอบเพื่อนสมัยมัธยมของเค้าแล้ว เราเลยคิดว่าไม่เสียหายถ้าจะลองคบดู เพราะเราชอบพื้นฐานนิสัยเค้าจากที่ได้รู้จักกันในฐานะเพื่อนมาสองปี
ก่อนอื่นต้องบอกว่าครอบครัวแฟนเรามีฐานะพอสมควร แต่หน้าตาธรรมดา ไม่หล่อ อ้วนนิดๆ สูงพอๆ กับเรา (ซึ่งก็ถือว่ามาตรฐานสำหรับผู้ชายไทย แต่เราดันสูงเกินมาตรฐาน) เค้าเป็นที่รักของเพื่อนๆ เพราะเป็นคนจริงใจและมีน้ำใจมากๆ แล้วเราก็ชอบนิสัยตรงนี้ของเค้า และถ้าถามตามตรงว่ารูปร่างหน้าตาสำคัญสำหรับเรามั้ย เราบอกเลยว่ามีส่วน แต่แฟนเราคนนี้ นิสัยหล่อกว่าหน้า เราเลยคิดว่าเรื่องนั้นไม่น่าจะใช่ปัญหาใหญ่
ช่วงแรกๆ ก็ดีค่ะ เค้าเทคแคร์เราดีมาก อยากกินอะไร อยากได้อะไร แทบจะหามาให้หมด คือดีมากๆ จนเราไม่เคยคิดว่าจะมีคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัวรักเราขนาดนี้เลย พอนานๆ ไปก็เริ่มมีอีกมุมของเค้าที่เราไม่เคยเห็น คือเค้าเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ใจร้อน ตะโกนโวยวายโดยไม่สนใจคนรอบข้าง ขับรถเร็ว ยิ่งเวลาโมโห เค้าจะยิ่งขับรถเร็วขึ้นเพื่อประชดเรา แล้วก็ทำร้ายตัวเองเวลาทะเลาะกับเรา เช่นต่อยกำแพงหรือจิกมือตัวเองจนเลือดออก ทั้งต่อหน้าคนอื่นและเวลาอยู่กับเราสองคน ซึ่งนิสัยเค้าในส่วนนี้ทำให้เรากลัว จนเราเคยบอกเลิกเค้าไปครั้งนึง เพราะเราไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เค้าทำร้ายตัวเองอีก แต่เค้าก็สัญญากับเราว่าจะพยายามปรับปรุง เราดีใจที่เค้าใส่ใจเราถึงขั้นพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา แต่เหตุการณ์แบบนี้ก็ยังเกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเราคิดว่าซักวันนึงเราคงทนไม่ไหวแน่ๆ
พอคบกันไปได้สองปีจนเรียนจบ โดยที่เรายังไม่บอกพ่อแม่ แต่เหมือนทั้งคู่ก็สังเกตได้ จนวันนึง แม่เราก็เปรยๆ ขึ้นมาเรื่อง “เพื่อน” ของเราคนนี้ ถามว่าครอบครัวเค้าทำอะไร มีพี่น้องกี่คน ฯลฯ ถึงแม้ธุรกิจจะไม่ใช่ของพ่อแม่เค้าโดยตรง เป็นของพี่สาวพ่อ แต่ครอบครัวเค้าโดยรวมคือรวยมาก หลังจากนั้นแม่เราก็พูดลอยๆ ว่า "เสียดายเนอะ บ้านรวยแต่หน้าตาไม่ได้เรื่องเลย บุคลิกก็ไม่ดี ให้มาเป็นลูกเขยแม่ไม่เอานะ" เพราะแฟนเราเกิดมามือพิการ ไม่ใช่ว่านิ้วด้วนหรืออะไร เหมือนกระดูกไม่เข้าที่ เค้าเลยชอบกำมือบ่อยๆ สำหรับเราเค้าก็ดูปกติดี จากภายนอกก็ดูไม่ออกว่าพิการ แต่แม่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นกรรมพันธุ์รึเปล่า ถ้าสมมติเราแต่งงานกันจริงๆ ลูกเราจะออกมามือพิการรึเปล่า เราก็คิดตาม ส่วนแม่ชอบเพื่อนผู้ชายที่เคยจีบเราสมัยมัธยมมากกว่า เพราะเค้ารูปร่างหน้าตาดีกว่า อย่างน้อยก็สูงกว่าเรา แถมยังเรียนหมอ สรุปคือแม่เราจะไม่เห็นด้วยที่เราคบกับแฟนคนนี้ เหตุผลหลักเพราะแฟนเราไม่หล่อ หุ่นไม่ดี บุคลิกไม่ดี ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ทางพ่อเราก็เห็นด้วยกับแม่เต็มที่ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้บังคับเราเลิกหรืออะไร เพราะเราก็ยังไม่เคยบอกพวกท่านตรงๆ ว่าเราคบกันแล้ว
ตอนนี้กระอักกระอ่วนใจมาก เพราะพูดตามตรงใจนึงเราไม่ชอบนิสัยใจร้อนทำร้ายตัวเองของแฟนเรามาก แต่เราก็ยังรับได้อยู่เพราะนิสัยด้านบวกที่เค้าเป็นคนใจดี มีน้ำใจ มีความเป็นผู้นำ ที่สำคัญคือเรารู้ว่าเค้ารักเรามากและเราก็รู้สึกผูกพันธ์กับสิ่งที่เค้าเคยทำให้เรา เวลาที่เรามีความสุข ถ้าถามว่ารักแฟนมั้ย เราพูดได้เต็มปากเลยว่ารักมาก ห่วงมาก คงไม่มากเท่ากับที่เค้ารักเรา แต่เราก็รู้สึกมันก็เหมือนระเบิดเวลาที่วันนึงเรารู้ตัวว่าเราต้องทนไม่ไหวกับนิสัยใจร้อน เรียกร้องความสนใจของเขา ยิ่งพ่อแม่เราก็ไม่เห็นด้วย บวกกับเราต้องไปเรียนต่อคนละประเทศอีก เราเลยคิดว่าความสัมพันธ์นี้ไม่น่าจะรอด ถึงแม้ว่าแฟนเราก็เคยบอกกับเราแล้วว่า ให้รอเค้าเรียนจบ จะรีบทำงานหาเงินมาขอเราแต่งงานให้ได้ เราเชื่อแฟนเราเพราะตลอดเวลาที่คบกันมา เค้าไม่เคยนอกใจเราเลย จะไปเที่ยวไหนก็บอกเราก่อนตลอด ไม่ทำให้เราเป็นห่วง
แต่ปัญหาหลักอยู่ที่พ่อแม่เรา ที่ไม่น่าจะพอใจกับแฟนเราคนนี้เท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องหน้าตาและส่วนสูงที่คงจะเปลี่ยนไม่ได้เหมือนนิสัย นอกจากจะไปศัลยกรรมอ่ะนะ จะบอกว่าให้ทำตามใจตัวเองอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะเราก็ยอมรับว่าเราก็รักพ่อแม่เรา และเราคงไม่อยากแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เราไม่เห็นด้วย
สุดท้ายนี้ ทำยังไงดีคะ เราควรบอกเลิกแฟนเรามั้ย แล้วจะพูดยังไง ถ้าบอกเหตุผลว่าพ่อแม่เราไม่เห็นด้วยเพราะแฟนเราหน้าตาไม่ดีก็ดูจะใจร้ายไป หรือแอบๆ คบกันแบบพ่อแม่ไม่รู้ต่อไปดี คิดไม่ตกนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ และขอบคุณล่วงหน้าที่ช่วยออกความคิดเห็นค่ะ