เป็นเพราะกรรมอะไรที่ทำให้ไม่มีใครนึกถึงเรา

มงคลที่ ๓๖ จิตไม่เศร้าโศก

บุคคลมีใจไม่เศร้าโศกโศกาอาลัยร้องไห้ปริเทวนาการ ด้วยความพลัดพรากจากสัตว์และสังขารอันเป็นที่ชอบใจ จัดเป็นมงคลอันประเสริฐ อันความเศร้าโศกนั้นเกิดมาแต่ความรัก ด้วยพระพุทธเจ้าทรงตรัสเทศนาว่า ความเศร้าโศกโศกาเกิดมาแต่ความรัก ถ้าความรักไม่มีแล้วความเศร้าก็ไม่มีด้วย ความรักนี้เป็นปัจจัยให้เกิดความโศก เพราะวิโยคพลัดพรากจากสัตว์และสังขาร

พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลายบุคคลผู้ใดมีความพลัดพรากจากญาติและมิตรสหาย และสัตว์เลี้ยง อีกทั้งสมบัติพัสถาน คือเงินทองข้าวของ ลาภยศบ้านเรือนเรือกสวนไร่นา ย่อมจะบังเกิดความเศร้าโศกอันเกิดมาแต่ความรัก ด้วยเหตุที่ไม่รู้เท่าทันสังขาร จึงมีความรักสังขารที่เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา บังเกิดมีมาแล้วก็แปรปรวนไป ไม่ตั้งมั่นอยู่ทนไปได้ดังใจปรารถนา นักปราชญ์ผู้มีปัญญาพึงพิจารณาให้รู้เท่าทันสังขาร จึงจะไม่เศร้าโศกโศกาปริเทวนาการเมื่อยามต้องพลัดพรากจากของรัก เพราะรู้แจ้งว่าขึ้นชื่อว่าสังขารนั้นทั้งปวง

เกิดเพื่อดับ พบเพื่อจาก มีเพื่อหมด เป็นกฎธรรมชาติตายตัว ผู้ใดปล่อยจิตใจให้โมหะความหลงเข้าครอบงำหลงรักหวงห่วงอาลัยจะต้องเศร้าโศกร้องไห้ไม่สิ้นสุดยุติ

ฉะนั้นผู้มีปัญญาพึงเห็นการพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งปวงเป็นธรรมดาของโลก แล้วพึงละจากความโศกโศกาอาวรณ์ให้ขาดสิ้น ก็จะบังเกิดเป็นประโยชน์แก่ตัวเองและผู้อื่น ท่านจึงกล่าวว่าจิตไม่เศร้าโศกย่อมเป็นมงคลอันประเสริฐด้วยประการฉะนี้...