ถ้ามีความเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตาย-เกิด ก็เท่ากับทำลายหัวใจอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้า เพราะหลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้านั้น เป็นหลักในการปฏิบัติเพื่อดับทุกข์ในปัจจุบันของจิตใจมนุษย์ โดยหลักในการปฏิบัติอริยสัจ ๔ นี้จะต้องใช้ความรอบรู้ (ปัญญา) ในเรื่องจิตเป็นอนัตตาเป็นหลักที่สำคัญที่สุด
ความรอบรู้เรื่องจิตเป็นอนัตตาจะไม่มีเรื่องการเวียนว่ายตาย-เกิดทางร่างกายอย่างเด็ดขาด ถ้ามีเรื่องจิตเวียนว่ายตาย-เกิด ก็เท่ากับหมายถึงว่าจิตนี้ต้องเป็นอัตตาอย่างของพราหมณ์ที่ไม่มีวับดับหายไปได้ เมื่อเปลี่ยนจากจิตเป็นอนัตตามาเป็นอัตตา ก็เท่ากับทำลายหัวใจของอริยสัจ ๔ โดยตรง แล้วก็ทำให้หลักอริยสัจ ๔ ที่ถูกเปลี่ยนแปลงแล้วนี้ไม่สามารถนำมาใช้ปฏิบัติเพื่อดับทุกข์ในปัจจุบันของจิตใจเราได้
คือกลายเป็นว่า หลักอริยสัจ ๔ นี้เป็นหลักปฏิบัติเพื่อสะสมเป็นบุญบารมีเอาไว้ไปดับกันในอีกหมื่นชาติแสนชาติ จึงทำให้ไม่มีใครอยากจะมาศึกษาเพราะท้อว่าปฏิบัติจนตายก็ยังดับทุกข์ไม่ได้ รวมทั้งยังทำให้เข้าใจเรื่องนิพพานผิดไปอีกว่า เมื่อนิพพานแล้วก็จะดับสูญไม่มีการเกิดอีก จึงทำให้ไม่มีใครอยากมาปฏิบัติอริยสัจ ๔ เพราะใครๆก็อยากจะกลับมาเกิดใหม่อีก ไม่มีใครอยากดับสูญ
เมื่อเข้าใจหลักอริยสัจ ๔ ผิด จึงทำให้ไม่มีใครสนใจที่จะมาศึกษาและปฏิบัติ จึงทำให้หลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้าถูกปล่อยทิ้งไว้ในพระไตรปิฎก จึงทำให้ไม่มีใครได้รับประโยชน์จากการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ซึ่งนี่คือความสำเร็จในการกลืนพุทธศาสนาของพราหมณ์ อีกทั้งพราหมณ์ยังแต่งตำราขึ้นมาใหม่อีกว่าพระพุทธเจ้าเป็นเพียงอวตารหนึ่งของพระนารายณ์อีกด้วย จึงทำให้ผู้คนที่ไม่เข้าใจ เกิดความเข้าใจผิดไปว่าศาสนาพุทธเป็นแค่สาขาหรือกิ่งหนึ่งของศาสนาพราหมณ์เท่านั้น ก็เลยยิ่งทำให้พุทธศาสนาหมดคุณค่าลงไปอีก
แล้วทำไมชาวพุทธไม่ลุกขึ้นมาช่วยกันกอบกู้คำสอนที่แท้จริงของพระพุทธเจ้าให้กลับคืนมา โดยการช่วยกันศึกษาเรื่องจิตเป็นอนัตตาให้เข้าใจก่อนเป็นอันดับแรก เพื่อที่จะได้ทำลายความเข้าใจผิดว่าจิตเป็นอัตตาเวียนว่ายตาย-เกิด ที่เป็นสังโยชน์ตัวแรกที่ชาวพุทธที่แท้จริงจะต้องทำลายให้ได้ก่อน เมื่อเข้าใจแล้วก็ต้องนำมาทดลองปฏิบัติอีก เพื่อพิสูจน์ว่าความเข้าใจนี้ช่วยดับทุกข์ได้จริงหรือไม่? เมื่อปฏิบัติได้ผลแล้วก็ช่วยกันเผยแพร่ต่อไป ถ้าไม่ได้ผลจึงค่อยแสวงหาวิธีปฏิบัติใหม่กันต่อไป
ถ้ามีความเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตาย-เกิด ก็เท่ากับทำลายหัวใจอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้า
ความรอบรู้เรื่องจิตเป็นอนัตตาจะไม่มีเรื่องการเวียนว่ายตาย-เกิดทางร่างกายอย่างเด็ดขาด ถ้ามีเรื่องจิตเวียนว่ายตาย-เกิด ก็เท่ากับหมายถึงว่าจิตนี้ต้องเป็นอัตตาอย่างของพราหมณ์ที่ไม่มีวับดับหายไปได้ เมื่อเปลี่ยนจากจิตเป็นอนัตตามาเป็นอัตตา ก็เท่ากับทำลายหัวใจของอริยสัจ ๔ โดยตรง แล้วก็ทำให้หลักอริยสัจ ๔ ที่ถูกเปลี่ยนแปลงแล้วนี้ไม่สามารถนำมาใช้ปฏิบัติเพื่อดับทุกข์ในปัจจุบันของจิตใจเราได้
คือกลายเป็นว่า หลักอริยสัจ ๔ นี้เป็นหลักปฏิบัติเพื่อสะสมเป็นบุญบารมีเอาไว้ไปดับกันในอีกหมื่นชาติแสนชาติ จึงทำให้ไม่มีใครอยากจะมาศึกษาเพราะท้อว่าปฏิบัติจนตายก็ยังดับทุกข์ไม่ได้ รวมทั้งยังทำให้เข้าใจเรื่องนิพพานผิดไปอีกว่า เมื่อนิพพานแล้วก็จะดับสูญไม่มีการเกิดอีก จึงทำให้ไม่มีใครอยากมาปฏิบัติอริยสัจ ๔ เพราะใครๆก็อยากจะกลับมาเกิดใหม่อีก ไม่มีใครอยากดับสูญ
เมื่อเข้าใจหลักอริยสัจ ๔ ผิด จึงทำให้ไม่มีใครสนใจที่จะมาศึกษาและปฏิบัติ จึงทำให้หลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้าถูกปล่อยทิ้งไว้ในพระไตรปิฎก จึงทำให้ไม่มีใครได้รับประโยชน์จากการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ซึ่งนี่คือความสำเร็จในการกลืนพุทธศาสนาของพราหมณ์ อีกทั้งพราหมณ์ยังแต่งตำราขึ้นมาใหม่อีกว่าพระพุทธเจ้าเป็นเพียงอวตารหนึ่งของพระนารายณ์อีกด้วย จึงทำให้ผู้คนที่ไม่เข้าใจ เกิดความเข้าใจผิดไปว่าศาสนาพุทธเป็นแค่สาขาหรือกิ่งหนึ่งของศาสนาพราหมณ์เท่านั้น ก็เลยยิ่งทำให้พุทธศาสนาหมดคุณค่าลงไปอีก
แล้วทำไมชาวพุทธไม่ลุกขึ้นมาช่วยกันกอบกู้คำสอนที่แท้จริงของพระพุทธเจ้าให้กลับคืนมา โดยการช่วยกันศึกษาเรื่องจิตเป็นอนัตตาให้เข้าใจก่อนเป็นอันดับแรก เพื่อที่จะได้ทำลายความเข้าใจผิดว่าจิตเป็นอัตตาเวียนว่ายตาย-เกิด ที่เป็นสังโยชน์ตัวแรกที่ชาวพุทธที่แท้จริงจะต้องทำลายให้ได้ก่อน เมื่อเข้าใจแล้วก็ต้องนำมาทดลองปฏิบัติอีก เพื่อพิสูจน์ว่าความเข้าใจนี้ช่วยดับทุกข์ได้จริงหรือไม่? เมื่อปฏิบัติได้ผลแล้วก็ช่วยกันเผยแพร่ต่อไป ถ้าไม่ได้ผลจึงค่อยแสวงหาวิธีปฏิบัติใหม่กันต่อไป