เดี๋ยวนี้ทำไมคนจำนวนมากไม่แต่งงาน หรือแต่งงานก็ไม่ยอมมีลูก?

อันนี้ก็แล้วแต่คนชอบนะครับ ตอนผมหนุ่มๆยังไม่แต่งงานก็ไม่อยากมีลูกหรอก รู้สึกมันเป็นภาระ แถมสิ้นเปลืองเงินอีก อยากทำอะไรก็อะไรก็ไม่ได้ทำ

แต่พอแต่งงานได้ไม่ถึงปี เมียอยากมีลูกมากก็เลยตามใจเธอ ที่ไหนได้พอเห็นหน้าลูกครั้งแรกตอนพยาบาลเอามาให้ดู มันเหมือนรักแรกพบเลย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนอะไรที่เคยรู้สึกมาก่อน คือเรารักเมียเราก็แบบหนึ่ง แต่เรารู้ว่าถึงเราตายไปเขาก็อยู่ได้ แต่นี่อยู่ๆมีชีวิตหนึ่งเกิดมาที่เขาต้องพึ่งพาเราถึงขนาดว่าชีวิตเขาขึ้นอยู่กับเราเลย เป็นความรู้สึกที่ทั้งน่ากลัวและทั้งปิติอย่างบอกไม่ถูก มันเปลี่ยนชีวิตผมไปแบบอีกทางนึงเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น  รับผิดชอบกับตัวเองและหน้าที่การงานมากขึ้น อารมณ์เย็นขึ้น รู้จักมองปัญหาอะไรต่างๆจากมุมมองของคนอื่นมากขึ้น 12 ปีที่ผ่านมา ผมกลายเป็นคนที่ติดลูกมากกว่าเมียผมอีก เวลาลูกไปเข้าค่ายผมจะคิดถึงเขามาก เสาร์อาทิตย์อยากอยู่แต่กับลูก เดี๋ยวนี้เขาโตขึ้นผมก็เริ่มสอนเทนนิสให้เขาเป็นคู่ตีกับผมได้ มีเพื่อนดูหนังที่ชอบสไตล์หนังเหมือนๆกัน เป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง อีกอย่างการได้เห็นคนๆนึงพัฒนาการมาจากทารกจนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี (ในสายตาพ่อ). จิตใจดี อารมณ์ดี และน่าจะเติบโตเป็นพลเมืองดี สามีที่ดี และพ่อที่ดีได้ นี่มันเป็นความรู้สึกที่เกินบรรยายจริงๆครับ

ที่ร่ายมาซะยาว ขอสรุปจากประสพการณ์ส่วนตัวว่า คนก่อนมีลูกมักจะมองเห็นแต่ปัญหาที่จะเกิด แต่มองไม่ค่อยเห็นว่าลูกจะให้อะไรกับชีวิตเราได้บ้าง อีกอย่าง ผมคิดว่าคนเราไม่ควรเกิดมามีชีวิตเพียงเพื่อตัวเอง การมีลูกช่วยสอนให้เราให้ อุทิตย์ตัวเพื่อคนอื่นชนิดที่เราเองก็ไม่เชื่อว่าเราจะทำได้ถึงขนาดนั้น

แล้วที่ชอบพูดกันว่ากลัวลูกจะโตไปเป็นคนไม่ดี อันนี้มันเหมือนคนคิดจะวาดภาพแต่ก่อนจะเริ่มก็ดันคิดไปว่าภาพจะออกมาไม่สวยซะแล้ว จริงมั้ยครับ