ติ-ชม เล็กน้อย ก่อนดูละคร "คือหัตถาครองพิภพ" คืนนี้!

เกือบจะถอดใจไม่ดูละครเรื่องนี้แล้ว! เนื่องจากหลายตอนที่ผ่านมา เห็นว่ายังวนเวียนอยู่กับเรื่องหาเมียบ่าวให้ท่านเจ้าคุณ
สำหรับเมื่อคืนนี้! พอจะมีฉากตอนให้ลุ้นขึ้นมาบ้างว่า นังเมี้ยนจะตกเป็นเมียท่านเจ้าคุณไหม คุณหญิงศรีจะได้ปรนนิบัติสามี
และมีลูกกันเมื่อไหร่ นับเป็นตอนหนึ่งที่เดินเรื่องได้สนุก(กว่าเดิม)

ขอชื่นชมฝีมือการแสดงของ "ป๊อก ปิยธิดา" เธอเกิดมาเพื่อบทเมียหลวงผู้น่าเกรงขาม เป็นผู้หญิงที่สง่างามในแบบผู้ดีจริงๆ
ฉากที่ต้องจำใจร่วมหลับนอนกันท่านเจ้าคุณ ดูแล้วก็รู้สึกอึดอัดแทน สำหรับผู้หญิงที่ไม่ชอบผู้ชาย คงเป็นเรื่องที่เจ็บปวดนัก
ยิ่งพอเห็นหยดน้ำตาเอ่อบนหน้าคุณหญิงศรี รู้สึกว่าน้ำตาหยดนี้เป็นของศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงจริงๆ

พอคุณหญิงกลับมาที่เรือนไทย ก็เจอกับเมี้ยนที่นั่งรออยู่ทั้งคืน...

“คุณหญิงของเมี้ยน เมี้ยนนั่งรอทูนหัวตรงนี้ทั้งคืนเจ้าค่ะ”
       คุณหญิงศรีทรุดตัวกอดเมี้ยนร้องไห้
       “เมี้ยน เมี้ยน เมี้ยน ฉันอยากร้องไห้”
       “ร้องสิเจ้าคะ ร้องออกมาให้หมดเจ้าค่ะ”
       เมี้ยนประคองคุณหญิงศรีไปที่เก้าอี้
       “อย่าลงไปนั่งที่พื้นมานั่งกับฉัน ฉันอยากกอดเมี้ยนร้องไห้ ฉันอยากให้เมี้ยนกอดฉันตอนที่ฉันร้องไห้”
       “เจ้าค่ะ”
       สองคนกอดกันร้องไห้ คุณหญิงศรีสะอื้นออกมาเต็มที่ เมี้ยนน้ำตาไหลแล้วทั้งกอดทั้งลูบหลังคุณหญิงศรี ทั้งสองกอดกันร้องไห้...
สะบันงายืนแง้มประตูห้องมองมาที่สองคน น้ำตาไหลพรากเช่นกัน

“คนดีของเมี้ยน ช่างรักน้องชายราวกับลูก สองมือเล็กๆของคุณหญิง    ช่วยสร้างชีวิตของเมี้ยน ของสะบันงา ของคุณศุกล ของท่านเจ้าคุณให้สุขครบถ้วนสมบูรณ์ ไม่มีสองมือไหนที่จะสร้างสรรค์สรรพสิ่งให้มากเกินกว่าสองมือและหนึ่งหัวใจของคุณหญิงอีกแล้วเจ้าค่ะ”

ฉากนี้ซาบซึ้งกินใจมากค่ะ สงสารทั้งคุณหญิง ทั้งเมี้ยน คืนนี้ และตอนต่อไป ...หวังว่าจะสนุกขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกว่ากำลังจะเข้าแก่นเรื่อง
ของผู้ซึ่งสร้างโลกด้วยสองมือแล้ว

อยากบอกกับทาง ดีด้า และผู้กำกับว่า อย่ามัวแต่ให้นักแสดงจิกหน้าจิกตาพูดจาพร่ำเพ้ออยู่คนเดียวนะคะ แต่ละคนมีฝีมือ
รอปล่อยออกมาทั้งนั้น ...จัดมาอีกเยอะๆ เลยค่ะ หลายคนยังรอดูอยู่