"คนเท่ากัน" (มองจากมุมผู้เสียภาษี) โดย วีรพงษ์ รามางกูร
%%%%%%%%%%%%%%%%%
(พี่สุจิตต์ วงษ์เทศ คัดบางตอนมาจัดย่อหน้าใหม่จากบทความเรื่องคนเท่ากัน ของคุณ วีรพงษ์ รามางกูร ในคอลัมน์ คนเดินตรอก ฉบับวันจันทร์ที่ 30 ธันวาคม 2556-วันพุธที่ 1 มกราคม 2557 หน้า 11)
ประชาชนทุกคนเป็นผู้เสียภาษีทั้งนั้น
คนชั้นสูงคงเข้าใจผิดว่าภาษีที่กล่าวถึง คือ ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหรือภาษีโรงเรือนเท่านั้น ความจริงไม่ใช่
ภาษีที่มีสัดส่วนมากที่สุดคือภาษีมูลค่าเพิ่มซึ่งทุกคนที่บริโภคต้องเสียทั้งนั้น คนที่เอาจากสังคมมากคือบริโภคมากก็เสียมาก คนที่เอาจากสังคมน้อยคือบริโภคน้อยก็เสียน้อย
ภาษีที่สำคัญอีกอันหนึ่ง คือ ภาษีสรรพสามิตที่เก็บจากของฟุ่มเฟือย หรือทำให้เสียสุขภาพ เช่น น้ำมัน เหล้า เบียร์ บุหรี่ หรือเป็นภาษีแทนภาษีการใช้ถนน เช่น ภาษีรถยนต์ เป็นต้น ผู้รับภาระภาษีเหล่านี้ก็คือประชาชนผู้ใช้ผู้บริโภคทั้งประเทศ
เจ้าของผู้ผลิตสินค้าเหล่านี้เข้าใจผิดคิดว่าตนเป็นผู้เสียภาษี จึงออกมาพูดเสียงดังฟังชัด ว่า คนชั้นล่างในชนบทไม่เคยเสียภาษี
ภาษีสรรพสามิตทั้งหลาย ภาระภาษีจะถูกผลักไปให้ผู้บริโภค ภาษีเหล้า ภาษีเบียร์ ภาษีรถยนต์ต่างๆ เหล่านี้ ท่านผู้ผลิตไม่ได้เป็นผู้รับภาระดอก แต่ผู้รับภาระภาษีสรรพสามิตซึ่งจัดเก็บได้เป็นจำนวนมากคือผู้ใช้หรือผู้บริโภค
มีใครในประเทศไทยที่ไม่มียานพาหนะที่ใช้น้ำมัน เครื่องนวด เครื่องไถ เครื่องเกี่ยวข้าวก็ใช้น้ำมัน เหล้าเบียร์ดื่มกันเฉพาะคนชั้นสูงร่ำรวยอย่างนั้นหรือ
ภาษีมูลค่าเพิ่มและภาษีสรรพสามิต ภาษี 2 อย่างนี้จึงเป็นภาษีที่กล่าวได้ว่าเป็นภาษีที่มีฐานภาษีที่ใหญ่ที่สุด ประชาชนทุกคนที่บริโภคกันอยู่เป็นผู้รับภาระด้วยกันหมดทุกคน จะ มีใครมาเหยียบหยามว่าประชาชนชั้นล่างไม่เคยเสียภาษีไม่ได้
มองจากมุมไหน คนก็ยังเป็นคนเท่ากัน จึงจะอยู่ด้วยกันได้
ประชาชนทุกคนเป็นผู้เสียภาษีทั้งนั้น - "คนเท่ากัน" (มองจากมุมผู้เสียภาษี) โดย วีรพงษ์ รามางกูร
%%%%%%%%%%%%%%%%%
(พี่สุจิตต์ วงษ์เทศ คัดบางตอนมาจัดย่อหน้าใหม่จากบทความเรื่องคนเท่ากัน ของคุณ วีรพงษ์ รามางกูร ในคอลัมน์ คนเดินตรอก ฉบับวันจันทร์ที่ 30 ธันวาคม 2556-วันพุธที่ 1 มกราคม 2557 หน้า 11)
ประชาชนทุกคนเป็นผู้เสียภาษีทั้งนั้น
คนชั้นสูงคงเข้าใจผิดว่าภาษีที่กล่าวถึง คือ ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหรือภาษีโรงเรือนเท่านั้น ความจริงไม่ใช่
ภาษีที่มีสัดส่วนมากที่สุดคือภาษีมูลค่าเพิ่มซึ่งทุกคนที่บริโภคต้องเสียทั้งนั้น คนที่เอาจากสังคมมากคือบริโภคมากก็เสียมาก คนที่เอาจากสังคมน้อยคือบริโภคน้อยก็เสียน้อย
ภาษีที่สำคัญอีกอันหนึ่ง คือ ภาษีสรรพสามิตที่เก็บจากของฟุ่มเฟือย หรือทำให้เสียสุขภาพ เช่น น้ำมัน เหล้า เบียร์ บุหรี่ หรือเป็นภาษีแทนภาษีการใช้ถนน เช่น ภาษีรถยนต์ เป็นต้น ผู้รับภาระภาษีเหล่านี้ก็คือประชาชนผู้ใช้ผู้บริโภคทั้งประเทศ
เจ้าของผู้ผลิตสินค้าเหล่านี้เข้าใจผิดคิดว่าตนเป็นผู้เสียภาษี จึงออกมาพูดเสียงดังฟังชัด ว่า คนชั้นล่างในชนบทไม่เคยเสียภาษี
ภาษีสรรพสามิตทั้งหลาย ภาระภาษีจะถูกผลักไปให้ผู้บริโภค ภาษีเหล้า ภาษีเบียร์ ภาษีรถยนต์ต่างๆ เหล่านี้ ท่านผู้ผลิตไม่ได้เป็นผู้รับภาระดอก แต่ผู้รับภาระภาษีสรรพสามิตซึ่งจัดเก็บได้เป็นจำนวนมากคือผู้ใช้หรือผู้บริโภค
มีใครในประเทศไทยที่ไม่มียานพาหนะที่ใช้น้ำมัน เครื่องนวด เครื่องไถ เครื่องเกี่ยวข้าวก็ใช้น้ำมัน เหล้าเบียร์ดื่มกันเฉพาะคนชั้นสูงร่ำรวยอย่างนั้นหรือ
ภาษีมูลค่าเพิ่มและภาษีสรรพสามิต ภาษี 2 อย่างนี้จึงเป็นภาษีที่กล่าวได้ว่าเป็นภาษีที่มีฐานภาษีที่ใหญ่ที่สุด ประชาชนทุกคนที่บริโภคกันอยู่เป็นผู้รับภาระด้วยกันหมดทุกคน จะ มีใครมาเหยียบหยามว่าประชาชนชั้นล่างไม่เคยเสียภาษีไม่ได้
มองจากมุมไหน คนก็ยังเป็นคนเท่ากัน จึงจะอยู่ด้วยกันได้