สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกคน ตอนนี้ผมค่อนข้างสับสน เครียดและกังวลมาก ยังไงผมขอร่ายยาวๆทีเดียวเลยนะครับ
"ผมพักอยู่กับรูมเมทหนึ่งคน อยู่ด้วยกันมาประมาณสี่ปีแล้วครับ
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหน เกิดขึ้นยังไง
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เพื่อนผมคนนี้มันประสบอุบัติเหตุที่ต่างจังหวัด แต่ผมไม่ได้ไปด้วย เนื่องจากติดงานสำคัญทางบ้าน
ปกติผมกับมันตัวไม่ค่อยห่างกันครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด กินข้าวสามมื้อด้วยกัน ตัวแทบจะติดกันอยู่แล้ว
มันก็มีแฟนของมันแต่เรียนคนละที ผมนี้โสดสนิทเรียนมหาวิทยาลัย ไม่มีแฟนเลย นี้พูดจริง
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นครับ หลังจากเพื่อนผมประสบอุบัติเหตุค่อนข้างหนัก ผมเองก็มีความรู้สึกว่าผมเปลี่ยนไป
ผมรู้สึกห่วงมันมาก มากขึ้น มากกว่าเดิม ห่วงแบบที่เพื่อนเค้าไม่ห่วงกันมั่งครับ ผมไม่แน่ใจ
ด้วยความรู้สึกผิดที่ผมไม่ได้อยู่กับมันตอนวันเกิดอุบัติเหตุ ผมจึงรีบกลับมาดูแลมันและทำทุกๆอย่างให้มันครับ
มีวันนึงผมคิดว่าถ้ามันตายไป ผมคงอยู่ไม่ได้ ร้องไห้ฟูมฟาย บ้าบออยู่คนเดียว นี้แหละครับที่ผมสับสนมากๆ
ทุกวันนี้ผมเป็นห่วงมันตลอดไม่ว่ามันจะไปไหนมาไหน ห่างจากสายตาผมสักสองสามชั่วโมงนี้ ใจผมไม่ดีแล้ว
นี้ช่วงปีใหม่ แยกย้ายกันกลับบ้านต่างจังหวัด ผมยิ่งเป็นห่วงมันมากขึ้น เพราะอยู่ไกลสายตาผมมากขึ้น
ครั้นจะโทรไปถามทุกวัน มันก็เกินเพื่อนไปแล้วมั่งครับ ผมเลยคอยดูว่าวันนี้ออนเฟชรึป่าว ถ้าออนแสดงว่ายังปกติดี
ไม่กล้าทักไปคุย ไม่กล้าโทรไปทุกวัน กลัวมันแปลกๆ
ผมกลับมาบ้าน ผมไม่เสพข่าวสารอุบัติเหตุหรือว่าข่าวสะเทือนใจอะไรเลย เพราะผมกลัว และคิดมาก
เก็บไปคิดเป็นเรื่องเป็นราว ผมไม่อยากให้มันเกิดอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป
ผมนอนไม่หลับเพราะคิดมาก และคิดถึงมันมาก กลัวไปซ่ะหมด เพราะมันเป็นคนประมาท ซุ่มซ่ามตลอด
แม่ผมบอกว่า นี้แหละเวลาแม่ห่วงลูก เมื่อลูกไปเรียนกรุงเทพคนเดียว มันก็แบบนี้และอาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
ผมกลัวตัวเองครับ ผมกลัวตัวเองจะชอบผู้ชายด้วยกันเอง ผมกลัวผมจะชอบมัน ถ้าผมไปพบจิตแพทย์ผมจะดีขึ้นไหมครับ
ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอระบายลงในพันทิปนี้แล้วกัน ผมไม่สามารถระบายที่เฟซบุ๊คตัวเองได้
(Y)ผมกลัวมีอาการเริ่มชอบเพศเดียวกันครับ
"ผมพักอยู่กับรูมเมทหนึ่งคน อยู่ด้วยกันมาประมาณสี่ปีแล้วครับ
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหน เกิดขึ้นยังไง
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เพื่อนผมคนนี้มันประสบอุบัติเหตุที่ต่างจังหวัด แต่ผมไม่ได้ไปด้วย เนื่องจากติดงานสำคัญทางบ้าน
ปกติผมกับมันตัวไม่ค่อยห่างกันครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด กินข้าวสามมื้อด้วยกัน ตัวแทบจะติดกันอยู่แล้ว
มันก็มีแฟนของมันแต่เรียนคนละที ผมนี้โสดสนิทเรียนมหาวิทยาลัย ไม่มีแฟนเลย นี้พูดจริง
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นครับ หลังจากเพื่อนผมประสบอุบัติเหตุค่อนข้างหนัก ผมเองก็มีความรู้สึกว่าผมเปลี่ยนไป
ผมรู้สึกห่วงมันมาก มากขึ้น มากกว่าเดิม ห่วงแบบที่เพื่อนเค้าไม่ห่วงกันมั่งครับ ผมไม่แน่ใจ
ด้วยความรู้สึกผิดที่ผมไม่ได้อยู่กับมันตอนวันเกิดอุบัติเหตุ ผมจึงรีบกลับมาดูแลมันและทำทุกๆอย่างให้มันครับ
มีวันนึงผมคิดว่าถ้ามันตายไป ผมคงอยู่ไม่ได้ ร้องไห้ฟูมฟาย บ้าบออยู่คนเดียว นี้แหละครับที่ผมสับสนมากๆ
ทุกวันนี้ผมเป็นห่วงมันตลอดไม่ว่ามันจะไปไหนมาไหน ห่างจากสายตาผมสักสองสามชั่วโมงนี้ ใจผมไม่ดีแล้ว
นี้ช่วงปีใหม่ แยกย้ายกันกลับบ้านต่างจังหวัด ผมยิ่งเป็นห่วงมันมากขึ้น เพราะอยู่ไกลสายตาผมมากขึ้น
ครั้นจะโทรไปถามทุกวัน มันก็เกินเพื่อนไปแล้วมั่งครับ ผมเลยคอยดูว่าวันนี้ออนเฟชรึป่าว ถ้าออนแสดงว่ายังปกติดี
ไม่กล้าทักไปคุย ไม่กล้าโทรไปทุกวัน กลัวมันแปลกๆ
ผมกลับมาบ้าน ผมไม่เสพข่าวสารอุบัติเหตุหรือว่าข่าวสะเทือนใจอะไรเลย เพราะผมกลัว และคิดมาก
เก็บไปคิดเป็นเรื่องเป็นราว ผมไม่อยากให้มันเกิดอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป
ผมนอนไม่หลับเพราะคิดมาก และคิดถึงมันมาก กลัวไปซ่ะหมด เพราะมันเป็นคนประมาท ซุ่มซ่ามตลอด
แม่ผมบอกว่า นี้แหละเวลาแม่ห่วงลูก เมื่อลูกไปเรียนกรุงเทพคนเดียว มันก็แบบนี้และอาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
ผมกลัวตัวเองครับ ผมกลัวตัวเองจะชอบผู้ชายด้วยกันเอง ผมกลัวผมจะชอบมัน ถ้าผมไปพบจิตแพทย์ผมจะดีขึ้นไหมครับ
ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอระบายลงในพันทิปนี้แล้วกัน ผมไม่สามารถระบายที่เฟซบุ๊คตัวเองได้