ตำรวจก็คือ ประชาชน คนเสื้อแดง คนที่เห็นต่าง ก็คือประชาชน คนกรุงเทพ อีกส่วนก้ไม่ต้องการความวุ่นวายและความรุนแรง

ถ้าคุณเดินเฉยๆ ก็ยังจะทน แต่นี่มีอาวุธพกพา ไล่เข่นฆ่าทุบตีประชาชนคนที่เห็นต่าง  เวลา เสียงปืนดัง เสียงโห่ร้อง เสียงทุบตี เด็กๆในบ้านกระจองอแง หวาดหวั่นว่าลูกปืนมันจะพลัดหลงมาวิ่งใส่ ในกรุงเทพ มันไม่ไช่ว่าจะมีแต่คนที่ทนคุณได้ ประชาชนที่เห็นต่าง ต้องอดทน คนที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย ก็ต้องอดทน เวลาคุณเดินไปที่ใหน รถราติด ก็ห้ามบ่น  บ่นไม่ได้ ห้ามด่า ด่าไม่ได้ กลัวโดนโห่ไล่โดนทุบตี

คนเห็นต่าง ก็เป็นประชาชน คนในกรุงเทพ ตั้งมากมายที่ไม่อยากยุ่งการเมือง ไม่ได้เห็นด้วยกับพวกคุณ แต่เค้าก็คือประชาชน รัฐธรรมนูญ ก็ให้สิทธิเค้า คุ้มครองเค้า ไม่ได้ให้สิทธิแต่กับพวกคุณ โดยไม่ได้คุ้มครองคนอื่น

ตำรวจก้เป็นประชาชน มีหน้าที่ ทำงานมาตลอดชีวิต ยึดมั่นในหน้าที่ วันนี้ก็ต้องทำต่อไป แม้จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย มันไม่ได้เกี่ยวกับการเมือง ก็เพราะผู้บังคับบัญชาสั่งมา แต่เค้าก็คือประชาชน   ออกจากบ้านแต่เช้า หอมแก้มลูกชาย  ออกไปทำงาน หาเงินเลี้ยงลูก ตอนเย็นจะกลับ จะซื้อของเล่นมาด้วย
พวกคุณเข้ามา เค้าก้มา พวกคุณกลับไป แต่เค้าไม่ได้กลับไปด้วย  แล้ววันพรุ่งนี้ ลูกชายเค้า จะอยู่กับใคร เมื่อต่อนี้ไป ตอนเย็น พ่อจะไม่ได้กลับมาบ้านอีกแล้ว