สวัสดีห้องราชดำเนิน กับกระทู้แรกที่หมดความอดทน...

ล่าสุดตอนนี้ ถนนวิภาวิดีถูกปิด
....อืม แถวบ้านเลยตูเลย (อดทน)
วันนี้ได้ฟังเรื่องจากเพื่อนที่ทำงานในออฟฟิส ณ ตึกเอมโพเรี่ยมทาวเวอร์
เพื่อนบ่นว่า ในออฟฟิสเปิดBlue Skyทุกวัน ไม่ก็เอาipadมาเปิดระหว่างทำงาน ได้ยินแต่เสียงนกหวีด
จนกลับบ้านไปเสียงนกหวีดปี้ดๆมันก้องในหัว คนในออฟฟิสก็เดินมาถาม "ไม่ไปม๊อบเหรอ?"
เพื่อนก็บอก "อ๋อบ้านอยู่ไกลค่ะไปกลับไม่ไหว" (คือเพื่อนพยายามเลี่ยงทุกวิถีทางที่จะไม่ปะทะ)
คุณดีออก ก็ถามกลับว่า "ไม่รักชาติเหรอ?"

....... อยากเอาหัวมันยัดปากคุณดีออกแทนเพื่อนจริงๆ (เพื่อนไม่กล้าปะทะด้วยเพราะเพิ่งเข้าทำงานใหม่)
ไม่จบ ลูกของเจ้านายซึ่งยังเรียนประถมต้น ถูกสอนให้พูดคำว่า "ปีแสบหู"

เนี่ยเหรอคนที่โตเป็นผู้ใหญ่
เนี่ยนะคนที่เรียกจบมีการศึกษาที่ดี มีที่ทำงานที่ดีอยู่ย่านดีๆใจกลางเมืองเค้าคิดกันแบบนี้เหรอ
เราก็เด็กจบใหม่ เพิ่งเข้าทำงานเหมือนกัน จากเหตุการณ์ทุกๆวันที่ผ่านตาและหู
กรั่นกรองแล้ว อดทนแล้ว ทุกอย่าง เราหมดศรัทธากับการมีการศึกษาที่ดี
เราไม่อยากจะเชื่ออะไรในตัวผู้ใหญ่ที่เคยพูดว่า "เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด"
แต่ทุกวันนี้ เราได้เห็นผู้ใหญ่แม่มกัดกันเอง....อยากถามว่าไม่อายเยาวชนบ้างเหรอ??
แล้วที่เอาเด็กขึ้นไปปราศัยบนเวทีนี่คือ? สมงสมองนี่คือแบบมีอะไรข้างใน? ส่วนในของเซลล์ของซิลิบั้มทำให้ออกมาทำแบบนั้น?

ทุกๆวันนี้เรามีคำถามมากมายในหัว มีแต่คำว่า "ทำไม?"
ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม????
เกิดอะไรขึ้นกับทุกคน เกิดอะไรขึ้นกับประเทศชาติ เกิดอะไรขึ้นกับผู้ใหญ่รอบตัวเรา

แต่วันที่2นี่จะไปเลือกตั้ง
สวัสดี