ไม่มีเลยลุง

ที่ป้ายรถเมล์ กลางดึกคืนวันหนึ่ง ฉันนั่งรอรถเมล์ รอบตัวไม่มีใครเลย  
ชายชราร่างผอมอายุราวหกสิบกว่าเดินเข้ามาหาฉัน เขาเดินเข้ามาไกล้ ดูเหมือนเค้าตั้งใจจะเดินมาหาฉัน ฉันรู้สึกกังวล
พอได้ระยะที่จะคุยกันได้ ชายชราเอ่ยกับฉันว่า
"หนู ลุงขอห้าสิบบาทเป็นค่าข้าวให้ลุงหน่อยนะ ตั้งแต่เช้าลุงยังไม่ได้กินข้าวเลย"

'อย่าหลอกให้ยากเลย '... ฉันคิดอยู่ในใจ คนสมัยนี้ใช้วิธีหาเงินกันง่าย ๆอย่างนี้หรือ แค่เดินไปตามป้ายรถเมล์แล้วบอกกับคนโน้นคนนี้ว่าตกรถ ไม่มีเงิน จะไปหาลูก ขอเงินค่ารถ ขอเงินค่าข้าว แล้วคนที่ให้ก็กลายเป็นคนโง่  ถ้าวันหนึ่งหลอกได้สักสามสิบคน คนละห้าสิบบาท ก็ 1500 แล้ว
  
'หรือเค้าจะพูดจริง' ....ดูจากแววตาของเค้าแล้วเย็นชาจนฉันไม่กล้าสบตา เสื้อที่เค้าใส่มีรอยขาดหลายจุด
ความสับสนมันเกิดขี้นในใจฉัน แต่มันก็เป็นเพียงอาการชั่ววูบ ฉันตัดสินใจบอกชายคนนั้นไปว่า

"ไม่มีเลยลุง...."

รถประจำทางจอดป้าย ฉันรีบก้าวขึ้นรถ หาที่นั่ง รถค่อย ๆ ขยับออกจากป้าย ฉันไม่วายที่จะเหลือบไปมองชายชราคนนั้น ฉันเห็นเขาทอดตัวลงนั่งอย่างคนหมดแรง ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังใบหน้าเขา

ฉันถึงกับอื้ง เห็นน้ำตาเอ่อไหลออกมาจากใบหน้าเขา เขาก้มหน้าเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อ  
ฉ้นอยากเดินไปบอกคนขับรถเมล์ให้จอด แล้วฉันจะวิ่งเอาแบ็งร้อยสักใบไปให้ลุงคนนั้น แต่รถเมล์ก็วิ่งมาไกลแล้ว
ถ้าเรื่องที่ลุงคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริงล่ะ...ฉันก็กลายเป็นคนใจร้ายแบบที่ให้อภัยตัวเองไม่ได้เลย

.....เรื่องนี้ไม่ได้แต่งเอง อ่านในพันทิปตอนเข้ามาเล่นใหม่ ๆ  แต่ยังจำโครงเรื่องได้ รู้สึกคนเขียนบอกว่าเป็นเรื่องจริงด้วย....
ทำให้นึกไปว่า ชิวิตในกรุงเทพมันไว้ใจใครไม่ได้เลยหรือ?