เม็กกาโลดอน (Megalodon) นักล่าดึกดำบรรพ์แห่งห้วงมหาสมุทร: ความทรงพลังและการสูญพันธุ์

กระทู้สนทนา

ปริศนาเม็กกาโลดอน อะไรทำให้ฉลามที่ใหญ่ที่สุดในโลกสูญพันธุ์

ลอสแอนเจลิส – เม็กกาโลดอน  ฉลามขนาดใหญ่ที่สุดที่เคยแหวกว่ายในท้องมหาสมุทร  อาจจะตัวโตเกินไปจนทำให้มีแนวโน้มที่จะสูญพันธุ์
งานวิจัยชิ้นใหม่ชี้ว่า  ด้วยสาเหตุที่ลึกลับบางประการ  แม้ว่าสมาชิกขนาดเล็กที่สุดและใหญ่ที่สุดของสายพันธุ์จะมีขนาดยาวเท่าๆกัน  อสูรกายแห่งท้องทะเลนี้ขยายใหญ่ขึ้นในช่วงเวลา  14  ล้านปี  จากนั้นพวกมันก็สูญพันธุ์ไปหมด
ผู้ร่วมวิจัยคาตาลีนา  พิเมียนโต  นักศึกษาปริญญาเอกสาขาชีววิทยา  ของมหาวิทยาลัยฟลอริด้า  และสถาบันวิจัยเขตร้อนสมิธโซเนียนในปานามากล่าวว่า  แม้ว่าจะไม่ชัดเจนนักว่าเหตุใดเจ้าสัตว์ยักษ์นี้ถึงตัวโตขึ้นเรื่อยๆในช่วงวิวัฒนาการ  แต่ขนาดใหญ่ของมันนั่นเองที่อาจทำให้มันเสี่ยงต่อการสูญพันธุ์มากขึ้น  เธอนำเสนอผลงานวิจัยของเธอที่งานประชุมประจำปีของสมาคมสัตว์ดึกดำบรรพ์มีกระดูกสันหลัง  ปีที่  73

ยิ่งใหญ่ยิ่งดีจริงหรือ?

พีเมียนโตกล่าวว่า  เม็กกาโลดอนสามารถยาวได้ถึง  60  ฟุต (18  เมตร) และมีแรงกัดที่มีพละกำลังมากกว่าไทแรนโนซอรัส  เร็กซ์  มัจจุราแห่งท้องทะเลเหล่านี้ข่มขวัญท้องมหาสมุทรตั้งแต่ประมาณ  16  ถึง  2  ล้านปีที่แล้ว  แม้ว่านั่นดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน  แต่ฉลามสายพันธุ์อื่นๆนั้นอยู่รอดมาแล้ว  50  ล้านปีหรือนานกว่านั้นโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่มีนัยสำคัญในแปลนรูปร่างของมัน

“สายพันธุ์นี้ไม่ได้ประสบความสำเร็จอย่างที่พวกเราคิด”  พิเมียนโตกล่าว  “ฉลามหลายชนิดที่มีชีวิตอยู่ในยุคของเม็กกาโลดอนยังคงมีอยู่ทุกวันนี้”

ประวัติศาสตร์อันสั้นของเม็กกาโลดอนทำให้พิเมียนโตตั้งคำถามว่าเป็นเพราะขนาดตัวของฉลามชนิดนี้หรือไม่ที่สงผลต่อความสำเร็จด้านการวิวัฒนาการของพวกมัน

“ขนาดตัวส่งผลกระทบแทบจะทุกแง่มุมของระบบนิเวศน์และชีววิทยาของสิ่งมีชีวิต”  พิเมียนโตบอกกับ LiveScience  “เมื่อมีสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่โตมากอย่างเม็กกาโลดอน  นั่นอาจจะดีมากหรือแย่มากก็ได้”

พิเมียนโตกล่าวว่า  บรรดาสัตว์ใหญ่จะสามารถกินอาหารได้หลากหลายกว่า  และเป็นนักล่าที่ดุร้ายกว่าเหล่าสหายแคระของพวกมัน  แต่เพราะว่าพวกมันกินสัตว์หลายชนิดกว่า  มันจึงมีการแข่งขันที่มากกว่าเช่นกันเพื่อจะแย่งชิงสัตว์เหล่านั้น  และระบบนิเวศสามารถรองรับความหนาแน่นของประชากรได้ต่ำลง  เนื่องจากพวกมันต้องการทรัพยากรมากกว่า  รวมถึงพื้นที่  เพื่อที่จะมีชีวิตรอด  เมื่ออาหารค่อยๆลดลง  สิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ก็อาจต้องลำบากในการหาอาหารให้เพียงพอ

ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
พิเมียนโตได้ไปเยือนพิพิธภัณฑ์หลายแห่งรอบโลก  และวัดขนาดฟันของตัวอย่างเม็กกาโลดอน  ประมาณ  400  ตัว  จากการวัดนั้น  เธอได้คาดคะเนขนาดตัวในระยะสุดท้ายของมันก่อนที่จะสูญพันธุ์

เธอสรุปว่าในขณะที่ขนาดที่ใหญ่ที่สุดและเล็กที่สุดของสุดของเจ้าสัตว์ชนิดนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ  แต่กลับมีสัตว์ร้ายที่ขนาดใหญ่มากขึ้นในช่วงท้ายของวิวัฒนการของมัน

ยังคงไม่ชัดเจนนักว่าทำไมเจ้ายักษ์ร้ายถึงได้ขนาดใหญ่ขึ้น  แต่พิเมียนโตวางแผนที่จะดูข้อมูลทางด้านภูมิอากาศและข้อมูลของสายพันธุ์อื่นๆเพื่อค้นหาคำตอบ

“บางทีอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับการสืบพันธุ์และสภาพภูมิอากาศที่ทำให้เกิดรูปแบบเช่นนั้น  หรือกับเหยื่อ  และคู่แข่งของพวกมัน  ที่ทำให้สายพันธุ์นี้ใหญ่ขึ้น”  พิเมียนโตกล่าว

ไม่ว่าจะอย่างไร  การที่ตัวโตนั้นอาจทำให้พวกมันเสี่ยงต่อการสูญพันธุ์มากขึ้น  แม้ว่าเขี้ยวยักษ์จะสูญพันธุ์ไปแล้ว  แต่สายพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับมัน  อย่างฉลามขาว  ก็ยังข่มขวัญท้องทะเลอยู่ตราบจนทุกวันนี้

“การเพิ่มขนาดในสายพันธุ์เม็กกาโลดอนที่อาจเป็นไปได้ในช่วงธรณีกาลนั้นจำเป็นจะต้องทดสอบต่อไป  โดยการพิจารณาเม็กกาโลดอนที่รวบรวมจากทั่วโลก  แต่ไอเดียนี้ก็สำคัญที่จะเข้าใจในการเจริญและสูญพันธุ์ของนักล่าสายพันธุ์สูงสุด  ซึ่งจะต้องมีผลกระทบที่สำคัญต่อระบบนิเวศของมหาสมุทร”  เคนชู  ชิมาดะ  นักโบราณชีววิทยา  ของมหาวิทยาลัยเดอโปลในชิคาโก  ผู้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานวิจัยครั้งนี้กล่าว

ฉลามยักษ์ดึกดำบรรพ์ขนาด 60 ฟุตฉีกเนื้อเหล่าวาฬยักษ์ได้อย่างไร
ความน่ากลัวของเม็กกาโลดอน  นักล่าวาฬ

ด้วยลำตัวที่ยาวมากกว่า 60 ฟุต  เม็กกาโลดอน  (ซึ่งแปลว่า  “เขี้ยวยักษ์”)  คือสุดยอดนักล่าในมหาสมุทรจนกระทั่งพวกมันสูญพันธุ์ไปเมื่อสองล้านปีก่อน

พวกมันตัวใหญ่กว่าไทแรนโนซอรัส เร็กซ์มาก เม็กกาโลดอนนั้นหนักมากถึง 100 ตัน ในขณะที่ทีเร็กซ์หนักเพียง 9 ตันเท่านั้น

ความจริงแล้วทีเร็กซ์อาจกลายเป็นของว่างจานด่วนสำหรับเม็กกาโลดอนเลยก็ว่าได้ หัวของมันนั้นเข้าไปในปากฉลามขนาดมหึมาได้อย่างสบายๆ

โครงกระดูกของฉลามนั้นเป็นกระดูกอ่อนแทบจะทั้งหมด ฉะนั้นซากทั้งหมดที่เหลืออยู่ของเม็กกาโลดอนจึงเป็นกระดูกขนาดเท่าจานเพียงไม่กี่ชิ้นจากกระดูกสันหลังของมัน และฟันที่แหลมคมมากยาวเจ็ดนิ้ว

จากซากฟอสซิลพวกนี้และสายพันธุ์ที่ใกล้กันอย่างฉลามขาว นักวิทยศาสตร์จึงสามารถคาดคะเนขนาดและรูปร่างของเม็กกาโลดอนได้

ซากฟันของเม็กกาโลดอนที่รู้จักกันนั้น หลายชิ้นมาจากเนินฟันฉลาม (Shark Tooth Hill) ใกล้กับเบเกอร์สฟิลด์ แคลิฟอเนีย

ในยุคไมโอซีนพื้นที่ตรงนั้นจะปกคลุมไปด้วยมหาสมุทรและเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ทะเล

บรรดานักวิทยศาสตร์ (และคนทั่วไป) สามารถมาขุดซากฟอสซิลจากเนินฟันฉลามที่ครอบครองโดยเอกชนได้

ฟันยังคงความแหลมคมอยู่แม้ว่าจะผ่านมาแล้วหลายล้านปี พวกมันสร้างบาดแผลที่ต้องเย็บหลายเข็มได้ง่ายๆ

ซากฟอสซิลของวาฬถูกพบว่าตกเป็นเหยื่อ โดยส่วนหัวหายไป เจ้าของเนินฟันฉลาม ฌอนและลิซ่าโทฮิล สงสัยมานานแล้วว่าเจ้าวาฬตัวนี้ถูกสังหารโดยเม็กกาโลดอนหรือไม่

เพื่อหาคำตอบว่าวาฬตัวนี้โดนเม็กกาโลดอนกินหรือเปล่า มิธบัสเตอร์สของดิสคัพเวอร์รี่ชาแนลจึงเริ่มสร้างเม็กกาโลดอนจำลองออกมาเพื่อทดสอบการกัดของมัน

โปรเจ็คแบบนี้เป็นการผสมผสานระหว่างวิทยศาสตร์และการคาดเดา เนื่องจากไม่มีซากฟอสซิลแบบสมบูรณ์ ทีมมิธบัสเตอร์สจึงต้องคำนวณจากซากฟันและรูปร่างของขากรรไกรของฉลามขาวเพื่อนำมาออกแบบขากรรไกรของเม็กกาโลดอน

เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลถ้าหากมันจะกินเหยื่อตัวใหญ่เข้าไปได้ เพราะขนาดของมันนั้นต้องการแคลอรี่จำนวนมากเพียงเพื่อให้เคลื่อนที่ไปได้เรื่อยๆ

แม้ว่าวาฬที่ใหญ่ที่สุดในปัจจุบัน ซึ่งก็คือวาฬน้ำเงิน จะยังมีขนาดใหญ่กว่าเม็กกาโลดอนส่วนใหญ่อยู่มาก แต่มันก็เป็นไปได้ว่าฉลามพันธุ์นี้สามารถสังหารเหยื่อที่ตัวใหญ่กว่ามันได้ นักวิทยาศาสตร์บางคนคิดว่าเจ้าฉลามล้มวาฬด้วยการกัดครีบให้ขาด บางคนจินตนาการว่าเม็กกาโลดอนอาจมีนิสัยในการล่าคล้ายกับฉลามขาวในยุคนี้ โดยฉลามยักษ์หลายตัวจะว่ายน้ำล้อมรอบ และกินสัตว์ตัวหนึ่งด้วยคำใหญ่ๆ

จิม ชาริตส์ วิศวกรผู้ตรวจสอบการสร้างขากรรไกรและฟันเม็กกาโลดอน ทำงานร่วมกับ ชัค เชียมมากลิโอ นักบรรพชีวินวิทยา แห่ง มหาวิทยาลัยไรต์สเตต และลูกศิษย์ของเขา ไมเคิล เทย์เลอร์ เพื่อออกแบบขากรรไกรให้เป็นไปตามหลักวิทยศาสตร์เท่าที่จะเป็นไปได้

นักวิทยาศาสตร์ยังได้ค้นพบกระดูกวาฬเป็นรอยครูด หรืออยู่ใกล้กับซากฟันของเม็กกาโลดอนมาก

ขากรรไกรที่ทีมมิธบัสเตอร์สได้สร้างขึ้นจะต้องกัดได้ด้วยแรงกด 20,000 ปอนด์ ฉลามขาวสมัยนี้มีแรงกัดเพียงแค่ไม่กี่ตันเท่านั้น

ทีมมิธบัสเตอร์สได้สร้างหุ่นจำลองด้วยวัสดุที่เลียนแบบกระดูกและเนื้อเยื่อของวาฬยักษ์ซึ่งพบที่เนินฟันฉลาม

ขากรรไกฉลามเครื่องจักรนี้กัดทะลุเข้าไปในเนื้อจำลอง

เม็กกาโลดอนกินปลาฉลามอื่นๆ ที่คล้ายกับหุ่นจำลองตัวเต็มของฉลามกระทิงตัวนี้

มันกัดถังเบียร์จนแตกอย่างรวดเร็ว

ขากรรไกรทรงพลังบดถังเบียร์เหล็กอัดแรงดัน

และถังไวน์นี่ด้วย

ขากรรไกรของมันกว้างกว่าโซฟาขนาดขนาดใหญ่สุด

มันยังบดเจ็ทสกีได้ด้วย

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองให้มันบดโต๊ะฟุตบอลดูก็แล้วกัน

ด้วยการใช้บล็อคโฟม ทีมชาร์กซิลล่าพบว่าเม็กกาดอนสามารถกัดได้ประมาณ 30 ลูกบาศก์ฟุต ซึ่งขนาดเกือบเท่าเนื้อประมาณ 2,000 ปอนด์

แรงกัดบนโฟมนั้นแรงมากจนทำให้ แกรนต์ อิมาฮารา ผู้ดำเนินรายการ ตกจากเวที

ถึงแม้จะเกือบแน่นอนแล้วว่ามันสูญพันธุ์ไปแล้วเกือบสองล้านปี่แล้ว ไม่ว่าดิสคัฟเวอร์รี่ชาแนลจะบอกว่ายังไงก็ตาม เราก็ยังเรียนรู้เรื่องเม็กกาโลดอนอยู่ตลอดเวลา ยกตัวอย่างเช่น เมื่อไม่นานมานี้ “เนอร์สเซอรี่” อายุสิบล้านปี ได้ถูกค้นพบตรงบริเวณชายฝั่งของปานามา ที่ซึ่งนักล่าที่น่ากลัวเคยเลี้ยงลูกตัวอ่อนของพวกมัน

ผลของการค้นพบครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่าแม้แต่ลูกอ่อนของเม็กกาโลดอนยังขนาดยาวได้ถึง 35 ฟุต แม้แต่การคาดการณ์ขั้นต่ำของขนาดโตเต็มวัยของมัน (สีแดง) ก็ยังทำให้บรรดาฉลามวาฬ (สีม่วง) และฉลามขาว (สีเขียว) ดูตัวเล็กลงไปถนัดตา