ตั้งแต่ดูมาบทละครไม่สมเหตุสมผลมาก
ตั้งแต่ฉากที่ แม่ของสบันงาฆ่าตัวตาย ลูกสาวกำลังจะถูกข่มขืนแท้ๆ แทนที่จะเอามีดไปแทงคนร้ายกลับเอามีดมาแทงตัวเองตาย
ก็เข้าใจนะว่า ตัวละครกำลังคิดสั้นอยู่ เพราะตัวเองเป็นโรคร้ายกลัวเป็นภาระลูก แต่ในสถานการณ์เช่นนั้น แม่ควรจะช่วยลูกก่อนสิ เพราะถ้าตัวเองตายแล้ว ลูกยังจะโดนข่มขืนเองมันก็สิ้นคิดเกินไป ที่สำคัญนะแม่เอามีดแทงตัวเองครั้งเดียวยังไม่พอ ยังเอามีมาแทงตัวเองซ้ำได้อีก...
แล้วหลังจากนั้นสบันงาก็กลายเป็นคนเร่ร่อน มีแต่คนคิดจะข่มขืน ทำไมสบันงาโชคร้ายขนาดนี้
พอคุณหญิงออกตามหลายสบันงา สบันงาก็หาอุบายรอคุณหญิง โดยไม่ให้ใครจำเธอได้ บังเอิญมากที่คนตาบอดเดินผ่าน เธอเลยคิดออกว่าจะแกล้งเป็นคนตาบอด
เธอไปนั่งที่ริมน้ำคิดหาอะไรมาพลางตัวบังเอิญมากกก มีผ้าขาวม้าหล่นมาจากไหนก็ไม่รู้ เธอเลยได้ผ้ามาปิดบังใบหน้า
หลังจากนั้นสบันงาก็เข้ามาในบ้านท่านเจ้าพระยา สบันงาก็บังเอิญไปเจอคนใช้บ้านท่านนินทาเจ้านายเลยโดยทำร้ายเกือบโดนข่มขืน
สบันงาพยายามหลบหลีกท่านเจ้าพระยา หลบเท่าไหร่ก็ยังบังเอิญเจอ
ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหลบหลีกจริงหรือป่าว เพราะเจอตลอด บางทีก็ซุ่มซ่ามไปซน
อย่างวันนี้ สบันงานึกอะไรอยู่ถึงได้ไปเก็บดอกไม้ตอนดึกๆ ให้ท่านเจ้าพระยามารวนรามได้
รู้สึกว่าบทสบันงาน่ารำคาญมาก วกวน เจอเต่เหตุการณ์ซ้ำๆ โชคร้ายสุดสุด
คือหัตถาครองพิภพเวอร์ชั่นนี้ก็คือละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง จากนิยายน้ำดีกลายเป็นละครน้ำเน่า ได้ไม่ยาก
แค่เขียนบทให้เกิดเหตุบังเอิญบ่อยๆ ตัวละครเผชิญเคราะห์กรรมแบบเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตัวละครเอกดีจนซื่อ ซื่อจนเหมือนจะโง่
จากที่สังเกตุมาบทละครของ วรพันธ์ ระวี มักนะเป็นแบบนี้ตลอดบางเรื่องก็สนุกนะ แต่กลับคือหัตถาครองพิภพแล้ว เขียนบทแบบนี้รับไม่ได้จริงๆ
คือหัตถาครองพิภพ เขียนบททำให้คนดูรำคาญตัวละครได้ดีมาก
ตั้งแต่ฉากที่ แม่ของสบันงาฆ่าตัวตาย ลูกสาวกำลังจะถูกข่มขืนแท้ๆ แทนที่จะเอามีดไปแทงคนร้ายกลับเอามีดมาแทงตัวเองตาย
ก็เข้าใจนะว่า ตัวละครกำลังคิดสั้นอยู่ เพราะตัวเองเป็นโรคร้ายกลัวเป็นภาระลูก แต่ในสถานการณ์เช่นนั้น แม่ควรจะช่วยลูกก่อนสิ เพราะถ้าตัวเองตายแล้ว ลูกยังจะโดนข่มขืนเองมันก็สิ้นคิดเกินไป ที่สำคัญนะแม่เอามีดแทงตัวเองครั้งเดียวยังไม่พอ ยังเอามีมาแทงตัวเองซ้ำได้อีก...
แล้วหลังจากนั้นสบันงาก็กลายเป็นคนเร่ร่อน มีแต่คนคิดจะข่มขืน ทำไมสบันงาโชคร้ายขนาดนี้
พอคุณหญิงออกตามหลายสบันงา สบันงาก็หาอุบายรอคุณหญิง โดยไม่ให้ใครจำเธอได้ บังเอิญมากที่คนตาบอดเดินผ่าน เธอเลยคิดออกว่าจะแกล้งเป็นคนตาบอด
เธอไปนั่งที่ริมน้ำคิดหาอะไรมาพลางตัวบังเอิญมากกก มีผ้าขาวม้าหล่นมาจากไหนก็ไม่รู้ เธอเลยได้ผ้ามาปิดบังใบหน้า
หลังจากนั้นสบันงาก็เข้ามาในบ้านท่านเจ้าพระยา สบันงาก็บังเอิญไปเจอคนใช้บ้านท่านนินทาเจ้านายเลยโดยทำร้ายเกือบโดนข่มขืน
สบันงาพยายามหลบหลีกท่านเจ้าพระยา หลบเท่าไหร่ก็ยังบังเอิญเจอ
ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหลบหลีกจริงหรือป่าว เพราะเจอตลอด บางทีก็ซุ่มซ่ามไปซน
อย่างวันนี้ สบันงานึกอะไรอยู่ถึงได้ไปเก็บดอกไม้ตอนดึกๆ ให้ท่านเจ้าพระยามารวนรามได้
รู้สึกว่าบทสบันงาน่ารำคาญมาก วกวน เจอเต่เหตุการณ์ซ้ำๆ โชคร้ายสุดสุด
คือหัตถาครองพิภพเวอร์ชั่นนี้ก็คือละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง จากนิยายน้ำดีกลายเป็นละครน้ำเน่า ได้ไม่ยาก
แค่เขียนบทให้เกิดเหตุบังเอิญบ่อยๆ ตัวละครเผชิญเคราะห์กรรมแบบเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตัวละครเอกดีจนซื่อ ซื่อจนเหมือนจะโง่
จากที่สังเกตุมาบทละครของ วรพันธ์ ระวี มักนะเป็นแบบนี้ตลอดบางเรื่องก็สนุกนะ แต่กลับคือหัตถาครองพิภพแล้ว เขียนบทแบบนี้รับไม่ได้จริงๆ