อยากให้เพื่อนๆ แบ่งปันประสบการณ์ที่เจอกัน 'แฟน' ในครั้งแรก ว่าเป็นมายังไง
จากคนไม่รู้จัก เลื่อนสถานะมารู้จักกัน
จากคนที่เป็นเพื่อน เลื่อนสถานะมาเป็นคนรักกัน
เอาทั้งสมหวังและไม่สมหวังก็ได้ค่ะ แบบว่าพอคิดถึงเรื่องนี้ที่ไหร่ ก็อมยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
ของเรา
::แฟนคนแรก::
เจอกันตอนเข้าค่ายธรรมะตอนม.4 เราทั้งสองอยู่กลุ่มเดียวกัน เขานั่งแถวหน้า เยื้องเราไป 2 คน ส่วนเรานั่งแถวหลัง
ช่วงแรกเรากับเพื่อนก็มองว่า เฮ้ย เด็กใหม่คนนี้หล่อดี ตัวขาวๆ จมูกโด่งๆ จากนั้นเราก็แอบเหลือบมองเขาบ่อยมาก
ที่มองบ่อยได้เพราะเรานั่งหลังเขาไง แอบมองได้สะดวก ก็เลยฟินไป จนกระทั้งมีกิจกรรมให้เล่น
คือ ให้สมาชิกแต่ละกลุ่มเข้าไปอยู่ในเชือกที่มัดเป็นวงกลม แล้วพากันเดินให้ไปถึงจุดหมาย กลุ่มนึ่งประมาณ 12 คนได้
แบบว่าเบียดกันมากๆ เราก็โดนเบียดจนไปเหยียบรองเท้าเขา (ดีนะไม่ขาด) เราก็เฮ้ยยย ทำไงดี เขาก็หันหน้ามามอง
เราก็ยิ้มแหย่ๆ บอกว่า 'ขอโทษนะ' แค่นั้นแหละ แล้วเราก็ค่อยๆ มูฟตัวเองให้ออกห่าง แบบว่าอายมาก
จนกระทั้งกิจกรรมเสร็จ ก็เข้าไปนั่งพระเทศน์ฟังธรรมเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เรารู้สึกว่ามีคนหันมามองเราบ่อยๆ
มองจนบางครั้งเราสบตากัน มองจนบางครั้งเรารู้สึกได้แล้วเราไม่หันไปสบตา แบบว่าอายเขิน ใช่แล้ว เขานั้นเอง
เราเริ่มรู้สึกว่า มีไรแปลกไปป่าว ใจหนึ่งก็แบบแค้นป่าวว่ะ อีกใจก็มาชอบเราป่าวเนี้ย (เซ้นส์มันบอก)
จนในที่สุดเปิดเทอม ช่วงสัปดาห์แรก ผู้ชายคนนี้แอบเดินผ่านหน้าห้องเราบ่อยมาก มากับเพื่อนเราที่เคยเรียนด้วยกันสมัยม.ต้น
เช้ามาละ กลางวันมาล่ะ ไอ้เราก็อะไรเนี้ย มาทำไม มาจีบใคร มาหาใคร ก็แอบกลัวว่าเขาจะไปจีบคนอื่นเหมือนกัน
แต่เอ๊ะ สายตามองมาที่เรานี่หน่า >///< จนในที่สุด เย็นวันหนึ่งหลังจากกลับมาจากโรงเรียน ก็ไปเดินคลองถมกับเพื่อน
เราก็ขับรถสวนทางกัน พอเพื่อนมาส่งเราที่บ้านสักพัก เราก็นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน มีรถมอไซค์ขับผ่านหน้าบ้าน
เขานั้นเอง ขับวนไปวนมาหลายรอบมาก เราก็เห็นไง เฮ้ยยย อายอ่ะ แบบนี้ไม่ได้หลงตัวเองแล้ว มันสนใจเราแน่
เรารีบวิ่งขึ้นบ้าน แอบมากรี๊ดแบบไม่มีเสียงในบ้าน ฮาๆ แล้วก็ลงไปยืนเนียนๆ ต่อ ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้เลย
มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก รักครั้งแรกตอนอายุ 15 ม.4 ใสมาก แล้วสักพักก็มีคนโทรเข้ามาเบอร์บ้าน
เราก็รับ จะเป็นใครไปได้อีกละ ถ้าไม่ใช่เขา (สงสัยขอเบอร์มาจากเพื่อน) ก็คุยกันหนุงหนิงๆ ต้องแอบคุยเบาๆ
เพราะกลัวพ่อมาก และทุกๆ วันเวลาประมาณ 18.00-19.00 น. เขาจะโทรมาตลอด แล้วเราก็เป็นแฟนกัน...
คู่เราเป็นคู่ที่ น่าอิจฉาและน่าหมั่นไส้ ในเวลาเดียวกัน เพราะฝ่ายชายเขาฮอตมาก ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แอบชอบกันตรึม
ตัวเราก็โดนสายตาพิฆาตจากหลายคนเลยนะ แต่เราไม่แคร์ เพราะเราก็มีความสุขที่เราได้เป็นแฟนกับเขา
ในทุกๆ วันของเรารู้สึกสดใสมาก ฮาๆ เป็นแฟนกันตั้งแต่ม.4 จนถึงม.6 ทะเลากันบ้าง แต่เขาก็ยอมเราตลอด
ตามใจตลอด เขาก็มีที่ทำให้เราเสียใจบ้างนะ เรื่อง ผู้หญิง ทุกครั้งที่เราจับได้ เราจะแบบ เอาอีกแล้วเหรอ ร้องไห้ๆ
ทรมานมาก แต่สุดท้ายพอจับได้ เขาก็จะเลือกเรา แต่พอเป็นบ่อยเข้าเราก็เหนื่อยหน่าย เริ่มชิน เริ่มมีเกราะป้องกัน
ตอนเจอเเรกๆ ทำใจไม่ได้หรอก แต่พอหลายคนเขา เริ่มชินละ เริ่มไม่อยากไปต่อแล้วกับคนนี้...ก็เลยตัดสินใจเลิก
ไม่ตามง้อแล้ว ไม่ยอมแล้ว พอแล้ว ก็เลยเลิกตอนม.6 เขาก็มาง้อนะ ให้คำสัญญาต่างๆ แต่เรา ไม่เอาแล้ว
จนกระทั้งเราเรียนมหาวิทยาลัย เราก็มีแฟนอีกคน แฟนคนแรกก็โทรมาหาเรานะ บอกว่า ยังคิดถึงอยู่
เราก็บอกว่าไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อ อย่ามาแสดงละคร โทรมาก็รับบ้างไม่รับบ้าง แต่เขาโทรมาตลอดเลยนะ
4 ปีที่เราเรียนมหาวิยาลัย โทรมาตลอด พอเรารับก็จะบอกว่า 'คิดถึง' ตลอด เราก็ไม่รู้ว่าเขาพูดมันจริงเปล่า
แต่เขาบอกว่า เราเป็นรักแรกของเขา เป็นคนรักคนแรก ถึงเลิกกันไปนานแค่ไหนมันก็ยังจดจำได้ตลอด
มันก็คงจะจริงนะ เพราะบางครั้งเรานึกถึงเรื่อง ถึงเหตุการณ์ตอนที่เราอยู่กับแฟนคนแรก เราก็มักจะอมยิ้มออกมาเสมอ
ยาวไปเนอะ....แล้วของเพื่อนๆ เป็นไงบ้างคะ แชร์กันจ้า
มาเล่าเหตุการณ์ที่เจอ 'คนรักของเรา' แบบแรกพบกันเถอะ
จากคนไม่รู้จัก เลื่อนสถานะมารู้จักกัน
จากคนที่เป็นเพื่อน เลื่อนสถานะมาเป็นคนรักกัน
เอาทั้งสมหวังและไม่สมหวังก็ได้ค่ะ แบบว่าพอคิดถึงเรื่องนี้ที่ไหร่ ก็อมยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
ของเรา
::แฟนคนแรก::
เจอกันตอนเข้าค่ายธรรมะตอนม.4 เราทั้งสองอยู่กลุ่มเดียวกัน เขานั่งแถวหน้า เยื้องเราไป 2 คน ส่วนเรานั่งแถวหลัง
ช่วงแรกเรากับเพื่อนก็มองว่า เฮ้ย เด็กใหม่คนนี้หล่อดี ตัวขาวๆ จมูกโด่งๆ จากนั้นเราก็แอบเหลือบมองเขาบ่อยมาก
ที่มองบ่อยได้เพราะเรานั่งหลังเขาไง แอบมองได้สะดวก ก็เลยฟินไป จนกระทั้งมีกิจกรรมให้เล่น
คือ ให้สมาชิกแต่ละกลุ่มเข้าไปอยู่ในเชือกที่มัดเป็นวงกลม แล้วพากันเดินให้ไปถึงจุดหมาย กลุ่มนึ่งประมาณ 12 คนได้
แบบว่าเบียดกันมากๆ เราก็โดนเบียดจนไปเหยียบรองเท้าเขา (ดีนะไม่ขาด) เราก็เฮ้ยยย ทำไงดี เขาก็หันหน้ามามอง
เราก็ยิ้มแหย่ๆ บอกว่า 'ขอโทษนะ' แค่นั้นแหละ แล้วเราก็ค่อยๆ มูฟตัวเองให้ออกห่าง แบบว่าอายมาก
จนกระทั้งกิจกรรมเสร็จ ก็เข้าไปนั่งพระเทศน์ฟังธรรมเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เรารู้สึกว่ามีคนหันมามองเราบ่อยๆ
มองจนบางครั้งเราสบตากัน มองจนบางครั้งเรารู้สึกได้แล้วเราไม่หันไปสบตา แบบว่าอายเขิน ใช่แล้ว เขานั้นเอง
เราเริ่มรู้สึกว่า มีไรแปลกไปป่าว ใจหนึ่งก็แบบแค้นป่าวว่ะ อีกใจก็มาชอบเราป่าวเนี้ย (เซ้นส์มันบอก)
จนในที่สุดเปิดเทอม ช่วงสัปดาห์แรก ผู้ชายคนนี้แอบเดินผ่านหน้าห้องเราบ่อยมาก มากับเพื่อนเราที่เคยเรียนด้วยกันสมัยม.ต้น
เช้ามาละ กลางวันมาล่ะ ไอ้เราก็อะไรเนี้ย มาทำไม มาจีบใคร มาหาใคร ก็แอบกลัวว่าเขาจะไปจีบคนอื่นเหมือนกัน
แต่เอ๊ะ สายตามองมาที่เรานี่หน่า >///< จนในที่สุด เย็นวันหนึ่งหลังจากกลับมาจากโรงเรียน ก็ไปเดินคลองถมกับเพื่อน
เราก็ขับรถสวนทางกัน พอเพื่อนมาส่งเราที่บ้านสักพัก เราก็นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน มีรถมอไซค์ขับผ่านหน้าบ้าน
เขานั้นเอง ขับวนไปวนมาหลายรอบมาก เราก็เห็นไง เฮ้ยยย อายอ่ะ แบบนี้ไม่ได้หลงตัวเองแล้ว มันสนใจเราแน่
เรารีบวิ่งขึ้นบ้าน แอบมากรี๊ดแบบไม่มีเสียงในบ้าน ฮาๆ แล้วก็ลงไปยืนเนียนๆ ต่อ ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้เลย
มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก รักครั้งแรกตอนอายุ 15 ม.4 ใสมาก แล้วสักพักก็มีคนโทรเข้ามาเบอร์บ้าน
เราก็รับ จะเป็นใครไปได้อีกละ ถ้าไม่ใช่เขา (สงสัยขอเบอร์มาจากเพื่อน) ก็คุยกันหนุงหนิงๆ ต้องแอบคุยเบาๆ
เพราะกลัวพ่อมาก และทุกๆ วันเวลาประมาณ 18.00-19.00 น. เขาจะโทรมาตลอด แล้วเราก็เป็นแฟนกัน...
คู่เราเป็นคู่ที่ น่าอิจฉาและน่าหมั่นไส้ ในเวลาเดียวกัน เพราะฝ่ายชายเขาฮอตมาก ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แอบชอบกันตรึม
ตัวเราก็โดนสายตาพิฆาตจากหลายคนเลยนะ แต่เราไม่แคร์ เพราะเราก็มีความสุขที่เราได้เป็นแฟนกับเขา
ในทุกๆ วันของเรารู้สึกสดใสมาก ฮาๆ เป็นแฟนกันตั้งแต่ม.4 จนถึงม.6 ทะเลากันบ้าง แต่เขาก็ยอมเราตลอด
ตามใจตลอด เขาก็มีที่ทำให้เราเสียใจบ้างนะ เรื่อง ผู้หญิง ทุกครั้งที่เราจับได้ เราจะแบบ เอาอีกแล้วเหรอ ร้องไห้ๆ
ทรมานมาก แต่สุดท้ายพอจับได้ เขาก็จะเลือกเรา แต่พอเป็นบ่อยเข้าเราก็เหนื่อยหน่าย เริ่มชิน เริ่มมีเกราะป้องกัน
ตอนเจอเเรกๆ ทำใจไม่ได้หรอก แต่พอหลายคนเขา เริ่มชินละ เริ่มไม่อยากไปต่อแล้วกับคนนี้...ก็เลยตัดสินใจเลิก
ไม่ตามง้อแล้ว ไม่ยอมแล้ว พอแล้ว ก็เลยเลิกตอนม.6 เขาก็มาง้อนะ ให้คำสัญญาต่างๆ แต่เรา ไม่เอาแล้ว
จนกระทั้งเราเรียนมหาวิทยาลัย เราก็มีแฟนอีกคน แฟนคนแรกก็โทรมาหาเรานะ บอกว่า ยังคิดถึงอยู่
เราก็บอกว่าไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อ อย่ามาแสดงละคร โทรมาก็รับบ้างไม่รับบ้าง แต่เขาโทรมาตลอดเลยนะ
4 ปีที่เราเรียนมหาวิยาลัย โทรมาตลอด พอเรารับก็จะบอกว่า 'คิดถึง' ตลอด เราก็ไม่รู้ว่าเขาพูดมันจริงเปล่า
แต่เขาบอกว่า เราเป็นรักแรกของเขา เป็นคนรักคนแรก ถึงเลิกกันไปนานแค่ไหนมันก็ยังจดจำได้ตลอด
มันก็คงจะจริงนะ เพราะบางครั้งเรานึกถึงเรื่อง ถึงเหตุการณ์ตอนที่เราอยู่กับแฟนคนแรก เราก็มักจะอมยิ้มออกมาเสมอ
ยาวไปเนอะ....แล้วของเพื่อนๆ เป็นไงบ้างคะ แชร์กันจ้า