อยู่ๆอะไรดลใจก็ไม่ทราบ ตัดสินใจจองตั๋วบินไปเที่ยวคนเดียว

บอกแม่ก่อนจองตั๋วไม่ถึงอาทิตย์ ตอนจองไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ยังไม่รู้เลยว่าทำไม่อยากไป ไม่ได้เพลนอะไรทั้งนั้น

ไม่รู้เลยว่าจะพักที่ไหน เที่ยวที่ไหน จะไปกินอะไร  จองไปทื่อๆซะงั้น แถมจองล่วงหน้าตั้งสองเดือนครึ่ง(เกือบสามเดือน)

จนตอนนี้เพิ่งมาคิดได้ว่า "กรูจองทำไมฟระ"  

แต่ก็ได้คำตอบและจุดหมายของการเดินทางคนเดียวครั้งนี้จนได้(ทั้งที่อีกสิบเอ็ดวันจะไปแล้ว)

อาจเป็นเพราะว่าเราเป็นลูกแหงติดแม่มาแต่เด็ก อยากกินอะไรอยากได้อะไรก็มีคนทำให้หาให้ ทำให้

ชีวิตวันๆก็ไปเรียน กลับบ้าน ทำการบ้าน กิน นอน จบ ไม่มีสังคมไม่มีเพื่อนhangout รู้สึกว่าชีวิตไร้ค่า

เกิดอาการเบื่อ เซ็งชีวิต  อยากเปลี่ยนแปลงชีวิต

ลอง searchหาในเน็ตว่า มีอะไรที่ให้เรารู้สึกว่าตัวเองมีค่าบ้าง

แล้วก็สดุดตากับบทความของคนๆนึง เค้าบอกประมานว่า "มัวแต่ใช้เวลาหาเงินเก็บเงิน ถึงตอนแก่เราจะรวย.....

แต่เราก็ไปเที่ยวที่ไหนไม่ได้มากมายอยู่ดี เพราะสังขารไม่อำนวย........"

เราเลยคิดว่าประสบการ์ณชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันก็เป็นบทเรียนดีดีที่ไม่อาจซื้อหรือหาที่ไหนได้

มีอยู่ช่วงหนึ่งแม่เราทิ้งเราอยู่บ้านคนเดียวสองอาทิตย์ ทิ้งเงินไว้ให้จับจ่าเอง

แล้ววันนึ่งเรามีเงินเหลือน้อยมากแต่กว่าแม่จะกลับอีกสามวัน เราเลยใช้เงิบแบบประหยัดสุดยอด

จากนั้นมาเราก็เรียนรู้คุณค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์

เราจึงตัดสินใจหางานทำ รายได้ที่ได้มาจะเอาไปเที่ยวซานฟรานปลายปีนี้ จะได้ไม่ต้องแบมือขอเงินแม่(มันดูน่าเกลียดอะ)

และทั้งหมดนี้เป็นจุดประกายที่ทำให้เราอยากไปเที่ยว อยาก explore the world อยากหาประสบการ์ณชีวิต ไม่อยากเป็นเต่าในกระดอง

อยากทำอะไรเพื่อตัวเองและผู้อื่น "ชีวิตที่มีค่าคือการทำให้ตัวเองมีค่า และทำให้ผู้อื่นมีค่า"

เราหวังว่าการเดินทางเดี่ยวๆครั้งนี้จะทำให้เรารู้จักโลกมาขึ้น








ใครมีประสบการ์ณเที่ยวคนเดียวก็มาแชร์กันนะค่ะ
กลับมาจากซานฟรานเมื่อไหรจะมาเล่าให้ฟังบ้างค่ะ