เกริ่นก่อนแล้วกันนะครับ ผมอายุ 20 สูง 200 หน่อยๆ ไม่น่าจะถึง 210 ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ เกิน 190 มาก็หาสเกลวัดยากแล้ว
ผมชอบและรักกีฬาฟุตบอลมากครับ มากแบบบ้าคลั่งหลงไหลเลย แต่เคราะห์กรรม ผมแทบไม่เคยได้เล่นฟุตบอลเลยเพราะว่าแถวพื้นที่ที่ผมอยู่ค่อนข้างที่จะป่าเถื่อนและรุนแรงพอสมควร พวกที่เล่นฟุตบอลจริงๆส่วนใหญ่จะเป็นนักเลงหัวไม้ พวกนอกกฎหมาย พี้ยา มั่วสุม พ่อแม่ผมเลยไม่ค่อยสนับสนุนให้เล่นกีฬานี้ครับ แต่ผมก็ยังติดตามอยู่ตลอด เล่นเกม ดูถ่ายทอดสด ศึกษาเรียนรู้ด้วยตัวเอง เหมือนเรียนอัดแต่ทฤษฎี ไม่ค่อยมีโอกาสได้ออกภาคสนาม อะไรทำนองนี้ อันนี้เป็นเหตุผลหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะเมื่อครั้งยังเด็ก จำได้เลือนๆว่าประมาณ ป.2 เพื่อนๆมาชวนผมไปลงแข่งขันฟุตซอลโรงเรียนครับ ทีมละ 7 คน ในตอนนั้นผมดีใจมากเพราะเป็นแค่เด็กขี้แงที่ไม่สุงสิงกับใคร ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าผมชอบฟุตบอลมาก ตอนนั้นก็เสียค่าสมัครไปเสร็จสรรพสุทธิแล้วคนละ 20 บาท มันดูเยอะมากเลยสำหรับเด็กที่เคยได้เงินค่าขนมไปโรงเรียนวันละ 5 บาท เพียงพอแค่ซื้อผลไม้กินได้
เคราะห์กรรมซ้ำซากจับฉลากชนเข้ากับทีมเด็กโตในรอบแรก ไม่ต้องสืบเลยครับ โดนทั้งเหยียบ ทั้งย่ำ ทั้งขยำ ทั้งขยี้ เพื่อนสองคนขาหักเข้าเฝือกทันทีครับ อีกคนล้มแขนหักเข้าเฝือกตามกันไปอีกคน เหลือกัน 4 คนรวมผู้รักษาประตู กรรมการมาถามว่า ยังจะเล่นต่อไหม ถ้าต้องการก็สามารถเล่นต่อได้ พิโธ่พิถัง วินาทีนั้นมีผมคนเดียวที่คอยเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่า เล่นต่อเถอะนะ เวลายังไม่หมดเลย เหมือนมีแค่ผมคนเดียวที่ยังพยายาม อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้ที่ทำให้ผมไม่ได้ยุ่งกับการเล่นฟุตบอลมาแสนนาน
ปัจจุบันผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัย มีโอกาสได้เล่นฟุตบอล(สนามหญ้าเทียม) รู้สึกมีความสุขมากๆครับ ถึงผมจะไม่ค่อยแน่นในเรื่องพื้นฐาน แต่ผมก็สามารถเล่นและสนุกไปกับมันได้ในระดับหนึ่ง ผมค่อนข้างจะผอม ไม่ถึงกับหนังหุ้มกระดูก แต่ก็ชินกับการเล่นกีฬาเหนื่อยๆอย่างเช่นบาสเก็ตบอลมา ร่างกายผมเลยทนสภาพการเล่นฟุตบอลนานๆได้ไม่ยากเย็นนัก ยังมีโชคอยู่บ้างที่มีคนมาทาบทามผมไปเล่นบาสเก็ตบอลตั้งแต่ช่วง ม.1 ผมเลยเป็นนักกีฬาจังหวัดตั้งแต่นั้นมา และมาเลิกเล่นเอาตอนถูกส่งขึ้นมาเรียนโรงเรียนกีฬา ผมกลับรู้สึกว่าผมไม่ชอบกีฬานี้เอาเสียเลย เล่นสนุกเพลินๆได้แต่เมื่อต้องแข่งขันผมกลับไม่อยากลงสนาม อยากนั่งเป็นตัวสำรองมากกว่า ซึ่งผิดกันมากกับฟุตบอล
อาจจะเกริ่นมากไปขอโทษด้วยนะครับ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผมชอบตำแหน่งกองกลางมากครับ ชนิดที่ว่าหลงไหลเลยเพราะเป็นคนชอบจ่ายบอลและใช้ความคิดสร้างสรรค์รูปเกมขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่เล่นฟุตบอลสนามเล็กต้องบอกเลยครับว่าสำหรับผมแล้วมันยากพอสมควรเลยกับตำแหน่งนี้ เพราะสนามเล็กตำแหน่งนี้มีหน้าที่วิ่งขึ้นลงตลอดเวลา ตัดบอล เปลี่ยนรับเป็นรุก ทีแรกฟังดูเหมือนไม่ค่อยแตกต่างกับฟุตบอลสนามใหญ่เท่าไรนัก แต่พอมาเล่นจริงแล้วแตกต่างพอสมควรเลย ผมเลยลองเล่นตำแหน่งผู้รักษาประตู ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ผมชอบเสียยิ่งกว่าตำแหน่งกองกลาง เป็นตำแหน่งแรกที่ทำให้ผมชอบฟุตบอล แต่เอาเข้าจริง มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ฝัน ผมค่อนข้างมีความสามารถในการคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าในชีวิตประจำวันพอสมควร เลยสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับตำแหน่งนี้ได้ ตำแหน่งนี้สำหรับผมแล้วเล่นฟุตบอล 11 คน มันส์มือมากครับ ผมสามารถเหินไปทางไหนก็ได้ กระโดดคว้าลูกที่เปิดสูงมาก็ได้ วิ่งออกไปตัดบอลก็ได้ เสียอยู่นิดเดียวคือผมค่อนข้างสูงแบบที่ว่า ยาวทุกส่วน ไม่มีส่วนไหนยาวเกินไป ทำให้เวลาผมล้มตัวรับบอลนั้นค่อนข้างที่จะล้มตัวช้า หนำซ้ำยังโดนลอดดากได้ง่ายหากว่าผมไม่ระวัง แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ค่อยมีใครทันได้ลอดดากเท่าไหร่ครับ จับบอลปั๊บก็หาทางยิงให้ห่างตัวผมอย่างเดียว
ทีนี้พอผมมาเล่นสนามหญ้าเทียม ทุกๆอย่างมันพลิกหมดเลยครับ หัวผมเลยคานโกลล์แบบที่ว่าถ้าถอยหลังหน่อยหัวโขกเลย แล้วโกลเล็กมาก ผมยืดแขนสองข้างก็มิดแล้ว แทบไม่ต้องพุ่งเพิ่งอะไรเลย กลายเป็นจุดบอดเลยครับทีนี้ มันทำให้ผมจะขยับทำอะไรยากกว่าคนที่ตัวเล็กๆ โดนลอดดากง่าย โดนส่องตามช่องต่างๆง่าย ออกไปตัดเกมไม่ค่อยได้เพราะช่องตามตัวกว้างมาก ทำอะไรก็เสียเปรียบไปหมด ผมเลยทำหน้าที่ได้ดีที่สุดในตำแหน่งกองหลังครับ เพราะผมวิ่งได้ค่อนข้างเร็วและชอบวิ่งไล่บอล อ่านทางตัดบอลแล้วจ่ายเป็นชีวิตจิตใจ ช่วงขาที่ยาวทำให้พวกกองหน้ามักหนีห่างเวลาผมวิ่งเข้าไปหา แต่ก็มีบ้างที่โดนเล่นชิ่งหนึ่งสองใส่จนหน้าหงาย
สำคัญที่สุดเลยคือพอผมได้เล่นบอลมากเข้า ผมก็เลยรู้สึกอยากจะเล่นฟุตบอลให้เก่ง ถึงจะไม่ค่อยได้เล่นสนาม 11 คน แต่มันก็เป็นสิ่งที่ผมชอบและใฝ่ฝันมาก แม้เล่นได้เพียงแค่ 7 คนก็ตาม ผมอยากจะเก่งกว่านี้ครับ อยากจะไปให้ไกลกว่านี้ แต่ผมยังตัดสินใจเรื่องตำแหน่งไม่ได้ รบกวนเพื่อนๆช่วยแนะนำทีนะครับ ผมอยากจะเล่นฟุตบอลให้เก่ง ผมค่อนข้างเข้าใจว่ามันยากที่จะหวังระดับอาชีพ ดิวิชัน 2 ดิวิชัน 1 TPL หรือไกลกว่านั้น เพราะนักฟุตบอลส่วนใหญ่คลุกคลีกับฟุตบอลมาตั้งแต่เด็ก ผมเองก็ได้สัมผัสมามาก มีคนเก่งๆมากมายในสนามต่างๆที่ผมไปเล่น แต่คนพวกนี้ก็ไม่ได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพ นั่นยิ่งทำให้โลกของฟุตบอลของผมยิ่งกว้างและน่าค้นหาขึ้นไปอีกครับ
ผมตัวสูง วิ่งไวพอสมควร ชอบอ่านทางบอลแล้วตัดบอลหรือจ่ายบอลก็แล้วแต่โอกาส ชอบจ่ายบอลเป็นที่สุด ชอบตำแหน่งผู้รักษาประตู และกองกลางครับ แต่สามารถเล่นกองหลังได้
ยังทันไหมครับ ถ้าเรียนจบแล้วผมจะเล่นฟุตบอลในระดับอาชีพ ดิวิชันต่างๆ หรือระดับลีกนอกไปเลย (ออกตัวแรงไว้ก่อนครับ พอให้เป็นความรู้สะสม) แล้วถ้ามีโอกาส ตำแหน่งไหนเหมาะสมและมีโอกาสมากกว่ากันครับ พิจารณาจากข้อมูลทั้งหมดข้างต้น
มันเป็นสิ่งที่ต้องเลือกครับ ระหว่างผู้รักษาประตูกับตำแหน่งอื่นเพราะถ้าเลือกผู้รักษาประตู ก็คงต้องฝึกตำแหน่งนี้เฉพาะทางไปเลย แขวนเกือกสวมถุงมือแทน ตำแหน่งนี้ค่อนข้างเสียเปรียบตำแหน่งอื่นตรงที่ว่าทำดีก็เสมอตัวทำชั่วก็โดนด่ายับ คนไทยเลยไม่ค่อยนิยมกัน แต่ผมชอบนะ แต่ก็ไม่อยากปิดกั้นความคิดของตัวเองเหมือนกัน
รบกวนเพื่อนๆให้ความแนะนำหน่อยนะครับ ขอโทษด้วยถ้าเนื้อหายาวไป ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบครับ
รบกวนแนะนำเรื่องตำแหน่งหน่อยครับ อายุ 20 อยากเก่งระดับอาชีพยังทันไหมครับ ??
ผมชอบและรักกีฬาฟุตบอลมากครับ มากแบบบ้าคลั่งหลงไหลเลย แต่เคราะห์กรรม ผมแทบไม่เคยได้เล่นฟุตบอลเลยเพราะว่าแถวพื้นที่ที่ผมอยู่ค่อนข้างที่จะป่าเถื่อนและรุนแรงพอสมควร พวกที่เล่นฟุตบอลจริงๆส่วนใหญ่จะเป็นนักเลงหัวไม้ พวกนอกกฎหมาย พี้ยา มั่วสุม พ่อแม่ผมเลยไม่ค่อยสนับสนุนให้เล่นกีฬานี้ครับ แต่ผมก็ยังติดตามอยู่ตลอด เล่นเกม ดูถ่ายทอดสด ศึกษาเรียนรู้ด้วยตัวเอง เหมือนเรียนอัดแต่ทฤษฎี ไม่ค่อยมีโอกาสได้ออกภาคสนาม อะไรทำนองนี้ อันนี้เป็นเหตุผลหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะเมื่อครั้งยังเด็ก จำได้เลือนๆว่าประมาณ ป.2 เพื่อนๆมาชวนผมไปลงแข่งขันฟุตซอลโรงเรียนครับ ทีมละ 7 คน ในตอนนั้นผมดีใจมากเพราะเป็นแค่เด็กขี้แงที่ไม่สุงสิงกับใคร ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าผมชอบฟุตบอลมาก ตอนนั้นก็เสียค่าสมัครไปเสร็จสรรพสุทธิแล้วคนละ 20 บาท มันดูเยอะมากเลยสำหรับเด็กที่เคยได้เงินค่าขนมไปโรงเรียนวันละ 5 บาท เพียงพอแค่ซื้อผลไม้กินได้
เคราะห์กรรมซ้ำซากจับฉลากชนเข้ากับทีมเด็กโตในรอบแรก ไม่ต้องสืบเลยครับ โดนทั้งเหยียบ ทั้งย่ำ ทั้งขยำ ทั้งขยี้ เพื่อนสองคนขาหักเข้าเฝือกทันทีครับ อีกคนล้มแขนหักเข้าเฝือกตามกันไปอีกคน เหลือกัน 4 คนรวมผู้รักษาประตู กรรมการมาถามว่า ยังจะเล่นต่อไหม ถ้าต้องการก็สามารถเล่นต่อได้ พิโธ่พิถัง วินาทีนั้นมีผมคนเดียวที่คอยเกลี้ยกล่อมเพื่อนว่า เล่นต่อเถอะนะ เวลายังไม่หมดเลย เหมือนมีแค่ผมคนเดียวที่ยังพยายาม อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้ที่ทำให้ผมไม่ได้ยุ่งกับการเล่นฟุตบอลมาแสนนาน
ปัจจุบันผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัย มีโอกาสได้เล่นฟุตบอล(สนามหญ้าเทียม) รู้สึกมีความสุขมากๆครับ ถึงผมจะไม่ค่อยแน่นในเรื่องพื้นฐาน แต่ผมก็สามารถเล่นและสนุกไปกับมันได้ในระดับหนึ่ง ผมค่อนข้างจะผอม ไม่ถึงกับหนังหุ้มกระดูก แต่ก็ชินกับการเล่นกีฬาเหนื่อยๆอย่างเช่นบาสเก็ตบอลมา ร่างกายผมเลยทนสภาพการเล่นฟุตบอลนานๆได้ไม่ยากเย็นนัก ยังมีโชคอยู่บ้างที่มีคนมาทาบทามผมไปเล่นบาสเก็ตบอลตั้งแต่ช่วง ม.1 ผมเลยเป็นนักกีฬาจังหวัดตั้งแต่นั้นมา และมาเลิกเล่นเอาตอนถูกส่งขึ้นมาเรียนโรงเรียนกีฬา ผมกลับรู้สึกว่าผมไม่ชอบกีฬานี้เอาเสียเลย เล่นสนุกเพลินๆได้แต่เมื่อต้องแข่งขันผมกลับไม่อยากลงสนาม อยากนั่งเป็นตัวสำรองมากกว่า ซึ่งผิดกันมากกับฟุตบอล
อาจจะเกริ่นมากไปขอโทษด้วยนะครับ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผมชอบตำแหน่งกองกลางมากครับ ชนิดที่ว่าหลงไหลเลยเพราะเป็นคนชอบจ่ายบอลและใช้ความคิดสร้างสรรค์รูปเกมขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่เล่นฟุตบอลสนามเล็กต้องบอกเลยครับว่าสำหรับผมแล้วมันยากพอสมควรเลยกับตำแหน่งนี้ เพราะสนามเล็กตำแหน่งนี้มีหน้าที่วิ่งขึ้นลงตลอดเวลา ตัดบอล เปลี่ยนรับเป็นรุก ทีแรกฟังดูเหมือนไม่ค่อยแตกต่างกับฟุตบอลสนามใหญ่เท่าไรนัก แต่พอมาเล่นจริงแล้วแตกต่างพอสมควรเลย ผมเลยลองเล่นตำแหน่งผู้รักษาประตู ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ผมชอบเสียยิ่งกว่าตำแหน่งกองกลาง เป็นตำแหน่งแรกที่ทำให้ผมชอบฟุตบอล แต่เอาเข้าจริง มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ฝัน ผมค่อนข้างมีความสามารถในการคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าในชีวิตประจำวันพอสมควร เลยสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับตำแหน่งนี้ได้ ตำแหน่งนี้สำหรับผมแล้วเล่นฟุตบอล 11 คน มันส์มือมากครับ ผมสามารถเหินไปทางไหนก็ได้ กระโดดคว้าลูกที่เปิดสูงมาก็ได้ วิ่งออกไปตัดบอลก็ได้ เสียอยู่นิดเดียวคือผมค่อนข้างสูงแบบที่ว่า ยาวทุกส่วน ไม่มีส่วนไหนยาวเกินไป ทำให้เวลาผมล้มตัวรับบอลนั้นค่อนข้างที่จะล้มตัวช้า หนำซ้ำยังโดนลอดดากได้ง่ายหากว่าผมไม่ระวัง แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ค่อยมีใครทันได้ลอดดากเท่าไหร่ครับ จับบอลปั๊บก็หาทางยิงให้ห่างตัวผมอย่างเดียว
ทีนี้พอผมมาเล่นสนามหญ้าเทียม ทุกๆอย่างมันพลิกหมดเลยครับ หัวผมเลยคานโกลล์แบบที่ว่าถ้าถอยหลังหน่อยหัวโขกเลย แล้วโกลเล็กมาก ผมยืดแขนสองข้างก็มิดแล้ว แทบไม่ต้องพุ่งเพิ่งอะไรเลย กลายเป็นจุดบอดเลยครับทีนี้ มันทำให้ผมจะขยับทำอะไรยากกว่าคนที่ตัวเล็กๆ โดนลอดดากง่าย โดนส่องตามช่องต่างๆง่าย ออกไปตัดเกมไม่ค่อยได้เพราะช่องตามตัวกว้างมาก ทำอะไรก็เสียเปรียบไปหมด ผมเลยทำหน้าที่ได้ดีที่สุดในตำแหน่งกองหลังครับ เพราะผมวิ่งได้ค่อนข้างเร็วและชอบวิ่งไล่บอล อ่านทางตัดบอลแล้วจ่ายเป็นชีวิตจิตใจ ช่วงขาที่ยาวทำให้พวกกองหน้ามักหนีห่างเวลาผมวิ่งเข้าไปหา แต่ก็มีบ้างที่โดนเล่นชิ่งหนึ่งสองใส่จนหน้าหงาย
สำคัญที่สุดเลยคือพอผมได้เล่นบอลมากเข้า ผมก็เลยรู้สึกอยากจะเล่นฟุตบอลให้เก่ง ถึงจะไม่ค่อยได้เล่นสนาม 11 คน แต่มันก็เป็นสิ่งที่ผมชอบและใฝ่ฝันมาก แม้เล่นได้เพียงแค่ 7 คนก็ตาม ผมอยากจะเก่งกว่านี้ครับ อยากจะไปให้ไกลกว่านี้ แต่ผมยังตัดสินใจเรื่องตำแหน่งไม่ได้ รบกวนเพื่อนๆช่วยแนะนำทีนะครับ ผมอยากจะเล่นฟุตบอลให้เก่ง ผมค่อนข้างเข้าใจว่ามันยากที่จะหวังระดับอาชีพ ดิวิชัน 2 ดิวิชัน 1 TPL หรือไกลกว่านั้น เพราะนักฟุตบอลส่วนใหญ่คลุกคลีกับฟุตบอลมาตั้งแต่เด็ก ผมเองก็ได้สัมผัสมามาก มีคนเก่งๆมากมายในสนามต่างๆที่ผมไปเล่น แต่คนพวกนี้ก็ไม่ได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพ นั่นยิ่งทำให้โลกของฟุตบอลของผมยิ่งกว้างและน่าค้นหาขึ้นไปอีกครับ
ผมตัวสูง วิ่งไวพอสมควร ชอบอ่านทางบอลแล้วตัดบอลหรือจ่ายบอลก็แล้วแต่โอกาส ชอบจ่ายบอลเป็นที่สุด ชอบตำแหน่งผู้รักษาประตู และกองกลางครับ แต่สามารถเล่นกองหลังได้
ยังทันไหมครับ ถ้าเรียนจบแล้วผมจะเล่นฟุตบอลในระดับอาชีพ ดิวิชันต่างๆ หรือระดับลีกนอกไปเลย (ออกตัวแรงไว้ก่อนครับ พอให้เป็นความรู้สะสม) แล้วถ้ามีโอกาส ตำแหน่งไหนเหมาะสมและมีโอกาสมากกว่ากันครับ พิจารณาจากข้อมูลทั้งหมดข้างต้น
มันเป็นสิ่งที่ต้องเลือกครับ ระหว่างผู้รักษาประตูกับตำแหน่งอื่นเพราะถ้าเลือกผู้รักษาประตู ก็คงต้องฝึกตำแหน่งนี้เฉพาะทางไปเลย แขวนเกือกสวมถุงมือแทน ตำแหน่งนี้ค่อนข้างเสียเปรียบตำแหน่งอื่นตรงที่ว่าทำดีก็เสมอตัวทำชั่วก็โดนด่ายับ คนไทยเลยไม่ค่อยนิยมกัน แต่ผมชอบนะ แต่ก็ไม่อยากปิดกั้นความคิดของตัวเองเหมือนกัน
รบกวนเพื่อนๆให้ความแนะนำหน่อยนะครับ ขอโทษด้วยถ้าเนื้อหายาวไป ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบครับ