เอากลอนมาฝาก

อยู่ด้วยกัน สองคน จนคุ้นเคย ไม่คิดเลย การจากลา จะมาถึง ลมรำเพย รำพัน ฉันรำพึง ความคิดถึง เหมือนทำให้ ตายช้าๆ เปรียบเหมือนนก บินไป ใต้ฟ้าแดง ด้วยเรี่ยวแรง ที่เหลือ เพื่อไปหา อธิษฐาน ขอให้เจอ เธออีก

โลกหมุนวนพ้นผ่านกาลและสมัย ทุกสิ่งในสายตาเคยงามหรู วันหนึ่งคล้อยร่วงรินดั่งฝนพรำดู ความโศกหรูจึงกลายเป็นบทเรียน แดดเคยอุ่นกลายเย็นเมื่อเดือนเปลี่ยน น้ำค้างเขียนคำสัจน์ไว้บนหญ้า ดอกไม้บานแล้วร่วงในเวล

รัตติกาลนิ่งงามดั่งความฝัน เดือนสวรรค์ส่องฟ้าดั่งแม่หล้า แสงแห่งรักทาบทั่วทุกพารา อบอุ่นค่ำกลางหล้าดั่งอ้อมกร พระเมตตาสถิตเหนือเมฆหมอก ดั่งแสงออกนำไทยให้ถาวร ทรงเหนื่อยแทนราษฎร์ทุกบทตอน แต่พระกรยังโอ

https://www.youtube.com/watch?v=aGPDSadzfe8 ขอบคุณเพลงไพเราะจากยูทูปครับผม...Apirak Kaewkumnert...Singer ตะวันจางจากฟ้าเวลามืด แสงสีจืดเลือนเลือนเลื่อนลับหาย คิดถึงน้องทุกวันมิกลับกลาย ใจละลายหายวับ

สวัสดีพี่น้องในห้องนี้ ทั้งห้องกลอนเพลงดีที่พักจิต ห้องคนเจ็บปวดใจในชีวิต คนใกล้ชิดห่างไกลไม่หวนคืน ข้าพเจ้าก็เศร้าใจเหมือนหลายท่าน ทุุกคืนวันอยากหลับไหลโดยไม่ตื่น ยามอยู่เดียวเปลี่ยวใจให้สะอื้น สุดจะ

ใบที่เจ็ดเผล็ดผลให้ตนสุข นิราศทุกข์ครอบครัวทั่วเคหา ล้วนบันเทิงเริงรื่นชื่นอุรา แต่ที่ว่าส่วนตัวนั้นกังวลมี ดูให้วุ่นคุนเคืองเรื่องภาระ จิปาถะจุกจิกสุดหลีกหนี อย่าหมกหมุ่นเกินไปจะไม่ดี ตัวเรานี้จะโทรม