ถ้าเปรียบชีวิตคือการเดินทาง

คนเราทุกคนมีเป้าหมายทีแตกต่างกันออกไป แล้วแต่จริตของแต่ละคน
หากเปรียบกับการขับรถเดินทางเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย
แต่ละคนต้องการไปให้ถึงเป้าหมายในชีวิต
แล้วบ่อยครั้งที่ต้องมุ่งหน้ามาเจอกันที่ 4 แยกที่ไม่มีสัญญาณไฟ
จะมีสักกี่คนที่ยอมเสียสละให้ผู้อื่นไปถึงเป้าหมาย หรือเราจะยอมเปลี่ยน
เป้าหมาย
ชีวิตคนเราต้องเสียเวลาไปกับการนอนหลับไหลไม่มีสติถึง1ใน3รอดชีวิต
หากคนเราอายุ60-70ปีก็หลับไม่มีสติถึง20กว่าปีไปเสียแล้ว
ในแต่ละวันคนเราโดนกิเลสครอบงำ โลภ โกรธ หลง ไม่มีสติอีก
วันๆห่วงแต่หาของกิน แล้วก็ขับถ่ายทิ้งไป ห่วงหาเงิน แต่ก็มารักษาโรคตัวเอง
คือแสวงหาคู่ชีวิตแต่ก็ไม่ได้อยู่กันเป็นนิรันด์ หาปัญหาใส่ตัวให้วุ่นวาย
ทั้งๆที่ต้องการความสงบสุข
คนอื่นจะเป็นตายช่างมัน แต่คนที่รักห้ามจากไป ทั้งๆที่ตัวเราก็ต้องจาก
โลกนี้ไป แต่ละคนขอเพื่อตัวเอง
ถ้าทุกคนขออยากรวย แล้วผู้ให้จะให้ใครดีละ ก็ไม่มีใครจนแล้วจะรวยทำไม

กฎแห่งกรรมจะมีไว้ทำไมหากทุกคนอยากให้โลกนี้เป็นดั่งใจตัวเอง
ปล.เป็นการพิจารณาสภาวะธรรม เพื่อเจริญสติไม่ประมาท เอามาแชร์
เพื่อเป็นธรรมทาน