ไม่กลัวหัวใจจะชิน กลัวว่ามันไม่มีแรงอดทนไหว

บางครั้งการตัดสินใจอาจเป็นเรื่องที่ยากสำหรับบางคน แต่เมื่อถึงเวลา...คนเราก็ต้องเลือก
ครั้งหนึ่งช้านเคยมีรองเท้าอยู่คู่หนึ่ง เป็นคู่ที่ช้านรักมาก มากกว่าตัวช้านเองด้วยซ้ำ
แต่น่าแปลกที่ทำไม หมามันชอบมาคาบไป เหลือไว้เพียงข้างนึงตลอด ที่หน้าแปลกกว่าคือ หมามันไม่ซ้ำตัวกันเลยนี่ดิ๊ เฮ้อ
ทุกครั้งช้านจะรีบออกตามหามันจนเจอและนำมันกลับมา
... วางมันไว้ในที่ๆมันเคยอยู่ ดูแลรักษามันอย่างดี นั่งช่างมัน(กันเป็นตันๆ)
แค่เพียงเหตุผลเดียวคือ ช้านรักของช้าน ช้านอยู่กับรองเท้าคู่นี้มานานมากแล้ว ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ
ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่รองเท้ายังอยู่กับช้าน ก็พอ
ถึงมันจะกัดเท้าช้านจนระบม จนเลือดไหล เดินช้าบ้าง หกล้มบ้าง ร้องไห้บ้าง เป็นแผลเป็นบ้าง แผลสดบ้าง เป็นหนองบ้าง เจ็บจนกินไม่ได้นอนไม่หลับบ้าง
ฉันแอบคิดว่า หลายครั้ง ทั้งๆที่ ช้านก็มีรองเท้าคู่นี้อยู่ แล้วทำไมช้านกลับรู้สึกเหมือนเดินเท้าเปล่า
รองเท้าต้องปกป้องเราจากอันตรายไม่ใช่เหรอ?
แต่ทำไม ช้านรู้สึกว่าเป็นช้านเองที่ต้องเอาตัวเองไปปกป้องรองเท้า
ช้านพยายามเข้าใจเสมอนะ ตอนนี้รองเท้าของช้านคงเหนื่อยมาก เพราะเขามีความฝัน เขามีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและแบกรับไว้
สิ่งที่ช้านควรทำคือต้องเข้าใจ ต้องไม่สร้างปัญหา เพื่ออนาคตเรา ต้องอดทน และนั่งช่างมันกันต่อไป อย่าเมามัน
มาคิดๆ ดูแล้ว บางที่ประเด็นมันคงไม่ได้อยู่ที่หมามันหรอก
มันน่าจะอยู่ที่รองเท้าของช้านเองมากกว่า
ที่ไปคลุกคลีกับหมามันมากไป...จนหมามันคิดว่าไม่ผิดหรอก ถ้าหมามันอยากครอบครองตลอดไป

ผิดมั้ย ถ้าครั้งนี้ ช้านเลือกที่จะเดินเท้าเปล่า ไม่เลือกแม้แต่รองเท้าคู่อื่นที่รอช้านอยู่
บางทีช้านคงเหนื่อยเกินไปจิงๆตอนนี้
เหนื่อยแม้กระทั่งจะหายใจต่อไป