ไม่อยากโดนตั้งคำถาม ไม่อยากรับฟังอะไรที่มันทำให้ต้องเครียดกว่าเดิมมันผิดหรือเปล่า

ตอนนี้เราเองมีปัญหาชีวิตเข่ามาอย่างถาโถม มันผิดมั้ยที่บางทีเราไม่สามารถอธิบายให้คนทางบ้านเราได้รับฟังอย่างเข้าใจ เพราะเราจะสามารถรู้ได้เลยทันทีว่าทางบ้างจะต้องพูดอธิบายในสิ่งที่เรานั้นทั้งตระหนักและรับรู้อยู่แล้วว่าเขาจะพูออะไร เขาจะให้เราอดทนต่อไป.(เพราะมันเป็นแบบนั้นมาตลอด)...แต่ความจริงแล้วเราอดทนมันไม่ไหวแล้ว พยายามแล้ว (ถึง 2 ปีเต็ม) แต่มันถึงที่สุดของที่สุดแล้ว เราแค่ไม่ต้องการให้พ่อให้แม่ต้องมานั่งพูดในสิ่งที่เรานั้นทั้งตระหนักและรับรู้อยู่เต็มอก ไม่อยากถูกตั้งคำถาม สิ่งที่อยากได้มาบ้างคือกำลังใจ อยากหนีจากความเป็นจริงสักพักเพื่อกลับมาตั้งต้นใหม่ อยากให้คนที่บ้านได้เข้าใจเราบ้าง เราเองนั้นเข้าใจว่าที่บ้านห่วงอนาคตข้างหน้าของเรา แต่สภาพจิตใจเรามันรับไม่ไหวแล้ว บางครั้งเราอยากกริ๊ิด อยากตะโกนใส่หน้าคนที่บ้านมากๆ ว่าเขารู้หรือเปล่าว่าเราต้องเจออะไรบ่าง ที่ผ่านมาเราได้แต่เก็บ เก็บไว้ในใจ พยายามคิดว่ามันจะดี มันไปได้ ฉันไม่เป็นอะไร เพื่อที่ไม่ให้คนที่บ้านมานั่งรับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้น จนมันกลายเป็นระเบิดเวลา เราอยากร้องไห้มากๆ อยากได้กำลังใจจากพ่อ จากแม่ แต่สิ่งที่ท่านให้มาคือคำถาม...เรารู้ว่าคำถามมันมาจากความห่วงใย แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย