ตอนนี้รู้สึก fail ที่สุดเลยค่ะ เลยตั้งกระทู้แชร์กับขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
จขกท เรียกได้ว่าเป็นหัวหน้ามือใหม่ป้ายแดงเลยก็ว่าได้ จขกท ได้ทำงานครั้งแรกในตำแหน่งผู้จัดการโรงงานเล็กๆแห่งหนึ่งและแน่นอนเด็กที่สุดในที่ทำงาน
พนักงานแต่ละคนอายุรุ่นราวคราวแม่ ยิ่งหัวหน้าแผนกแล้วเกือบจะเป็นรุ่นยาย จขกท เลยทีเดียว หนักใจค่ะเพราะส่วนตัวเป็นคนเกรงใจผู้ใหญ่
แต่ก็ถือคติว่าต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ แต่มันไม่ง่ายเลยค่ะการจัดการคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
การไปทำงานทุกวัน จขกท จะไหว้สวัสดีทุกคน เพราะถือคติว่าต้องเคารพคนเป็นผู้ใหญ่กว่า ไม่เคยพูดจาดูถูกหรือหยาบคายด้ว
การจัดการงาน จขกท ก็จะดูปริมาณงานกับกำลังการผลิตให้พอทุกครั้ง หากคราวจำเป็นที่กำลังคนไม่พอก็มีที่เปิดโอทีให้หรือลงไปช่วย
เมื่อเกิดปัญหาพนักงานทำงานผิดพลาดจะไม่ว่าแต่จะถามให้พนักงานรู้ตัวว่าผิดตรงไหนและต้องแก้อย่างไร และตักเตือนไม่ให้เกิดอีก
เเต่ปัญหามันเริ่มที่ว่าเมื่อพนักงานเห็นว่า จขกท ใจดีมีเปิดโอทีให้หรือลงมาช่วยงาน จขกท สังเกตได้ว่าพนักงานเริ่มมีการทำงานช้าลง
หลังๆก็มีทำงานคุณภาพแย่ลงด้วย ซึ่ง จขกท เองก็ผิดเองที่ไม่ได้มีการตักเตือนเพียงแต่บอกให้หัวหน้าแผนกช่วยดูช่วยควบคุมหน่อย
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ "อาม่าแก่แล้วไม่อยากไปยุ่งกับเด็ก" เอิ่ม.. ตอนนั้นในใจ จขกท คือ เขาจ้างอาม่ามาให้คุมเด็กกับงานนะ
อาม่าแกก็ทำงานเหมือนรอวันออกเท่านั้น งานบางอย่างที่เป็นหน้าที่อาม่าก็โยนมาให้ จขกท หมด ยอมรับว่าโกรธมากแต่ไม่รู้จะบอกแกยังไง
เพราะแกก็อายุคราวยายแล้ว เคารพนับถือแล้วก็เกรงใจ ส่วนพอมีนโยบายจากเบื้องบนลงมาเรื่องการลดค่าใช้จ่าย จขกท ก็ต้องคุยกับลูกน้องว่ามีนโยบายนี้น
จำเป็นต้องงดโอที ขอให้ทำงานให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ซึ่งจากการที่ จขกท เคยลงไปทำหน้างานทำให้ จขกท พอรู้ว่าประสิทธิภาพพนักงานแต่ละคนเป็นยังไง
ยอดเบิกสินค้าเท่าไหนต้องใช้กำลังคนขั้นต่ำเท่าไหน จขกท พอจะทราบ แต่ด้วยความที่ปล่อยให้พนักงานทำงานสบายกันมานานพอบอกนโยบายนี้ไปต่างก็โอดโอย
บอกกำลังไม่พอๆยังไงก็ต้องมีโอที แต่ จขกท แย้งว่าพอและสามารถจัดการและจัดกำลังคนให้พอได้ แต่พวกเขาไม่ยอมฟังและมีบางคนที่พอ จขกท ประกาศห้ามหยุด
ในช่วงเวลาดังกล่าวก็พูดขึ้นมาว่าจะหยุด จะทำไม ตอนนั้น จขกท โกรธจนลมออกหูเลยแหละค่ะ เลยได้แต่บอกว่าถ้าขัดคำสั่งก็คงต้องให้ใบเตือน
ตอนนั้นรู้สึกได้เลยค่ะว่าเขาไม่เห็น จขกทเป็นหัวหน้าเลย เห็น จขกท เป็นแค่คนที่เปิดโอให้ก็เท่านั้น จขกท รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวที่สุดเลย
ทั้งที่พยายามเข้าใจพวกเขา ให้โอกาสเสมอเมื่อทำผิด เคารพนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่ มีอะไรผิดก็ออกหน้ารับตลอดไม่เคยโยนความผิดให้
รู้ตัวนะค่ะว่า จขกท ก็อ่อนเกินไป แต่อยากให้ทุกคนทำงานแบบไม่ทุกข์มากกว่า แต่กลับกลายเป็นทุกข์ซะเอง ทั้งโกรธ เหนื่อยแล้วก็หมดแรง
จขกท คงจะไม่มีภาวะความเป็นผู้นำจริงๆ เฮ้อออ ตอนนี้ จขกท ก็พยายามแข็งให้มากขึ้นอะไรหลายๆอย่างก็ใช้กฎระเบียบเข้ามาจัดการ เริ่มมีบทลงโทษเข้ามา
ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำถูกรึเปล่า สับสนจริงๆว่าต้องทำยังไงดี
เมื่อลูกน้องมองเห็นฉันเป็นแค่คนเซ็นต์เปิดโอที รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้านายที่ล้มเหลวที่สุด
จขกท เรียกได้ว่าเป็นหัวหน้ามือใหม่ป้ายแดงเลยก็ว่าได้ จขกท ได้ทำงานครั้งแรกในตำแหน่งผู้จัดการโรงงานเล็กๆแห่งหนึ่งและแน่นอนเด็กที่สุดในที่ทำงาน
พนักงานแต่ละคนอายุรุ่นราวคราวแม่ ยิ่งหัวหน้าแผนกแล้วเกือบจะเป็นรุ่นยาย จขกท เลยทีเดียว หนักใจค่ะเพราะส่วนตัวเป็นคนเกรงใจผู้ใหญ่
แต่ก็ถือคติว่าต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ แต่มันไม่ง่ายเลยค่ะการจัดการคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
การไปทำงานทุกวัน จขกท จะไหว้สวัสดีทุกคน เพราะถือคติว่าต้องเคารพคนเป็นผู้ใหญ่กว่า ไม่เคยพูดจาดูถูกหรือหยาบคายด้ว
การจัดการงาน จขกท ก็จะดูปริมาณงานกับกำลังการผลิตให้พอทุกครั้ง หากคราวจำเป็นที่กำลังคนไม่พอก็มีที่เปิดโอทีให้หรือลงไปช่วย
เมื่อเกิดปัญหาพนักงานทำงานผิดพลาดจะไม่ว่าแต่จะถามให้พนักงานรู้ตัวว่าผิดตรงไหนและต้องแก้อย่างไร และตักเตือนไม่ให้เกิดอีก
เเต่ปัญหามันเริ่มที่ว่าเมื่อพนักงานเห็นว่า จขกท ใจดีมีเปิดโอทีให้หรือลงมาช่วยงาน จขกท สังเกตได้ว่าพนักงานเริ่มมีการทำงานช้าลง
หลังๆก็มีทำงานคุณภาพแย่ลงด้วย ซึ่ง จขกท เองก็ผิดเองที่ไม่ได้มีการตักเตือนเพียงแต่บอกให้หัวหน้าแผนกช่วยดูช่วยควบคุมหน่อย
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ "อาม่าแก่แล้วไม่อยากไปยุ่งกับเด็ก" เอิ่ม.. ตอนนั้นในใจ จขกท คือ เขาจ้างอาม่ามาให้คุมเด็กกับงานนะ
อาม่าแกก็ทำงานเหมือนรอวันออกเท่านั้น งานบางอย่างที่เป็นหน้าที่อาม่าก็โยนมาให้ จขกท หมด ยอมรับว่าโกรธมากแต่ไม่รู้จะบอกแกยังไง
เพราะแกก็อายุคราวยายแล้ว เคารพนับถือแล้วก็เกรงใจ ส่วนพอมีนโยบายจากเบื้องบนลงมาเรื่องการลดค่าใช้จ่าย จขกท ก็ต้องคุยกับลูกน้องว่ามีนโยบายนี้น
จำเป็นต้องงดโอที ขอให้ทำงานให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ซึ่งจากการที่ จขกท เคยลงไปทำหน้างานทำให้ จขกท พอรู้ว่าประสิทธิภาพพนักงานแต่ละคนเป็นยังไง
ยอดเบิกสินค้าเท่าไหนต้องใช้กำลังคนขั้นต่ำเท่าไหน จขกท พอจะทราบ แต่ด้วยความที่ปล่อยให้พนักงานทำงานสบายกันมานานพอบอกนโยบายนี้ไปต่างก็โอดโอย
บอกกำลังไม่พอๆยังไงก็ต้องมีโอที แต่ จขกท แย้งว่าพอและสามารถจัดการและจัดกำลังคนให้พอได้ แต่พวกเขาไม่ยอมฟังและมีบางคนที่พอ จขกท ประกาศห้ามหยุด
ในช่วงเวลาดังกล่าวก็พูดขึ้นมาว่าจะหยุด จะทำไม ตอนนั้น จขกท โกรธจนลมออกหูเลยแหละค่ะ เลยได้แต่บอกว่าถ้าขัดคำสั่งก็คงต้องให้ใบเตือน
ตอนนั้นรู้สึกได้เลยค่ะว่าเขาไม่เห็น จขกทเป็นหัวหน้าเลย เห็น จขกท เป็นแค่คนที่เปิดโอให้ก็เท่านั้น จขกท รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวที่สุดเลย
ทั้งที่พยายามเข้าใจพวกเขา ให้โอกาสเสมอเมื่อทำผิด เคารพนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่ มีอะไรผิดก็ออกหน้ารับตลอดไม่เคยโยนความผิดให้
รู้ตัวนะค่ะว่า จขกท ก็อ่อนเกินไป แต่อยากให้ทุกคนทำงานแบบไม่ทุกข์มากกว่า แต่กลับกลายเป็นทุกข์ซะเอง ทั้งโกรธ เหนื่อยแล้วก็หมดแรง
จขกท คงจะไม่มีภาวะความเป็นผู้นำจริงๆ เฮ้อออ ตอนนี้ จขกท ก็พยายามแข็งให้มากขึ้นอะไรหลายๆอย่างก็ใช้กฎระเบียบเข้ามาจัดการ เริ่มมีบทลงโทษเข้ามา
ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำถูกรึเปล่า สับสนจริงๆว่าต้องทำยังไงดี