ไม่เคยรู้สึกมีความสุขกับชีวิตเลย ไม่เคยรู้สึกภูมิใจในตนเลย รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า

ฐานะตอนนี้ที่บ้านพอมีพอกิน ขัดสนบางเวลา แต่ตอนปี 40 เคยเกือบล้มละลาย ไม่เหลืออะไรเลย
ตอนเด็กๆ บ้านเจ๊งกระทันหันจากมีเงินก็จนกระทันหัน เพื่อนเล่นทามิย่า ตัวเองไม่มีกับเขาก็นั่งมอง
เพื่อนเล่นเค้าเต้อเล่นเกมคอม ไปร้านเกม คอมบ้านตัวเองพังขอพ่อให้ซ่อม แต่บ้านไม่มีเงิน
สงสัยเป็นจุดบอดตอนเด็ก ดันอยู่ในสังคมคนมีเงิน แต่ตัวเองไม่มี เลยไม่ค่อยได้ทัดเทียมเขา

พื้นฐานเป็นคนอินดี้ เพื่อนถือว่ามีน้อย แต่ก็มีสนิทคุยกันได้สามสี่คน เพื่อนไปเที่ยวกันไม่ค่อยมีใครชวน
ช่วงหลังเลยชวนเพื่อนเที่ยวแทน แต่ละรอบก็มาเกือบสิบ จะว่าเพื่อนไม่คบก็ไม่ใช
เมื่อก่อนเคยผิดหวังความรักล้มลุกคลุกคลายเป็นปี กว่าจะคิดได้ จนตอนหลังภูมิคุ้มกันตัวเองดีไป
ตอนนี้แฟนก็ไม่มี จีบชาวบ้านจนเกือบติด แบบพอถึงจุดหนึ่งแล้วดันคิดได้ว่า ก็แค่ชอบไม่ได้รักขนาดนั้น

เรียนเกือบจะดีมาตลอด โรงเรียนดี มหาลัยดี จบเกียรตินิยม เริ่มทำงานเงินเดือนก็เยอะกว่าชาวบ้าน
หนีไปเรียนต่อมหาลัยอันดับเลขตัวเดียวของโลก เพราะรู้สึกหาตัวเองไม่เจอและอยากพิสูจน์ตัวเองบ้างว่าเรายังมีอะไรดีวะ
เรียนไปเรียนมายิ่งหลุดโลก แบบเราไม่มีความสำคัญอะไกับชาวบ้านเลยนี่หว่า หายไปก็ไม่มีใครสน

ถามตัวเองว่าเหงามั้ย ไม่นะอยู่คนเดียวได้ แต่บางครั้งก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า เราพยายามทังหมดนี้เพื่ออะไร หาเป้าหมายไม่เจอ
หรือเพราะอากาศเริ่มหนาว อยู่กับตัวเองจนทะลุขีดจำกัด เลยบ้าไปหน่อย

ระบายหมดละครับ ตอนนี้ชีวิตไร้แรงผลักดันอย่างแรง