.....เมื่อท้องฟ้าสีทองผ่องอำไพ ประชาชนจะเป็นใหญ่ ในแผ่นดิน....

พิบูลย์บุปผาไพรพฤกษ์ประดับพื้น ระบายชื้นชโลมช่อ ณ ขอบฟ้า คือกล้วยไม้ไท้แท้แผ่พรรณา สืบศรัทธาแผ่นดินถิ่นสยาม เอื้องคำทอง ผ่องผิวดั่งทิพย์แสง สุกแสดงดั่งสุริยาฉายประกายงาม ช่อนวลผ่องต้องลมระดมตาม คือเร

จะมีหนึ่งนารีขี่ม้าขาว ควงคฑามุ่งสู่ดาวสร้างความหวัง ผู้ปกครองจะเป็นหญิงพึงระวัง สายน้ำหลั่งกรากเชี่ยวหวาดเสียวใจ ศิวิไลซ์จะบังเกิดในสยาม หลังฝนคร้ามลั่นครืนจะยืนได้ จะเข้าสู่ยุคมหาชนพาไป เปลี่ยนเมือ

กลางคลื่นเคล้าลมคลั่ง เรือฝันยังพาผันไป แดดล้อมขอบฟ้าไกล ใจยังลอยละเมอฝัน เสียงคลื่นดังกล่อมจิต พาให้คิดถึงคืนวัน เหงื่อเค็มเจือเกลียวกัน คือชีวันกลางท้องชล ค่ำมืดดาวพราวฟ้า ลมพัดมาพาใจวน เหมือนเสีย

๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา

“แม่แห่งแผ่นดินนิรันดร์” สรวงสวรรค์ส่องหล้าอำไพผ่อง ดั่งแสงทองรองเรืองกลางเวหา แม้เสด็จคืนฟ้าไกลสุดตา แต่พระเมตตายังคงอยู่คู่แผ่นดิน ทรงเหนื่อยล้าเพื่อปวงชนทั่วทุกถิ่น ทรงยลยินทุกข์สุขปร