วันปืนแตก

เสียงปืน ปังโปง โพล่งดัง        เลือดริน ไหลหลั่ง ละเลงพื้น
เพียงหวัง ดำรง จุดยืน        ขับคลื่น มวลมหา ประชาชน
ใจกู เหมือนน้ำ ในแก้วหนึ่ง        เต็มตึง เติมใจ จนไหลล้น
มือกู แน่นกำ ไม่จำนน        ใครจะปล้น ชาติไป กูไม่ยอม
กี่หน มวลประชา อยู่หน้าด่าน                 แดงฉาน ประเปื้อน เอาเลือดย้อม
เพื่อศรัทธา ขอจงรู้ กูจะยอม        ชีพพร้อม วางชีวาตม์ เป็นชาติพลี
พวกmึง ผู้นำ ที่กำชาติ        ได้อำนาจ อย่าลืมบุญ คุณกูนี้
กูหวังเห็น ประเทศกู ยังอยู่ดี        กูจึงพลี ชีพสิ้น เพื่อดินแดน
ใครโกง ใครกิน ประเทศชาติ        ขอให้แรง อาฆาต นับหมื่นแสน
จงเฉือนมัน ออกเป็นชิ้น ให้สิ้นแค้น    ให้เลือดมัน ละเลงแผ่น ดินแดนกู



เขียนออกมาโดยมองจากความรู้สึกของคนที่ไปร่วมชุมนุม  
ไม่ว่าจะชุมนุมของเสื้อสีไหน เราว่าคนที่ออกไป มีจุดร่วมความรู้สึกเดียวกัน
คือทำเพราะศรัทธาของตัวเอง เพราะเค้าเชื่ออย่างจริงใจว่ามันถูกต้อง มันบริสุทธิ์นะคะ
แต่ทุกครั้งของการชุมนุม ไม่ว่าจะกี่ปีๆ อดีต ปัจจุบัน
จะมีคนเอาความบริสุทธิ์ของศรัทธาของผู้คนมาเป็นหมาก เป็นเครื่องมือก้าวขึ้นสู่อำนาจเสมอ
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า จนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงดี

เราไม่เห็นด้วยกับการชุมนุมค่ะ ไม่ว่าจะของเสื้อสีใด
แต่เราเข้าใจดีว่าเค้าทำไปเพื่ออะไร ประชาชนไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยก็น่าสงสาร
หลายครั้ง ความตายของคนที่บูชาศรัทธา
กลายเป็นเพียงบันไดให้คนบางกลุ่มก้าวขึ้นสู่อำนาจ หรือสิ่งที่เค้าหวัง ก็แค่นั้น