หลายๆคนมักจะคิดว่า ความรักที่เกิดจากโลกออนไลน์มันไม่จริง ผมคนนึงแหละที่ขอเถียงแบบสุดใจขาดดิ้น
เมื่อ 5 ปีที่แล้วผู้ชายตัวดำๆ ผอมๆ หนวดเครารุงรัง และยังตกงาน แถมพึ่งอกหักเหมือนกับหลายๆครั้งที่ผ่านมา
ด้วยความเหงาผู้ชายคนนี้จึงเล่น MSN โปรแกรมแชทที่ปัจจุบันได้ตายจากเราไปแล้ว ได้มาเจอกับผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง
เธอก็พึ่งอกหักมาเหมือนกัน เริ่มต้นด้วยการแชทตามปกติ ถามชื่อ อายุ การงาน บ้านอยู่แถวไหน ซึ่งผมก็ไม่ลังเลเลย
ที่จะตอบเธอไปตามความจริง รวมทั้งเรื่องที่ยังไม่มีงานทำ แถมยังกล้าๆที่จะโชว์หนังหน้าห่วยๆให้เธอเห็นอีก
เราสองคนแชทกันวันแล้ววันเล่า เราเริ่มคุยกันสนุกมากขึ้น รู้สึกดีกันมากขึ้น จนในที่สุดผมตัดสินใจที่จะขอเบอร์เธอ
แล้วเธอให้เบอร์กับผมมา เราเริ่มโทรคุยกัน ได้ยินเสียงกัน เราคุยกันมากขึ้น จนวันนึงผมมีความรู้สึกว่า ผมต้องการที่จะ
ไปพบเจอกับเธอนะ ไปกินข้าวดูหนัง แต่ด้วยสภาพทางการเงินตอนนั้นผมบอกตรงๆว่าผมไม่กล้า แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เธอเป็นคนเอ่ยปากชวนผมไปกินข้าว แต่ผมก็ปฎิเสธเธอไปด้วยคำตอบแบบน่าไม่อายว่า "เราไม่มีตังค์" ยังไม่หมดครับ สิ่งที่ไม่คาดฝัน
มันก็ยังมาเกิดขึ้นกับผมอีก เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอเลี้ยงเองมาเถอะ
ในวันนัด ผมเดินทางไปหาเธอที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ด้วยกางเกงยีนส์ตลาดนัด เสื้อโปโลลายทาง และสวมรองเท้าแตะ
(คือตอนนั้นชีวิตไม่มีอะไรเลยจริงๆ) ด้วยแวบแรกที่เห็นเธอบอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกว่าเธอดูดีกว่าในรูปที่เห็นมาก ทั้งหน้าตาและผิวพรรณ
นั่นทำให้ผมพอจะรู้ตัวว่า ด้วยสภาพของผม หลังจากวันนี้ผ่านไป ทุกอย่างมันคงจะจบ เธอคงไม่ต้องการคุยกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย
แบบผม วันนั้นเรากินข้าว คุยกันนิดหน่อย กลับมาบ้านผมไม่กล้าจะโทรไปหาหรือแชทกับเธอด้วยซ้ำ แต่เรื่องที่ไม่คาดฝัน
ก็มักจะเกิดขึ้นกับผมอยู่เสมอๆ เธอเป็นฝ่ายโทรมาหาผม และเอ่ยปากชวนผมไปดูหนัง ด้วยคำพูดแบบเดิมคือเดี๋ยวเธอเลี้ยงเอง
หนังเรื่องแรกที่เราไปดูเป็นหนังไทยสยองขวัญชาคริตเป็นพระเอก พอถึงฉากนึง ฉากผีตุ้งแช่ธรรมดาๆ ที่ผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
เพราะฉากนั้น มันทำให้เราทั้งคู่ตกใจและมือของเราก็จับกันไว้แน่นแบบไม่รู้ตัว เรามองหน้ากันและหัวเราะเบาๆให้กัน ประมาณว่า
"น่ากลัวเนอะ" แบบเขินๆ แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เราทั้งสองคนเอ่ยปากว่าจะเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ (ผมเป็นคนโทรไปบอกเธอ
ตอนถึงบ้าน)
เธอเริ่มทำให้ผมมีความตั้งใจที่จะหางานทำ อยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้ผม จนผมมีงานทำ และเธอก็ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนังผมฝ่ายเดียวอีกต่อไป เราแชร์กัน ผลัดกันเลี้ยงบ้าง ดูแลกัน ไปลอยกระทงด้วยกัน ไปทะเลด้วยกัน ไปมาหาสู่กัน ได้รู้จักญาติพี่น้องและเพื่อนของกันและกัน ปัจจุบันนี้เวลาก็ล่วงเลยมา 5ปีกว่าๆแล้ว
แบบนี้เพื่อนๆยังจะคิดว่า "รักแท้จากโลกออนไลน์" มันจะไม่มีจริงอีกเหรอครับ
ปล.ปัจจุบันเราเลิกกันแล้วครับ แต่เราเลิกกันแบบที่เราเข้าใจกัน
รักแท้ที่เริ่มต้นจากโลกออนไลน์มีจริงมั้ย?
เมื่อ 5 ปีที่แล้วผู้ชายตัวดำๆ ผอมๆ หนวดเครารุงรัง และยังตกงาน แถมพึ่งอกหักเหมือนกับหลายๆครั้งที่ผ่านมา
ด้วยความเหงาผู้ชายคนนี้จึงเล่น MSN โปรแกรมแชทที่ปัจจุบันได้ตายจากเราไปแล้ว ได้มาเจอกับผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง
เธอก็พึ่งอกหักมาเหมือนกัน เริ่มต้นด้วยการแชทตามปกติ ถามชื่อ อายุ การงาน บ้านอยู่แถวไหน ซึ่งผมก็ไม่ลังเลเลย
ที่จะตอบเธอไปตามความจริง รวมทั้งเรื่องที่ยังไม่มีงานทำ แถมยังกล้าๆที่จะโชว์หนังหน้าห่วยๆให้เธอเห็นอีก
เราสองคนแชทกันวันแล้ววันเล่า เราเริ่มคุยกันสนุกมากขึ้น รู้สึกดีกันมากขึ้น จนในที่สุดผมตัดสินใจที่จะขอเบอร์เธอ
แล้วเธอให้เบอร์กับผมมา เราเริ่มโทรคุยกัน ได้ยินเสียงกัน เราคุยกันมากขึ้น จนวันนึงผมมีความรู้สึกว่า ผมต้องการที่จะ
ไปพบเจอกับเธอนะ ไปกินข้าวดูหนัง แต่ด้วยสภาพทางการเงินตอนนั้นผมบอกตรงๆว่าผมไม่กล้า แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เธอเป็นคนเอ่ยปากชวนผมไปกินข้าว แต่ผมก็ปฎิเสธเธอไปด้วยคำตอบแบบน่าไม่อายว่า "เราไม่มีตังค์" ยังไม่หมดครับ สิ่งที่ไม่คาดฝัน
มันก็ยังมาเกิดขึ้นกับผมอีก เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอเลี้ยงเองมาเถอะ
ในวันนัด ผมเดินทางไปหาเธอที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ด้วยกางเกงยีนส์ตลาดนัด เสื้อโปโลลายทาง และสวมรองเท้าแตะ
(คือตอนนั้นชีวิตไม่มีอะไรเลยจริงๆ) ด้วยแวบแรกที่เห็นเธอบอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกว่าเธอดูดีกว่าในรูปที่เห็นมาก ทั้งหน้าตาและผิวพรรณ
นั่นทำให้ผมพอจะรู้ตัวว่า ด้วยสภาพของผม หลังจากวันนี้ผ่านไป ทุกอย่างมันคงจะจบ เธอคงไม่ต้องการคุยกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย
แบบผม วันนั้นเรากินข้าว คุยกันนิดหน่อย กลับมาบ้านผมไม่กล้าจะโทรไปหาหรือแชทกับเธอด้วยซ้ำ แต่เรื่องที่ไม่คาดฝัน
ก็มักจะเกิดขึ้นกับผมอยู่เสมอๆ เธอเป็นฝ่ายโทรมาหาผม และเอ่ยปากชวนผมไปดูหนัง ด้วยคำพูดแบบเดิมคือเดี๋ยวเธอเลี้ยงเอง
หนังเรื่องแรกที่เราไปดูเป็นหนังไทยสยองขวัญชาคริตเป็นพระเอก พอถึงฉากนึง ฉากผีตุ้งแช่ธรรมดาๆ ที่ผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
เพราะฉากนั้น มันทำให้เราทั้งคู่ตกใจและมือของเราก็จับกันไว้แน่นแบบไม่รู้ตัว เรามองหน้ากันและหัวเราะเบาๆให้กัน ประมาณว่า
"น่ากลัวเนอะ" แบบเขินๆ แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เราทั้งสองคนเอ่ยปากว่าจะเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ (ผมเป็นคนโทรไปบอกเธอ
ตอนถึงบ้าน)
เธอเริ่มทำให้ผมมีความตั้งใจที่จะหางานทำ อยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้ผม จนผมมีงานทำ และเธอก็ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนังผมฝ่ายเดียวอีกต่อไป เราแชร์กัน ผลัดกันเลี้ยงบ้าง ดูแลกัน ไปลอยกระทงด้วยกัน ไปทะเลด้วยกัน ไปมาหาสู่กัน ได้รู้จักญาติพี่น้องและเพื่อนของกันและกัน ปัจจุบันนี้เวลาก็ล่วงเลยมา 5ปีกว่าๆแล้ว
แบบนี้เพื่อนๆยังจะคิดว่า "รักแท้จากโลกออนไลน์" มันจะไม่มีจริงอีกเหรอครับ
ปล.ปัจจุบันเราเลิกกันแล้วครับ แต่เราเลิกกันแบบที่เราเข้าใจกัน