สวัสดีครับเพื่อนๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ในพันทิพทุกท่าน

วันนี้ผมจะมาเล่าเกี่ยวกับชีวิตขี้โรคของผมตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อเป็นกำลังให้กับคนที่กำลังป่วยอยู่ ณ ตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองท้อ

หลายท่านที่กำลังป่วยอยู่และกำลังท้อ ผมว่ากำลังใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดครับ
เมื่อครั้งที่ผมยังเด็ก อายุ 7-8 ขวบได้ ผมก็ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปแหละครับ ชอบวิ่งเล่น ชอบเล่นกระต่ายขาเดียว โดดยาง ดีดลูกแก้ว ฯลฯ
เล่นต่าง ๆ นา ๆ ที่เด็กชอบเล่นกันนั้นแหละครับ และผมก็คิดว่าคงไม่มีท่านไหนไม่รู้จัก ซ่อนแอบ(ซ่อนหา) นะครับ
เรื่องของผมเกิดจาก ซ่อนแอบ นี่แหละครับ หลายๆท่านเล่นแล้วก็ยังแข็งแรง แต่ผมเล่นแล้วป่วยร้ายแรงมาก!

ร้ายแรงยังไง ผมป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว หรือที่เรียกกันว่า โรคลูคีเมีย ครับ หมอก็หาสาเหตุไม่ได้ครับว่าเกิดจากอะไร เพราะกรรมพันธุ์ทางบ้านพ่อและแม่ผม ไม่เคยมีใครป่วยโรคนี้เลย แต่หมอสันนิษฐานว่า น่าจะเกิดจากการเล่นซ่อนแอบของผมครับ
แล้ว ซ่อนแอบมันไปเกี่ยวอะไรด้วย ? ?? คือผมซนครับ เวลาเล่นซ่อนแอบหลายคนอาจจะหาเพื่อนจนเจอหมด แต่ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนว่าผมเจอครับ ทุกครั้งเลย หลายๆท่านคงสังสัยว่าผมซ่อนยังไงใช่ไหม ?
ผมชอบแอบตามใต้ท้องรถที่จอดแถวๆนั้น ไม่ใช่ข้างใต้นะครับ แต่เป็นใต้ตัวท้องรถเลย เวลาเพื่อน ๆ ก้นลงมาใต้รถจะไม่เห็นผมครับ เพราะผมอยู่ใต้ตัวท้องรถ มันจะมีซอก ที่เด็กสามารถมุกเข้าไปได้อยู่ครับ แล้วทีนี้ข้างใต้รถนั้นแน่นอนว่ามันมีน้ำมันครับ ผมก็จะดูหนังพวกทหารบ่อยๆ แล้วชอบเวลาทหารพรางตัว ผมจึงเอาน้ำมันมาพรางตัวครับ นี่แหละครับสาเหตุที่ทำให้เพื่อนผมไม่เคยหาผมเจอ เพราะบ้านผมเป็นแฟลตครับ รถมีเป็นร้อยๆคัน หากันไปเถอะครับ หายังไงก็ไม่เจอ จนเพื่อนต้องยอมครับผมจึงจะปรากฏตัว  แหละสาเหตุที่หมอสันนิษฐานว่าเป็นเพราะน้ำมันรถ คงเป็นเพราะเวลาผมเล่นเหนื่อยๆ ผมนอนเลยน้ำก็ไม่อาบ น้ำมันจึงเข้าไปในแรงกายผม และทำลายเซลเม็ดเลือดของผม

ผมจำได้ว่าผมป่วยตอนป.2 ครับ ถึงขั้นต้องดรอปเรียนแล้วนอน รพ. ปีนึงเต็มๆครับ อาการผมก็หนักเหมือนคนที่กำลังป่วยโรคอยู่เลยครับและมาตอนป.4  ผมก็หัวโล้นเพราะยา แล้วก็กินเยอะมากครับไม่รู้เพราะอะไร ถึงจะกลับออกมาเรียนได้แล้ว แต่ก็ยังต้องไปนอน รพ อยู่บ่อยๆ
เรียน 1 เดือน นอน รพ 3 เดือน ครูผมก็น่ารักมาเลยครับ เอาการบ้านมาให้ทำที่ รพ เลย จนผม ป.6 ก็สามารถมาเรียนได้เริ่มปกติแล้วล่ะครับ แต่ก็ยังต้องนอน รพ บ้างบางทีที่อาการแย่จริงๆ

ผมจำได้ว่าคนที่ป่วยโรคเดียวกับผม ที่รู้จักกันใน รพ ตอนนั้นมีทั้งหมด 12 คน แต่ปัจจุบันเหลืออยู่ 2 คนครับ

ใน 12 คน มีอยู่คนนึงครับ เป็นรุ่นพี่ผม ผมสนิทกับพี่เขามาก ไปไหนก็ไปด้วยกัน มีเกมก็แบ่งกันเล่น เหมือนครอบครัวเดียวกันเลยครับ
แม่พี่เขาก็สนิทกับแม่ผมมาก อยู่มาวันนึงพี่เขามาบอกผมว่า เขาจะไปแล้วนะ เขาหายแล้ว แข็งแรงแล้วด้วย
แล้วพี่เขาเคยบอกกับผมว่าพี่อยากกินส้มตำมากเลย แต่หมอไม่ให้กิน คนที่ป่วยโรคลูคีเมียหมอจะสั่งงดอาหารหมัก อาหารดองครับ ห้ามเด็ดขาด แต่แล้ววันที่พี่เขาบอกผมว่าเขาหายแล้ว แม่ของพี่เขาก็เห็นว่าพี่เขาหายดีแล้วเลยสั่งส้มตำให้พี่เขากินครับ
เชื่อหรือไม่ครับว่า จากที่พี่คนนั้นแข็งแรง อยู่ๆวันต่อมาถึงกำหนดวันออก รพ พี่คนนั้นกับทรุดหนักเลยครับ ถึงกับเข้าห้อง ICU เลยครับ
แล้วผ่านไปประมาณ 7 วัน แม่พี่คนนั้นก็มาบอกแม่ผมว่า พี่เขาเสียแล้ว ณ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ก็เมื่อไม่กี่วันยังแข็งแรงอยู่เลย ยังคุยและเล่นกับผมได้อยู่เลย แต่มาวันนี้พี่เขากลับจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีกเลย

ผมถามหาพี่เขากับแม่ทุกวันครับ ถามแม่เสมอว่าเมื่อไหร่พี่เขาจะกลับมาก็ด้วยความเป็นเด็กครับ ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอะไร
จนมีอยู่วันนึง เป็นช่วงวันปีใหม่ครับ ผมอาการทรุดมากครับ แล้วหมอที่เป็นแพทย์ประจำตัวผมก็หยุดปีใหม่พอดี เหลือแต่พยาบาลและหมอฝึกหัด ตอนนั้นผมนึกอะไรไม่ออกเลยครับ เหมือนว่าชีวิตผมกำลังจะหยุด แม่ผมก็ร้องไห้ อ้อนวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ช่วยทำให้ผมแข็งใจอีกหน่อยให้รอจนหมอประจำตัวจะมา

ผมก็ฝืนใจรอหมอครับ พยายามทำให้ตัวเองมีสติมากที่สุด เพราะผมยังอยากอยู่กับแม่และครอบครัวของผม จนในที่สุดหมอก็มาครับ
หมอประจำตัวผมมาถึง ให้ส่งผมลงห้อง ICU ทันทีเลย ตอนนั้นผมจำอะไรไม่ค่อยจะได้เลยครับ มันเป็นภาพรางๆไปหมด ผมจำได้ว่า ผมมาอยู่ในห้องที่มีแต่สายน้ำเกลือ สายเลือด เต็มไปหมด แล้วผมก็ง่วงมาก เพราะฝืนอดนอนมาพักใหญ่ เพื่อให้มีสติ

ผมก็นอนไปพักใหญ่ แต่ไม่รู้ว่ากี่วันนะ แต่ในระหว่างที่นอนอยู่ ผมจำได้ว่า พี่คนที่สนิทกับผม มาหาผมครับ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้นะครับว่าผมฝัน หรือว่าเรื่องจริง แต่มันคล้ายความจริงมาก เหมือนแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นครับ พอผมเห็นพี่เขา "ผมก็ยิ้มและก็ถามพี่ว่า พี่ไปไหนมาครับ ผมคิดถึงพี่มากเลย ผมเหงามากเลยไม่มีเพื่อนเล่นด้วยสักคน" พี่เขาก็ยิ้มๆให้ผมแล้วบอกผมว่า "พี่ไปในที่ๆอยู่สบายแล้ว ตอนนี้พี่แข็งแรงมากๆด้วย แล้วพี่เขาก็ถามผมว่า ผมอยากไปกับเขาไหม ?? ? ที่นั้นมีเพื่อนเยอะมากๆ"

แล้วผมก็คิด คิดอยู่พักนึงก็บอกพี่เขาไปว่า "ผมอยากอยู่กับแม่ครับ ผมคิดถึงแม่มากๆ ไม่รู้ว่าแม่หายไปไหนตั้งหลายวันแล้ว" แล้วพี่เขาก็หายไปแล้วกลายเป็นพยาบาลแทน พยาบาลถามผมว่าน้องอาการดีขึ้นแล้วนะ น้องจะขึ้นไปอยู่ห้องปกติไหม ผมจึงตอบไปว่า "ไปครับๆ ผมคิดถึงแม่"

หลังจากผ่านการเข้า ICU ล้วอยู่ๆแรงกายผมก็แข็งร่างขึ้นทันตาเห็นเลยครับ ผ่านไป 3 วันหมอก็ให้กลับบ้านได้เรียนได้ตามปกติแล้ว แต่ว่ายังต้องมาหาหมอ ตอนนั้นรู้สึกจะ ทุกอาทิตย์ครับ หมอจะนัดวันพฤหัสบดี แล้วทุกๆเดือนผมจะต้องไปเจาะหลัง หลายท่านๆที่ป่วยโรคนี้จะกลัวที่สุดคือการเจาะไขสันหลังครับ เจ็บมากกก หมอจะให้นอนเป็นกุ้ง ตอนเด็กๆ แต่พอผมโตมาหน่อยผมขอหมอเปลี่ยนเป็นแบบนอนคว่ำซึ่งเจ็บมากกว่าเก่าเท่าตัวเลยครับ แต่ผมชอบแบบนอนคว่ำมากกว่า นอนแบบกุ้งแล้วเมื่อยครับ

จากนัดทุกอาทิตย์     กลายเป็น 1 เดือนครั้ง
จากเดือนละครั้ง       กลายเป็น 3 เดือนครั้ง
จาก 3 เดือนครั้ง      กลายเป็น 6 เดือนครั้ง
จนปัจจุบัน หมอนัดผมปีละครั้งครับ
แล้วก็เลิกให้ยาหมดแล้ว

ผมอยากจะให้เรื่องราวของผมทั้งหมดนั้น เป็นกำลังใจให้กับคนที่ป่วยแล้วกำลังท้อแท้ และคนที่มีคนในครอบครัวป่วยอยู่ แล้วกำลังท้อแท้
ผมอยากบอกว่ากำลังใจเป็นสิ่งสำคัญครับ ถ้าวันนั้นผมหมดกำลังใจ วันนี้ผมคงจะไม่ได้มาเล่าเรื่องให้ทุกๆฟังแน่ ๆ
เรื่องอาหารการกินสำหรับคนที่ป่วยนะครับ เชื่อตามหมอเถอะครับ เพราะเรื่องนี้สำคัญจริงๆครับ แล้วก็อยากจะเป็นอุทาหรณ์ให้กับคุณพ่อ คุณแม่มือใหม่ครับ ว่าอย่าปล่อยลูกเล่นกับน้ำมัน หรือดินน้ำมันมาก นอกจากสกปรกแล้ว ยังทำให้ภูมิต้านทานโรคน้อยลงด้วยครับ
ปัจจุบันผมก็แข็งแรงดีแล้วล่ะครับ เหมือนคนปกติทั่วไป แต่จะเซฟตัวเองกว่าคนปกติ
เหล้า เบียร์ บุหรี่ แต่ก่อนช่วงเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นมีลองๆครับ แต่พอมานั่งนึกดูแล้วร่างกายผมมันไม่ปกติดีเหมือนชาวบ้าน ผมก็เลยเลิกหมดแล้ว
เบียร์มีบ้างบางโอกาส แต่กินไม่เคยเกินแก้วเลย เพราะว่าผมไปไหนมาไหนขับรถ เลยอ้างเพื่อนๆตลอดว่าเดี๋ยวขับรถไม่ไหว แต่ในใจก็ไม่อยากกินมากด้วยแหละครับ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจของแต่ละคนด้วยครับ ถ้าหากว่าใจตัวเองปฏิเสธ ต่อให้คนทั้งโลกมายุ ก็ไม่กินครับ

ผมเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้อยู่ที่โชคลาภหรือวาสนาของผมครับ แต่อยู่ที่ใจตัวเราเอง กำลังใจเป็นเรื่องสำคัญครับ หากตอนนี้ท่านกำลังหมดกำลังใจอยู่ ผมอยากให้ท่านสร้างมันขึ้นมาใหม่ครับ เพราะตัวท่านเท่านั้นที่เป็นคนกำหนดโชคชะตา

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่นั่งอ่านมายาวเลย ขอบคุณมากครับ
^_________________________________^"