ไม่ชอบเลยเป็นแบบนี้

เวลาทำอะไรจะมีเสียงอยู่ในหัวคอยบรรยาย ว่าเราทำอะไร เราเป็นยังไง เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ไม่เคยบอกใคร มาตอนนี้เราไม่รู้ว่ามันคืออะไร เวลาเราทำอะไรเป็นยังเสียงมันมาอธิบายการกระทำของเรา เราไม่ค่อยได้คุยกับใครเลย เวลาคุยกับใครพอคุยจบสิ่งที่เราพูดไปมันก็ดังวนอยู่ในหัว
บางครั้งเสียงนั้นมันก็ด่าคนที่เราคุยด้วย แม้แต่เราคุยกับแม่หรือเข้าห้องพระหรือไปวัด เหมือนเป็นเสียงที่เราคิดในใจแต่จริงๆเราไม่ได้ตั้งใจจะคิดแบบนั้น เรารู้สึกแย่มาก ตอนนี้เราก็ไปพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์กินยาก็ไม่หายไม่ลดเลย ก่อนนอนเราสวดมนต์แผ่เมตตาทุกคืน เวลาหลับตานั่นสมาธิจะรู้สึกวูบเหมือนตกจากที่สูง บางทีก็เหมือนมีอะไรเข้ามาทางเรา แบบเหมือนลมแต่สามารถเห็นเป็นลมเป็นสีพัดเข้ามา บางทีก็เป็นภาพเป็นนเสียงเกี่ยวกับเรื่องที่เรากำลังจะไปทำ เราไม่เข้าใจว่าเราเป็นอะไร เล่าให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่ากินยาเดี๋ยวก็หาย แต่เรากินมาจะเดือนเรายังไม่หายไม่ลดลงเลย เราเครียด บางทีก็เหมือนเรากำลังทะเลาะกับตัวเอง เราบอกให้ตัวเองหยุดคิด แต่พอเผลอมันก็เข้ามาอีก เราปวดหัวมากไปตรวจสมองดูแล้วก็ไม่มีอะไร เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่รู้จะทำยังกับตัวเอง เวลาคิดเลขก็มีเสียงซ้อน ไม่มีสมาธิ เรารำคาญมากเป็นแบบนี้ไม่อยากจะไปไหนเลย เวลาผ่านคนชอบคิดว่าเขามอง แต่จริงๆแล้วไม่ ชอบเหล่ตามองจนเขามองกลับแล้วก็คิดว่าเขาเป็นคนมอง มองใครแล้วตาลอยเหมือนตากลอก เดินผ่านหรือมีคนอื่นอยู่ใกล้ๆแล้วเกร็ง คิดไปเองว่าเขากำลังมอง พยายามบอกตัวเองว่าไม่มีใครมอง แต่ร่างกายก็ยังไม่หายเกร็ง