ก่อนอื่นต้องขอท้าวความก่อนน่ะครับ คือบริษัทของแม่ผมทำบรัษัทเกี่ยวกับ การรับ-ส่งเอกสาร
และออฟฟิตของแม่ผมเนี้ย ก็อยู่ใกล้กับตึกสำนักงานตึกหนึ่งอยู่แถวเซ็นทรัลลาดพร้าว เป็นตึกใหญ่มีสำนักงานขอบริษัทต่างๆเยอะ
ปัจจุบันผมเรียนอยู่ปี 1 มหาลัยแถวๆอโศก ช่วงปิดเทอมแม่จะให้มาช่วยงานที่ออฟฟิต ได้ทำมา 2 ครั้งแล้วคือ ช่วง summer กับ เดือนตุลาที่ผ่านมา
งานของผมก็คือจะเอางานที่พนักงานวิ่งเสร็จแล้วขึ้นไปคืนลูกค้าตามออฟฟิต หรือไม่็ถ้าลูกค้าสั่งงานผมก็ต้องขึ้นไปรับงาน
เข้าเรื่องเลยน่ะครับ คือผมได้เจอกับโอเปอร์เรเตอร์บริษัทหนึ่งครับ อายุไม่น่าเกิน 23 คือตอนแรกที่เห็นผมก็รู้สึกชอบ และได้ยิ่งได้ขึ้นไปรับงานบ่อยๆ ก็เห็นเธอทำงาน ทำนู่น ทำนี่ ก็รู้สึกหลงรักมาก ได้เจอบ้างบางครั้งตอนพักเที่ยง เพราะเธอจะลงมากินข้าว ก็ยิ้มให้กันบ้าง แต่เธอจะไม่รู้หรอกน่ะครับ ว่าผมเป็นใคร อะไรยังไง ทำหน้าที่อะไร ทุกๆครั้งที่มีงานต้องไปคืนหรือรับที่บริษัทนี้ ผมจะอาสาไปตลอด อยากเจอหน้ามาก
ก็เป็นอย่างนี้อยู่ทุกๆวัน ทั้งที่ทำงานช่วง summer และ เดือนตุลา เจอเธอทำงานตลอด จนหลังจากผ่านเดือนตุลาคมผมต้องกลับไปเรียนหนังสือตามปรกติ แต่ที่นี้มันเหมือนทำให้ผมได้เจอเธอบ่อยขึ้น ส่วนใหญ่จะเจอกันที่ รถไฟฟ้าใต้ดิน ซ่ะส่วนใหญ่ เต็มที่ผมก็แค่ยิ้มให้
แต่มีครั้งหนึ่งพอเจอกันผมจึงชวนคุย
ผม:พี่ส้ม(รู้ชื่อเพราะว่า ตอนไปรับงานได้ยินคนในบริษัทเรียก)
พี่ส้ม:เรียนที่ไหนเนี้ย
ผม:เรียนอยู่ มศว. ครับ
พี่ส้ม:บ้านพี่ก็อยู่แถวนี้
ผม:อ๋อๆ โอเคคับ
แล้วผมเดินจากไป เพราะตอนนั้นฝนตก กลัวจะเปียก
และหลังจากนั้นผมก็จะเจอเธอที่หน้าเซนทรัลลาดพร้าวแทบจะทุกวัน เพราะเป็นทางเดินระหว่างตึกสำนักงาน กับ รถไฟฟ้าใต้ดิน
ใจอยากจะทักชวนคุยมากแต่ไม่กล้าคุย อยากจะบอกว่าผมชอบพี่มาก ขอเบอร์หรืออะไรที่ติดต่อหน่อยได้ไหม แต่ก็ไม่กล้า
กลัวว่าเค้าเห็นว่าเราอายุน้อยกว่ายังเรียนอยู่ อาจจะไม่สนใจผม พอเจอหน้าได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็เดินสวนกัน
ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ผมรู้สึกเสียดายตัวเองเป็นอย่างมาก ว่าทำไมถึงไม่กล้า
ใครที่เคยกลัวหรือไม่กล้า พอจะมีวิธีช่วยไหมครับ
ขอบคุณครับ
ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าคุย ไม่กล้าขอเบอร์ ใครมีวิธีจัดการเรื่องพวกนี้มั่งครับ
และออฟฟิตของแม่ผมเนี้ย ก็อยู่ใกล้กับตึกสำนักงานตึกหนึ่งอยู่แถวเซ็นทรัลลาดพร้าว เป็นตึกใหญ่มีสำนักงานขอบริษัทต่างๆเยอะ
ปัจจุบันผมเรียนอยู่ปี 1 มหาลัยแถวๆอโศก ช่วงปิดเทอมแม่จะให้มาช่วยงานที่ออฟฟิต ได้ทำมา 2 ครั้งแล้วคือ ช่วง summer กับ เดือนตุลาที่ผ่านมา
งานของผมก็คือจะเอางานที่พนักงานวิ่งเสร็จแล้วขึ้นไปคืนลูกค้าตามออฟฟิต หรือไม่็ถ้าลูกค้าสั่งงานผมก็ต้องขึ้นไปรับงาน
เข้าเรื่องเลยน่ะครับ คือผมได้เจอกับโอเปอร์เรเตอร์บริษัทหนึ่งครับ อายุไม่น่าเกิน 23 คือตอนแรกที่เห็นผมก็รู้สึกชอบ และได้ยิ่งได้ขึ้นไปรับงานบ่อยๆ ก็เห็นเธอทำงาน ทำนู่น ทำนี่ ก็รู้สึกหลงรักมาก ได้เจอบ้างบางครั้งตอนพักเที่ยง เพราะเธอจะลงมากินข้าว ก็ยิ้มให้กันบ้าง แต่เธอจะไม่รู้หรอกน่ะครับ ว่าผมเป็นใคร อะไรยังไง ทำหน้าที่อะไร ทุกๆครั้งที่มีงานต้องไปคืนหรือรับที่บริษัทนี้ ผมจะอาสาไปตลอด อยากเจอหน้ามาก
ก็เป็นอย่างนี้อยู่ทุกๆวัน ทั้งที่ทำงานช่วง summer และ เดือนตุลา เจอเธอทำงานตลอด จนหลังจากผ่านเดือนตุลาคมผมต้องกลับไปเรียนหนังสือตามปรกติ แต่ที่นี้มันเหมือนทำให้ผมได้เจอเธอบ่อยขึ้น ส่วนใหญ่จะเจอกันที่ รถไฟฟ้าใต้ดิน ซ่ะส่วนใหญ่ เต็มที่ผมก็แค่ยิ้มให้
แต่มีครั้งหนึ่งพอเจอกันผมจึงชวนคุย
ผม:พี่ส้ม(รู้ชื่อเพราะว่า ตอนไปรับงานได้ยินคนในบริษัทเรียก)
พี่ส้ม:เรียนที่ไหนเนี้ย
ผม:เรียนอยู่ มศว. ครับ
พี่ส้ม:บ้านพี่ก็อยู่แถวนี้
ผม:อ๋อๆ โอเคคับ
แล้วผมเดินจากไป เพราะตอนนั้นฝนตก กลัวจะเปียก
และหลังจากนั้นผมก็จะเจอเธอที่หน้าเซนทรัลลาดพร้าวแทบจะทุกวัน เพราะเป็นทางเดินระหว่างตึกสำนักงาน กับ รถไฟฟ้าใต้ดิน
ใจอยากจะทักชวนคุยมากแต่ไม่กล้าคุย อยากจะบอกว่าผมชอบพี่มาก ขอเบอร์หรืออะไรที่ติดต่อหน่อยได้ไหม แต่ก็ไม่กล้า
กลัวว่าเค้าเห็นว่าเราอายุน้อยกว่ายังเรียนอยู่ อาจจะไม่สนใจผม พอเจอหน้าได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็เดินสวนกัน
ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ผมรู้สึกเสียดายตัวเองเป็นอย่างมาก ว่าทำไมถึงไม่กล้า
ใครที่เคยกลัวหรือไม่กล้า พอจะมีวิธีช่วยไหมครับ
ขอบคุณครับ